Παράδεισος

                                                                                                

Της Βιβής Γεωργακά

-Ξέρεις, τι είναι ο παράδεισος; ρωτάω την πεντάχρονη Αναστασία, προσπαθώντας να της πω ένα ανέκδοτο.
-Ου...κουνάει ζωηρά το χέρι της. Ξέρω, ξέρω, εκεί που τρώμε...
Η γιαγιά της και εγώ σκάμε στα γέλια ,που θυμήθηκε την ταβέρνα "Παράδεισος", εδώ παραπάνω, αντίς του παράδεισου της χριστιανικής θρησκείας.
Το παιδί ντροπιάζεται με τα γέλια μας και βάζει τα κλάματα.
Γιατί τα παιδιά σ' αυτόν τον τόπο είναι τα μόνα που αντιδρούν αυθεντικά.
Κλαίνε, γελάνε, κουνιούνται, ζουν.
Και διαθέτουν ακόμη ΑΙΔΩ, με την καλή έννοια κι όχι με την έννοια της ενοχής.
Θα' πρεπε άραγε να ντρέπομαι που άνθρωποι της δικής μου γενιάς έχουν οδηγήσει τον τόπο μας στην ύφεση, την παρακμή, τήν ύφεση, την πτώχευση, στην αγκαλιά των πιστωτών, των κορακιών, των λογής -λογής σωτήρων ,που σώζουν πάντα στο τέλος τον εαυτό τους; Ασχέτως αν προσωπικά δεν είχα δημόσια θέση ή αξίωμα και δεν έχω ζητήσει ρουσφέτι ποτέ και από κανέναν;
Η ενοχή ,λοιπόν, δεν είναι ποτέ εθνική ή τοπική ή δημοτική, αλλά πάντα ατομική. Εκτός των περιπτώσεων του οργανωμένου εγκλήματος και των συμμοριών, που δρουν ομαδικά. Αλλά και στις περιπτώσεις των πολλών ενόχων, άλλος είναι πάντα ο φυσικός αυτουργός, άλλος ο ηθικός αυτουργός και άλλοι οι βαστάζοι και οι παρατρεχάμενοι.
Γι αυτό τα ανήλικα και γενικά τα "παιδιά" δεν φταίνε, αν συγχέουν τη ψησταριά της γειτονιάς μας, με μία έννοια θεολογική ή πολιτική ή οικονομική.
Ετσι παράδεισος για κάποιον μπορεί να θεωρείται η αφασία, η ξάπλα, η μάσα, ο εύκολος και ανήθικος πλουτισμός, η κομματική βόλεψη, η ατιμωρισία, η φοροδιαφυγή, η παραμονή στη σκιά.
Για κάποιον άλλον πάλι μπορεί να είναι η ανιδιοτέλεια, η αντίσταση, η αλληλεγγύη, η ειρήνη των λαών, η προκοπή του κοινωνικού συνόλου και της πατρίδας, το γλυκό ψωμί σε κάθε τραπέζι και η δουλειά για όλους τους άνεργους.
Για όσους πιστεύουν βαθιά στην μετά θάνατο τιμωρία ή δικαιοσύνη, παράδεισος μπορεί να είναι η μελλοντική θεϊκή επιβράβευση μίας τίμιας, καλοπροαίρετης και συνεχούς προσπάθειας να είσαι και να παραμένεις ανθρώπινος άνθρωπος ,κατ' εικόνα και ομοίωση.
Αραγε μέχρι να συμφωνήσουμε στο θέμα του παραδείσου δεν θα ζήσουμε ξανά αξιοπρεπείς;
Θα πρέπει να αγγίξουμε την ουτοπία για να αποκτήσουμε πάλι ζωή, χαρά, δουλειά, μέλλον και ΟΞΥΓΟΝΟ;
Αχ. κλέφτες μου που θα περιμένω τον παράδεισο για να πάτε φυλακή.
Αχ. κι εσείς ψευταράδες μου, που δεν σταματάτε να με βομβαρδίζετε με μπαρούφες και λάσπες.
Αχ. δειλοί, που κρύβεστε πάντα στο χώρο των αόρατων.
ΟΧΙ, λοιπόν. Και όχι μόνο λόγω της επετείου του ΟΧΙ.Δεν εκβιάζομαι.
Πάρτε το επιτέλους απόφαση!