Σε λίγη ώρα έρχονται τα γενέθλια μου. Και τα δικά σας έρχονται, τόσο γρήγορα, όσο τα δικά μου; Και περνάνε το ίδιο ανόρεκτα; Ας μη λέω κακίες πάλι... Δεν κάνει.
Αυτές τις μέρες, που γίνονται τόσα πολιτικά, εθνικά, ποδοσφαιρικα και άλλα, συνειδητοποιω ότι, αν θέλεις να προφτασεις τα επόμενα σου γενέθλια, πρέπει να γίνεις περισσότερο "παχύδερμος", από όσο βεβαιωμένα είσαι και περισσότερο διπλωμάτης, από όσο ποτέ δεν κατάφερες.
Λόγια σοφης σιτεμενης γυναικός με αραιά και που πνευματικές ανησυχίες.
Θα έπρεπε να έχω κάνει τόσα χρόνια ένα μεταπτυχιακό ή ένα εγγόνι (αυτό το έχω ξαναπεί), αλλά για το πρώτο χρειάζονται χρήματα, που δεν έχω, ενώ για το δεύτερο, τύχη, που επίσης μέχρι σήμερα δεν είχα.
Αυτές οι ρυτίδες στο πρόσωπο μου δεν είναι και ότι καλύτερο και ο άντρας μου, προτιμά την ησυχία, από την πολύβουη παρουσία.
Καλοκαιρινό ηλιοστάσιο σήμερα και αν και αδιάφορη σχεδόν πια για τα κοινά, επιλυω με ευστροφια και μάλιστα δωρεάν ένα θέμα του, φορολογικό, σε ένα φίλο γιατρό, αρκετά καλά για να λάβω αγκαλιές, φιλιά κι υποσχέσεις; για ένα τσαμπα μελλοντικό τσεκ απ!
Να κιόλας από σήμερα κερδισμένο το δωράκι των γενεθλίων μου... Και τι να ζητήσει άλλωστε ένας πολίτης της σειράς μου κάτι τέτοιες ημέρες; Μήπως διαγραφή χρέους της χώρας μας ή δικού του αποκλειστικά;
Μηπως αύξηση μισθών και συντάξεων; Μήπως επίλυση στο θέμα των σκουπιδιών;
Μηπως να σταματήσουν οι εταίροι μας το δούλεμα και να πάρουν άμεσα την ποσοστωση προσφύγων και οικονομικών μεταναστών, που τους αναλογεί;
Μηπως να; Μήπως γενικά;
Οι άνθρωποι δυσκολεύονται να συναντήσουν την ευτυχία τους ή απλά τους στόχους τους, αυτούς τους καθημερινούς, τους ανθρώπινα αλληλέγγυους, που τους ξορκιζουν με ψεύτικες ευχές και λόγους πανηγυρικους ή εξαίσια πανηγυριωτικους.
Θυμάμαι, πριν χρόνια, που έβαζα τον άντρα μου να με συνοδεύει, σαν οδηγός του αυτοκινήτου,κάθε Ιούνιο, σε αγώνες ποιητικούς στους Δελφούς , αν και τώρα πια , θα προτιμούσα κανέναν αγώνα ταχύτητας σε ραλυ.
Μία φορά μια κυρία μας ζήτησε να την πάρουμε μέχρι την Αθήνα για να προλάβει το καράβι της για το νησί της. Νομίζω καθηγήτρια, πως ήταν, ευγενής και σε όλο το ταξίδι τον έπαινο για το ποίημα της κρατούσε σφιχτά, σαν ένα μωρό, που φοβόταν, μην της το κλέψουν ή μη της το ξυπνήσουν.
Αργότερα ένα παιδικό παραμυθι, που είχε εκδώσει μου έστειλε ταχυδρομικά κι εγώ σε ένα κοριτσάκι φίλης μου το πρόσφερα με τη σειρά μου.
Πόσο χρονών να είναι τώρα η κυρία αυτή, η ποιήτρια - καθηγήτρια, πότε να έχει γενέθλια, να εξέδωσε κι άλλα βιβλία, ποτέ μου δεν έμαθα.
Το μόνο που θυμάμαι κάθε Ιούνη στα γενέθλια μου είναι η απάντηση της στη ερώτηση μου τι ονειρεύεται, όταν γράφει κάποιο ποίημα ή πεζό.
-Να γίνω γνωστή λογοτέχνης!
Αυτό μου είχε απάντησει.
Ενώ εγώ ένα τραγούδι, που έλεγε υπέροχα σε μια ταινία του Χίτσκοκ η ηθοποιός Ντόρις Ντέυ. :
QUE SERA SERA, λοιπόν. ΌΤΙ ΕΊΝΑΙ ΝΑ ΓΊΝΕΙ, ΘΑ ΓΊΝΕΙ!
BΙΒΗ ΓΕΩΡΓΆΚΑ
