ΧΑΠΙΑ, ΠΟΛΛΑ ΧΑΠΙΑ!

                                                             

Αυτό το χιούμορ μου, το σαρκαστικό, είμαι βέβαιη, πως δεν αρέσει σε όλους. Ιδίως τους ανθρώπους, ανεξάρτητα φύλου, ηλικίας και οικονομικής κατάστασης, που αρέσκονται συνεχώς σε ευχές, ροζ συννεφάκια και παραινέσεις φανταστικής ευτυχίας και μελλοντικής επιτυχίας...
Μπηκε, όμως, πάλι ο Ιούνιος, ο γενέθλιος μήνας μου, κι όση ζέστη κι αν έφερε κι όση στενότητα οικονομική κι αν κουβαλάει κι αυτός, εγώ νιώθω το σαρδονιο χιούμορ μου να με πλημμυρίζει, να με στηρίζει, να με σώζει τελικά από τις επαναλαμβανόμενες αυτοκτονίες, μικρών και μεγάλων, που η αριστερά είχε υποσχεθεί να εξαλείψει!
Ακούς, Αλέξη;
Μπα, δεν ακούς!
Βιασμοι παιδιών και συνεχές σαλταρισμα μιας παραπαιουσας κοινωνίας, ελληνικής και διεθνούς. Πυροβολισμοί και δολοφονίες, δολοφονίες και ληστείες, μωρά, που εκπαραθυρωνονται, αν και κάποιος θα βρισκόταν να τους απλώσει ένα στοργικό χέρι κι ένα γάλα κι ας μην ήταν το μητρικό.
Τραμπ και Κιμ, Κιμ και Τραμπ, Ιταλία και Ισπανία, Ισπανία και Ιταλία και στο βάθος ένα μικρό κράτος των Σκοπίων, που δε θέλει να απλωθεί και να αναδειχθεί κάτω από μια μεγάλη ονομασία, σαν της Βόρειας Μακεδονίας ή της Νέας Μακεδονίας, ίσως, γιατί η δημοκρατία των τίτλων των κρατών δηλαδή, είναι πάντα ένα κούφιο γράμμα, που θυμάται τον παραλήπτη, μόνο τη μέρα των εκλογών (κι ούτε καν των δημοψηφισματων).
Εδώ δίπλα ο κυρ Κ., τριάντα χρόνια να μεγαλώνει παιδιά με ανάθεση, μαζί με τη γυναίκα του, ήπιος άνθρωπος, καλοσυνατος, περνάει με το καρότσι και το τελευταίο μωρό, αγοράκι μέσα. Κοντοστέκεται να μας χαιρετισει. Το μωρό, οκτώ μηνών, μας κοιτάει όλους στα μάτια και γελάει. Απλώνω το χέρι μου κοντά του και του κάνω φανταστικές φιγούρες, σαν πουλιά, που πετάνε ή όνειρα μέλλοντικης ευτυχισμένη οικογένειας.
Το μωρό μου αρπάζει τα δάχτυλα με λαχτάρα, με δύναμη πρωτόγνωρη, με θέληση για επιβίωση και δεν τα αφήνει, δεν τα αφήνει. Κι είναι θαύμα, το θαύμα της ζωής!
Οι άνθρωποι, ωστόσο γύρω μου, δείχνουν να ξέχασαν να αγωνίζονται, να ονειρεύονται, να γελούν.
Γιαυτό το χιούμορ μου προς το παρόν παραμένει σαρκαστικό, τραυματωδες, από εκείνο, που σου σκίζει τα στήθη, σε αφήνει άγρυπνο τις καλοκαιρινές νύχτες του Ιούνη.
Δύο οι κατηγορίες των Ελλήνων τώρα πια, νομιζω:
Με χάπια, πολλά χάπια.
Αυτών, που πρέπει, αλλά δεν τα παίρνουν κι αυτών, των πολλών, που τα καταπινουν, αλλά δεν τους κάνουν τίποτα. Εγώ εδώ...
Ακούς, Αλέξη;
Μπα, δυστυχώς, δεν ακούς!
ΒΙΒΉ ΓΕΩΡΓΆΚΑ