Ο ταύρος και ο... βλοσυρός κ. Κουνάδης

                                                               

 Σχετικά πολύ νωρίς διάβασα -ενώ το κείμενο του κ. Κουνάδη με τον τεράστιο τίτλο “Η «υπεύθυνη» και ο «αντιμνημονιακός» ή ποιος από τους δύο μας κοροϊδεύει”, μόλις- τον σεξολόγο αλλά και μέγα επαναστάτη Βίλχεμ Ράιχ, που μου πρόσφερε πολλά. Πάρα πολλά! Επηρέασε τη σκέψη μου, τη συμπεριφορά μου, με έκανε να βλέπω αλλιώς τους άλλους ανθρώπους και τη ζωή.

Τι είχε πει ο Βίλχεμ Ράιχ, ερχόμενος μάλιστα σε ρήξη με τον μεγάλο δάσκαλό του τον Φρόιντ; Ότι η σεξουαλική καταπίεση αποτελεί το κυρίαρχο όπλο της εξουσίας, προκειμένου να καθυποτάξει τα ελεύθερα πνεύματα και να διατηρηθεί αλώβητη. Ο μέγας Φρόιντ, όμως, πίστευε πως αυτή αποτελεί αναγκαιότητα, πως αποτελεί το λίπασμα για να ανθήσει ο πολιτισμός.

Έλεγε, δηλαδή, πως η ενέργεια που θα έπρεπε να διοχετευτεί στη σεξουαλική επαφή και τις ανθρώπινες σχέσεις καταπιεζόμενη, μετατρέπεται σε νεύρωση κι αυτή με τη σειρά της σε δημιουργία.

Τι θέλω να πω; Πως η “επίθεση” που δεχόμαστε ως πολίτες μιας καπιταλιστικής κοινωνίας είναι πολύπλευρη και τα μέσα που χρησιμοποιεί πολλά. ΄Οποιος, λοιπόν, αναζητά δικαιολογίες για να χωρίσει τους απλούς πολίτες σε καλούς και κακούς, πέφτει απλά στην παγίδα του... συστήματος, που καταδικάζει.

Με ηρεμία, με αυτοπεποίθηση και χαμόγελο και απορρίπτοντας τις ρηχές τυποποιήσεις -δεν είμαστε απορρίμματα του κ. Παχατουρίδη για να υποστούμε ανώδυνη κομποστοποίηση- οφείλουμε  να αναζητούμε τρόπους για να γίνουμε πιο αποτελεσματικοί, με μοναδικό στόχο να αλλάξουμε την κοινωνία και να την κάνουμε πιο έντιμη, πιο δίκαιη, περισσότερο ανθρώπινη.

Ο βλοσυρός κ. Κουνάδης

Ας θυμηθούμε το βιβλίο του Χρόνη Μίσσιου “Χαμογέλα, τι σου ζητάμε ρε” ή στον αντίποδα το μισαλλόδοξο, γεμάτο μίσος βλέμμα και πρόσωπο του Ηλία Κασσιδιάρη, εκπροσώπου μιας νέας γενιάς ανθρώπων που έμαθε να διαχωρίζει, να μισεί και να εκδικείται.

Δεν γνωρίζω ποιος είναι ο κ. Σταύρος Κουνάδης, αλλά τον φαντάζομαι βλοσυρό κι έτοιμο να ορμήσει στην πρώτη βιτρίνα να τη σπάσει (ταύρος εν υαλοπωλείο), για να εκτονωθεί.

Θα πείτε, είναι αγανακτισμένος επειδή η χώρα και το Περιστέρι που υπεραγαπά, μέσω των μνημονίων, έχουν δυστυχήσει. Δεν μπορεί να βλέπει πρόσωπα μέσα στη δυστυχία, δεν αντέχει τα συσσίτια και τον πόνο του διπλανού! Σεβαστό.

Αλλά έκανε το λάθος, την αγανάκτησή σου να την κάνει θυμό χωρίς αντικείμενο, και τον θυμό λέξεις, πολλές λέξεις, έναν ποταμό από φράσεις (χωρίς να έχει σχέση με τον “Ποταμό” του Σταύρου). Μια ακατάπαυστη φλυαρία χωρίς περιεχόμενο. Κι εδώ του βγάζω το καπέλο (αν είχα κι αν φορούσα). Δεν είναι εύκολο να λες πολλά, χωρίς να λες τίποτα.

Για να επικοινωνήσεις με τους άλλους ανθρώπους, όπως πιστεύω πως θα ήθελε ο αγαπητός κ. Κουνάδης, χρειάζεται να παραμένεις ανοιχτός και προπάντων να μην βάζεις ταμπέλες. Το να λες μνημονιακούς όλους όσοι δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ, είναι ατόπημα, πολιτικό λάθος. Αλλά κι αυτό να ήταν σωστό, πώς μπορείς να διαχωρίσεις ποιοι είναι μνημονιακοί και ποιοι όχι; Ας πούμε, ο Καμένος και όλη η Χρυσή Αυγή είναι αντιμνημονιακοί;

Επειδή είμαι ΔΗΜΑΡ (ντροπή μου κατά τον κ. Κουνάδη) και στηρίζω για τη δημαρχία του Περιστερίου τον Δημήτρη Κελάφα (που είναι ανεξάρτητος, λέξη που “δεν υποστηρίζει” το νοητικό σύστημα του κ. Κουνάδη), θα μου επιτρέψετε να το θέσω αλλιώς:

Αν ο κ. Κουνάδης ήταν ΚΚΕ, μετά ΠΑΣΟΚ, μετά ΣΥΡΙΖΑ και όλα του τα χρόνια, και ιδίως στη διάρκεια των μνημονίων, ήταν διορισμένος καθηγητής ή και διευθυντής σχολείου και είχε εξασφαλισμένο τον μισθό του, δικαιούται περισσότερο από εμένα που έχασα τη δουλειά μου με το πρώτο μνημόνιο και για δύο χρόνια δεν είχα ούτε εισιτήριο να μπω στο Μετρό και περίμενα να βρω -κρυμμένος και με ντροπή- κάποιο αφημένο που να ισχύει, να ομιλεί περί ανέργων, ανθρώπων που αυτοκτόνησαν και πόνου;

 Ο κ. Κουνάδης θέλει να μονοπωλήσει τον πόνο των Περιστεριωτών. Αν έχει τόσο μεγάλη καρδιά, σε αυτήν δεν χωρούν και οι άνεργοι ΔΗΜΑΡίτες ή Κελαφικοί; Δηλαδή, αν εκλεγεί δημοτικός σύμβουλος θα επιχειρήσει να παρακάμψει από τα συσσίτια του δήμου τους αναξιοπαθούντες,  επειδή πιθανώς δεν ανήκουν στην παράταξή του;

Γι' αυτό και η εμμονή του, η διακήρυξη οποιασδήποτε δημοτικής κίνησης (όπως αυτής των “Πολιτών σε δράση”) να συμπεριλαμβάνει το μνημόνιο είναι μάλλον ατυχής. Τα κόμματα, κι αυτά πιθανώς που υπηρέτησε, μπαινόβγαιναν στους δήμους για δεκαετίες, και σε αυτά οφείλεται και η σημερινή τους ανυποληψία. Ή μήπως δεν έχει δει τις στατιστικές έρευνες που φέρνουν την τοπική αυτοδιοίκηση πρώτη στη διαφθορά;

Αυτά και συγνώμη για τη μακρηγορία. Απλά, θέλησα να χρησιμοποιήσω ακριβώς όσες λέξεις χρησιμοποίησε και ο συμπαθής κ. Κουνάδης, που δεν γνωρίζω. 

  

Ένας αγανακτισμένος πολίτης που στηρίζει Δημήτρη Κελάφα