ΠΝΟΗ ΖΩΗΣ

                                                           

Βλέπω ένα πτώμα. Αν το φώναζα δυνατά είναι βέβαιο, ότι κανείς δεν θα με πίστευε...
Ο άντρας μου θα έλεγε:
-Είναι αδύνατο να ξυπνήσεις ένα πτώμα.Παράτα τα.
Η κόρη μου:
-Μα δεν καταλαβαίνεις. Βλέπεις ταινία στην τηλεόραση. Το ΜΑΤΡΙΧ!
Ο γιος μου:
-Μπορείς να τηλεφωνήσεις αργότερα. Τώρα φτιάχνουμε πίτσα.
Η φίλη μου η Ρούλα:
-Εχεις πάντα ζωηρή φαντασία...
Η κουμπάρα μου η Μαρία:
Δίκιο έχεις. Κι εγώ πτώμα είμαι από την κούραση.
Η Βούλα έντρομη:
-Πω, πω.Με φοβίζουν τα πτώματα.
Η Λίτσα λέει:
-Το ξέρω. Είναι η μάνα μου στο κρατικό νοσοκομείο σε κώμα. Δεν με γνωρίζει πια.
Ο Κωνσταντίνος από τη Νεράντζα ρωτάει:
Τι είναι το πτώμα; Αντρας ή γυναίκα; Ελληνας ή ξένος;
Κι ο Αγγελος:
-Πέθανε από θάνατο φυσικό, αυτοκτονία ή δολοφονία; Ποιοί φταίνε για αυτόν το θάνατο;
Ολοι οι υπόλοιποι θα με συμβουλέψουν:
-Κλείσε τα μάτια σου. Δεν υπάρχει ΠΤΩΜΑ. Η Ελλάδα θα τα καταφέρει. Η ανάπτυξη ...έρχεται.
Ομως εγώ το βλέπω το πτώμα. Το πτώμα της Ευρώπης , που καταρρέει, στρέφεται ακάθεκτη στο μεσαιωνισμό, σαπίζει και ευρωσκέπτεται με τη βοήθεια της Μαρί Λεπέν και της ελληνικής Χρυσής Αυγής.
Ενα πτώμα ,που κουβαλάει και το δικό μου πρόσωπο. Μια ατομική ευθύνη δεμένη με βρόγχο στο άρμα των φοβικών κοινωνιών , που σαμποτάρουν, τρέμουν και καταστρέφουν με δόλο κάθε τι εξελικτικό, ριζοσπαστικόκαι αισιόδοξο.
Στέκω ακίνητη και μουδιασμένη. Είμαστε όντως καταδικασμένοι;
Μια ξανθή νέα γυναίκα στέκεται όρθια μπροστά και μου λέει:
ΣΗΚΩ ΕΠΑΝΩ ΓΡΗΓΟΡΑ.ΑΡΧΙΖΟΥΜΕ!
ΒΙΒΗ ΓΕΩΡΓΑΚΑ