Καλή χρονιά για δημάρχους

                                                                          

 Ενας κύριος τσουλάει στο πεζοδρόμιο της οδού Ανθέων, στην Κηπούπολη, ένα άδειο κόκκινο παιδικό καροτσάκι. Το πάει; το φέρνει; ποιός ξέρει; Να έχει ή είχε πάνω του παιδί και ποια η τύχη του από εδώ και πέρα;
Παρεκτός τη φορά ,που βγήκε πρόεδρος στο σύλλογο το δικηγορικό ένας αγαπημένος μου φίλος, όλο βρίσκομαι με τους "χαμένους" στις εκλογές. Φταίω εγώ που δεν διαλέγω να πάω με τους εκάστοτε πολλά υποσχόμενους υποψήφιους, φταίνε αυτοί οι επιτυχημένοι και φανταχτεροί ,που μου δίνουν πάντα στα νεύρα και με προκαλούν με ευκολία να διαισθάνομαι και να συμπεραίνω λογικά τις κρυφές τους σκέψεις, που με επιτηδειότητα καλά κρύβουν κάτω από γιαλιστερά κουστούμια και γλυκερά λόγια αγάπης κι αφοσίωσης; Δεν ξέρω και δεν με νοιάζει...
Θα μου πεις, γιατί οι νικητές να θέλουν μία σχεδόν πάντα ηττημένη; Ούτε κι αυτό το γνωρίζω, αλλά και σίγουρα δεν με νοιάζει.
Στους 108.044 εγγεγραμμένους Περιστεριώτες, ψήφισαν οι 66.901 και βρέθηκαν έγκυρα ψηφοδέλτια 64.161 ,ενώ λευκά και άκυρα 756. Η αποχή δηλαδή, στο δήμο Περιστερίου, ανήλθε μαζί με τα λευκά σε ποσοστό 40%. Το ίδιο ποσοστό και σε όλη την επικράτεια.
Στους δέκα συμπολίτες μας ,λοιπόν, οι τέσσερεις δεν ψήφισαν τίποτα.
Το 62,16% των υπολοίπων εξέλεξε για τέταρτη φορά για δήμαρχο τον κύριο Ανδρέα Παχατουρίδη, με ποσοστό τέτοιο, που του επιτρέπει να είναι σύμφωνα με τον ισχύοντα εκλογικό νόμο δήμαρχος για πέντε ακόμη έτη.
Εύχομαι αυτήν την πενταετία να πηγαίνει συχνότερα στα δημοτικά συμβούλια και να προβληματιστεί επιτέλους, αν το μπορέσει, πάνω στο τι πραγματικά σημαίνει η δημόσια δέσμευση του,η ιδεολογική, στο να αποδείξει την περίφημη ανεξαρτησία του και το αδέσμευτο του πολιτικό προφίλ.
Δικό του το μαχαίρι ,δικό του το πεπόνι και δική του και η ευθύνη της απόλυτης κυριαρχίας!
Το 1952 τελικά υπήρξε επιτυχής χρονιά ακόμα κι αν ανήκει στον περασμένο εικοστό αιώνα. Τότε γεννήθηκε ο δήμαρχός μας, που ευτύχησε να εκλεγεί για τέταρτη φορά .
Βέβαια τότε γεννήθηκε και ο Φώτης ο Κουγιουμτζής, που βγάζει μόνο πέντε συμβούλους με τους ενεργούς πολίτες για την ανατροπή στο Περιστέρι.
Τότε γεννήθηκε και ο αδελφός μου, ο Νώντας, αγωνιστής της γενιάς του Πολυτεχνείου,που έφυγε νωρίς από καρδιά.
Και τότε γεννήθηκε κι ο άντρας μου, που μπορεί να μην αγαπάει όλο το Περιστέρι, αλλά ελπίζω να συνεχίζει να αγαπάει εμένα, όσο τον αγαπώ κι εγώ.
Τελικά μία καλή χρονιά για δημάρχους μπορεί να αποδειχθεί καλή χρονιά για τον καθένα, φτάνει να μη σκύβει εύκολα το κεφάλι, να κοιτάει ψηλά τον
ήλιο τον Ελληνικό και να ελπίζει στα καλύτερα, που ποτέ δεν έρχονται μόνα τους. Γιατί οι αλλαγές δεν περιέχουν ημερομηνία, αλλά απόφαση.

ΒΙΒΗ ΓΕΩΡΓΑΚΑ