Ο δικός μας Κώστας

                                                         

                                                                     
Της Βιβής Γεωργακά
  
 Τον Κώστα τον Παπλωματά και τη γυναίκα του, τους γνώρισα, πάνε δέκα ,δώδεκα χρόνια ,από μία κοινή κι αγαπημένη και από στους δύο μας φίλη. Ηταν τότε , που είχα αποφασίσει να μην είμαι "αριστερή" μόνο από το σπίτι μου και το μυαλό, αλλά να συμμετέχω ενεργά και δημόσια με τα κοινά με το κόμμα και την παράταξη , που με ελεύθερη βούληση είχα επιλέξει.
Ο Κώστας ο Παπλωματάς μου άρεσε, γιατί αν και έλεγε πάντα τη γνώμη του, που μπορεί να διαφωνούσε από την οποιαδήποτε δική σου, δεν σταματούσε ποτέ να είναι φιλικός, δημοκρατικός, ανεκτικός και χαμογελαστός. Μεγάλη δύναμη να κοιτάς τον άλλο κατάματα και άδολα και να μην προσπαθείς να κρύψεις ούτε λεπτό τι σκέφτεσαι και πώς ονειρεύεσαι εσύ την πορεία αυτού του κόσμου.
Λιγόλογος, όταν έπρεπε, αλλά πλουραλιστής, όταν εξηγούσε.
Δάσκαλος χαρισματικός, για να σε εμπνεύσει και πρώτος στο δρόμο για να διεκδικήσει με όλους μας μαζί τα αυτονόητα και τα πάντα ονειρεμένα.
Στον πόνο των συνανθρώπων του τον βρήκα εκεί, αλλά και πάλι στη χαρά τους. Οταν από "αδέσποτη" σφαίρα κινδύνεψε το ένα του παιδί , είδα το δάκρυ του πατέρα να τρέχει αβίαστα και θαύμασα την πατρική του αγάπη και τη μέριμνα και την απαντοχή.
Αιώνιος εραστής της δημόσιας παιδείας, της υγείας, της προστασίας των ατόμων με ειδικές ανάγκες, των φτωχών και των αδύναμων, θαρρείς, πως από ιστορική επιλογή ζούσε στο Περιστέρι , που από πάντοτε διψούσε για το γλυκό ψωμί της δουλειάς. επάνω στο τραπέζι, για αλληλεγγύη, συναδέλφωση , δίψα για ανατροπή και ημέρες καλύτερες για τον κόσμο της εργασίας, αλλά και της μεγάλης ανεργίας.
Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς είχε πει κάποτε ο Κώστας ο Παπλωματάς, πως είχε πάει ή πώς ήθελε να πάει στη μακρινή την Κούβα ταξίδι και πως εκεί όλοι οι άνθρωποι δημόσια και δωρεάν σπουδάζουν ό,τι θέλουν και όσο περισσότερο μπορούν, αλλά εγώ , το συνηθίζω εξάλλου, πάντα στο τέλος τον ρωτούσα αν κάποτε στην Κούβα κι εμένα ταξίδι θα με πάρει.
Αγαπημένε μας Κώστα, τώρα πια δεν προλαβαίνουμε ταξίδι προς την Κούβα πια να πάμε.Είναι η ζωή τόσο σπουδαία, αλλά και τόσο απρόοπτη , που σε κάποιος αρπάζει πρόωρα το οξυγόνο από τα πνευμόνια τους, πριν το έργο της ζωής ολοκληρώσουν. Και είναι κρίμα, γιατί αν κάποιος έπρεπε πρώτος στην Κούβα της επανάστασης να πάει, σίγουρα θα ήσουν εσύ...
Δεν ξέρω αν για τις αθώες και έντιμες ψυχές, ματιές και αγωνιστικές ζωές υπάρχει Κούβα και στον ουρανό μα ,αν ναι, καλό σου κατευόδιο, φίλε Κώστα, και από εκεί πάντα κατάματα να μας κοιτάς!