Την προγιαγιά μου ,που Κιουρανή τη φωνάζανε, από το νησί της την Πάτμο, ανήλικη ο Κρητικός προπάπους μου την "έκλεψε" και στη Σμύρνη της Μικράς Ασίας την παντρεύτηκε. Εκεί χρόνια πολλά ζήσανε, πολλά παιδιά, αγόρια και κορίτσια ,εφτά ή οκτώ , κάνανε, αγαπημένοι ζήσανε και ένα σπίτι μεγάλο με δεκατέσσερα δωμάτια φτιάξανε Στο τελευταίο δέκατο τέταρτο δωμάτιο, η προγιαγιά μου , η Κιουρανή, που μετά την καταστροφή της Σμύρνης, στο Πειραιά με τα παιδιά της ήλθε να ζήσει, κι Ουρανία την ονομάσανε, μεταξοσκώληκες για δική της χρήση, λέγεται, πως καλλιεργούσε!
Πώς να τα έβγαζε πέρα η απαχθείσα από την Πάτμο προγιαγιά μου με τόσα παιδιά, τόσα δωμάτια και τους μεταξοσκώληκες, ποτέ μου δεν θα μάθω.
Μία φωτογραφία της, από τη μάνα μου Ουρανία, που κληρονόμησα, τη δείχνει αγέρωχη, όμορφη, κομψή και ευτυχισμένη.
Ητανε, λέτε, οι πρόγονοί μας πιο ευτυχισμένοι από εμάς, πιο καρπεροί και πιο δυνατοί; Εγώ δεν γνώρισα ,δυστυχώς ,ούτε παπούδες ούτε γιαγιάδες, το έχω ξαναπεί. Κι έτσι από πρώτο χέρι τίποτε δεν ξέρω...
Η ημέρα των εκλογών ολοένα πλησιάζει. Αυτή τη βρωμερή λασπολογία και τον τρόμο, που απελπισμένα προσπαθούν να διασπείρουν τα μίντια, την έχω σιχαθεί .
Στις τσέπες του γκρίζου παλιού παλτού μου κάτι ψιλά ασήμαντα γυροφέρνω ,αλλά με αυτά όχι στις εκπτώσεις ,αλλά ούτε στο φούρνο για ψωμί.
Αυτές τις μέρες, ολοένα το γνωστό σκέφτομαι , πως "τα μεταξωτά βρακιά, χρειάζονται και επιδέξιους κώλους" και πως η χώρα αυτή, που ΕΛΛΑΔΑ την ονόμασαν οι παλιοί μας αρχαίοι πρόγονοι, αν πρόκειται από το τέλμα να ξεφύγει και τον ήλιο πάλι να κοιτάξει,δεν χρειάζεται μετάξια, αλλά δουλειά και τίμιους αγωνιστές.
Τα χρέη της Ελλάδας, αλλά και δικά μου, ολοένα αυγατίζουνε ,μα το φθηνότερο αυγό μες τη λαϊκή της γειτονιάς, θέλεις 0,20 ευρώ για να το αγοράσεις.
Από καταθέσεις τίποτα δεν διαθέτω πια, γι αυτό προσωπική ανησυχία αν θα σηκώνω καταθέσεις από τα γνωστά τα ΑΤΜ ελικρινά δεν έχω. Την τιμή στο γάλα και το ψωμί διόλου δεν είδα να μικραίνει κι έτσι για καταστροφές δεν έχω τρόμο. γιατί ελπίζω στα καλύτερα.
Η προγιαγιά μου η Κιουρανή , στο τέλος της ζωής της, ιστορεί η θεία μου Ουρανία, μελαγχολική αγνάντευε τον Πειραιά και το γιο , που είχε χάσει στην μικρασιατική καταστροφή θυμόταν και κάπνιζε κρυφά. Θαρρώ ,πως δεν τις λείπαν τόσο τα δέκα τέσσερα της τα δωμάτια, που στη Σμύρνη, είχε άδοξα σφήσει, μα εκείνο το αγέρωχο ,χαρούμενο και ελπιδοφόρο ύφος της φωτογραφίας, που για πάντα είχε χάσει.
Την ιστορία της προγιαγιάς μας, σας τη διηγήθηκα, για να ξεφύγω λίγο από τα προεκλογικά και για να σας θυμίσω να δίνετε πάντα προσοχή σε αυτά , που είναι πραγματικά σπουδαία και όχι στα ψεύτικα μεταξωτά βρακιά!
ΒΙΒΗ ΓΕΩΡΓΑΚΑ .
Καλημέρα σας, κι εγω εχω μια Κιουράνη στην οικογένιά μου απ την Πάτμο. Το επιθετό μου είναι Χαδεμένου και βρήκα ενα έγγραφο του γάμου στο μοναστήρι στην Χώρα από το 1887 -μήπως είναι την ιδια Κιουράνη (ή οικογενιακή γραμμή);
ΑπάντησηΔιαγραφή