Η κόκκινη Βαλίτσα

                                                                       
Γράφει η Βιβή Γεωργακά 
Πάνε πάνω από τέσσερα χρόνια που μία φίλη μου μηχανικός μου έφερε δώρο ένα τσαντάκι από εκείνα που η συγχωρεμένη μάνα μου έλεγε:
Είναι για καλό!
Επειδή, όμως ,εγώ σχεδόν ποτέ δεν πάω σε μέρη που κρατάνε "καλά" τσαντάκια κι επειδή είμαι και περίεργη γενικά, την άλλη ημέρα πήγα να την αλλάξω..
Πάντα στα μαγαζιά με τσάντες το μάτι μου λαχταρούσε μία βαλιτσούλα τρέιλερ σκληρή, από αυτές που τσουλάνε οι πρωταγωνιστές των ταινιών στα αεροδρόμια .Ετσι αντί για τσάντα, πλήρωσα κι άλλα χρήματα για να αγοράσω την πολυπόθητη κόκκινη βαλίτσα, που είχα την ψευδαίσθηση πως θα με οδηγούσε σε ταξίδια μακρινά, εξωτικά κι ονειρεμένα.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα ειρωνικά σχόλια του άντρα μου για την αγορά μου αυτή, όταν στο σπίτι κουβάλησα την καινούρια μου βαλίτσα...
Από όταν μπήκε στη ζωή μου αυτή, η άτιμη κρίση ακολούθησε ,με τον "Γιωργάκη" από το Καστελόριζο να μας φέρνει την τρόικα, τα μνημόνια, το Δ.Ν.Τ, την Κεντρική Τράπεζα και τους τρυφερούς μας δανειστές- σωτήρες.
Μετά ακολούθησαν οι μειώσεις μισθών, συντάξεων, συλλογικών συμβάσεων, η ανεργία, η εξαφάνιση του παρόντος και του μέλλοντος των παιδιών μας.Οι τρύπες στα ταμεία τα ασφαλιστικά και η διάλυση της παιδείας, της υγείας και οι φανταστικές ιστορίες επιτυχίας.
Το καλοκαίρι του 2009 η κόκκινη βαλίτσα πήγε ταξίδι στο Λονδίνο και το Δουβλίνο με την κόρη μου, αλλά γυρνώντας δεν είπε τίποτα για το πόσο υπέροχα πέρασε εκεί. Την άλλη χρονιά η βαλίτσα πήγε με το γιο μου διακοπές στην Ικαρία κι από ό,τι έμαθα έριξε ύπνο και ξεκούραση εκεί με τους υπέροχους Ικαριώτες και την "τρέλα" τους. Το 2011 πήγε ταξιδάκι έκπληξη στην Κωνσταντινούπολη με τη Δάφνη και το Δήμο και εκείνη είδε τη φιλία των λαών Τουρκίας κι Ελλάδας, μα όχι εγώ.
Ε. ρε μεγαλεία η κόκκινη μου η βαλίτσα. Μέχρι και στρατό πήγε το 2012 και μπορεί καταλεπτώς να διηγηθεί τη ζωή ενός φαντάρου και τις μειώσεις του στρατού.
Κι εγώ μόνο Αθήνα -Νεράντζα, Νεράντζα -Αθήνα και δύο φορές χωριό.
Τα βράδια κάποιες φορές μες την κρεββατοκάμαρα επίτηδες την αφήνω, για να είμαι έτοιμη για ταξίδι μαγεμένο στην αστροφώτιστη νυχτιά.
Βγαίνω από το σπίτι τσουλώντας τη βαλίτσα και μια άγνωστη ηλικιωμένη με ρωτά:
-Διακοπές, πάτε;
Κι φωνή της έχει μία βραχνή λαχτάρα και μελαγχολία...
Μου 'ρχεται να της απαντήσω:
-Η ΚΟΚΚΙΝΗ ΒΑΛΙΤΣΑ ΠΑΕΙ ΔΙΑΚΟΠΕΣ, ΟΧΙ ΕΓΩ.
Εγώ θα πάω πάλι σαν η Ελλάδα βγει από την οικονομική την κρίση κι οι Ελληνες ξαναβρούν το χαμόγελό τους. Μαζί κι εγώ.