ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΜΟΥ ΑΦΗΝΩ

 

 Σήμερα εδώ
στη γιορτή της γυναίκας
τα φτερά μου να αφήσω
έχω φέρει.

Αόρατα σε όλους,
μα όχι για εμένα,
τη ψυχή μου με όνειρα
ζεσταίνανε.
Τα φτερά, τα αετισια,
της γυναίκας η δύναμη,
που κουράγιο της δίνει
σε καλά και σε δύσκολα.
Αερινα, πελαγισια,
αλληλεγγυα, πανανθρωπινα,
τα φτερά μου ελπίδα
για καιρό κουβαλησανε.
Όμως τώρα ντροπή,
τα φτερά με βαραινουν,
τον αλυγιστο σβέρκο μου
σπρώχνουν να σκυψει.
Βάρος γίνανε ιδεολογικο
και τις νύχτες θρηνουν
την τόση ανημπορια τους
ψηλά να πετάξουν.
Γιαυτό απόψε σε σας
γυναίκες του τόπου
τα φτερά μου αφήνω
στα δικά σας τα χέρια.
Μπορεί σκέφτομαι,
σαν καινούργια φτερά,
ζωντανά να μείνουν ,
λαμψεις σε ξεφωτα.
Εγώ σιωπω τώρα,
γοερα αναρωτιέμαι,
τι λάθος έκανα
που τα φτερά μου έχασα.
ΒΙΒΗ ΓΕΩΡΓΑΚΑ