Τετάρτη, σήμερα, 2 του Μάρτη και έχει ήλιο. Το κόκκινο -ασπρο βραχιολάκι, που μου χάρισε η γειτόνισσα η Κική, θα πρέπει να το βούτηξε ο γάτος μου από τον πάγκο και χάθηκε.
Τρώγεται: θα ρωτήσετε,
Φυσικά ,όχι, αλλά ο Σάμπης δεν το ξέρει. Σκέτος γάτος είναι.
Λαίκή αγορά ,όπως κάθε Τετάρτη, με περιορισμένες αγορές κατά τα εξαφανισμένα μας εισοδήματα και με την ελπίδα να μην έλθω "μαλλί με μαλλί" με κανένα σαλταρισμένο συμπολίτη μου.
Γιατί, θα σας το αποκαλύψω, αν και είμαι σίγουρη το γνωρίζετε από πρώτο χέρι:
Οι Ελληνες ,όσοι δεν έχουν σαλτάρει, είναι στα πρόθυρα σαλταρίσματος!
Τι σημαίνει αυτό; Εσείς να μου πείτε.
Τι έγινε, μετά , που κάποιος ντυμένος κλόουν , πέταξε στη "μούρη" της Γερμανίδας ακροδεξιάς Μπεατριξ φον Στορχ μία τούρτα, επειδή έχει δηλώσει ότι επιθυμεί να πυροβολεί τους πρόσφυγες και μετανάστες, που προσπαθούν να περάσουν τα σύνορά τους; Το πολύ -πολύ να πήγε στο μπάνιο και να πλύθηκε, γιατί δεν μπορούσε να φάει όλη την τούρτα, θα της ανέβαινε το σάκχαρο...
Συμβολισμοί χωρίς πρακτικά αντικρίσματα, δηλώσεις αλληλεγγύης της ντροπής και η Ευρώπη στο παιχνίδι της στρουθοκαμήλου.
Δεν θέλω να βλέπω ,όσα προβλήματα δεν έχω κέρδος από τη επίλυση τους.
Δεν βλέπω, άρα δεν υπάρχουν.
Δεν υπάρχουν, άρα, ρουφήξτε το αυγό σας, Ελληνες μου, μόνοι σας. Αν έχετε αυγό , φυσικά.
Αυγό δεν έχουμε, είναι φανερό και το έχω ξαναγράψει. Οσοι γράφουν τη δυσάρεστη αλήθεια, δυσαρεστούν.... Αλλά δεν βαριέσαι.
Στη λαϊκή πάω πάντα με δικά μου έξοδα κι όπου με βγάλει....
Οι μεγάλοι ηγέτες έχουν από καιρό πεθάνει , δυστυχώς,ή δεν ήταν μεγάλοι τελικά ή άλλα έλεγαν και άλλα έκαναν ή δεν άντεξαν στην πίεση της πραγματικότητας και συνειδητά επιλέγουν να μένουν στην προστασία της περίκλειστης τους σφαίρας (ή αυλής ,κατά άλλης ερμηνείας) , ενώ μερικούς τους σκοτώσανε οι αντίπαλοι με τον έναν ή άλλο τρόπο.
Εμείς κοιμόμαστε, ξυπνάμε, περιμένουμε, λέμε- λέμε, πάμε και σε καμία εκδήλωση, συγκέντρωση, διαμαρτυρία, δράση συμπαράστασης κι ύστερα πάλι ύπνο και σιωπή.
Η ζωή μας περνάει , η δική μας μικρή ζωή, που οι άλλοι τη φτύνουνε κατάμουτρα, επειδή έτυχε κι έβλεπε ήλιο και θάλασσα και δαντελωτά ακρογιάλια και την Τουρκία του κου Ερντογάν απέναντι.
Αχ. Αλέξη, παιδί μου!. Οταν σε συναντήσω ξανά ένα χάρτη της χώρας μας θα σου δωρίσω για να θυμάσαι από άκρη σε άκρη τις ακτές, τα βράχια, τα βουνά, τις δικές μας πέτρες. Της Ελλάδας, της χώρας, που ορκίστηκες να κυβερνάς και να προστατεύεις ...Μην το ξεχνάς και μην το αρνηθείς ποτέ και για τίποτα.
Η εξαδέλφη μου, που σαν νοσηλεύτρια χρόνια εργαζόταν, μέχρι τη σύνταξη της, απορούσε,γιατί κάποιος μόλις γινόταν προϊστάμενος ή και διευθυντής, σε λίγο χρόνο έχανε την επαφή του με τους νοσηλευτές και τους ασθενείς του νοσοκομείου...
Σήμερα είπα να δοκιμάσω κάτι άλλο, που μπορεί τα χέρια να μου έλυνε και μαζί με μένα και στη χώρα και στους χιλιάδες χιλιάδων μεταναστών και προσφύγων, που παραπαίουν στο πουθενά, εγκλωβισμένοι στην Ευρώπη του τίποτα , στην Ελλάδα της θλίψης και της απόγνωσης, στην Ειδομένη, με το φράκτη, που δεν λέει να πέσει...
Πήρα μια πέτρα από την πλατεία και στο στόμα μου την έβαλα, δοκιμάζοντας να τη φάω...
Τζίφος, παιδιά. Δεν μασιέται, δεν τρώγεται, δεν καταπίνεται.
Ισως είναι πραγματικά ο καιρός να σταματήσετε τον πόλεμο στη Συρία, όλοι εσείς οι ψευταράδες του κόσμου, που καμώνεστε τους σοφούς πολιτικούς .
Αντε, γιατί θα σας πάρουμε με τις πέτρες τελικά. Ο χρόνος σας τελειώνει.
ΒΙΒΗ ΓΕΩΡΓΑΚΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου