Γιορτή της γυναίκας- Εξακολουθούμε να αντιγράφουμε τις καρικατούρες γκόμενες

              

                                   

Της Ρούλας Τικοπούλου

Δεν ξέρω τι θα πρέπει να γράψει κανείς σήμερα για την «γιορτή» επέτειο, όπως και να το πει κανείς, της γυναίκας. Πέρα από την ιστορική αναδρομή για την πορεία του γυναικείου φύλου, την πορεία της κατάκτησης των δικαιωμάτων του, αναρωτιέμαι ποιο είναι ακριβώς το σημείο αναφοράς που η γυναίκα θα πρέπει να αισθάνεται υπερήφανη για τα όσα κατέκτησε η και γεύτηκε στην πάροδο των χρόνων.

Γυναικείες προσωπικότητες, ιστορικά πρόσωπα έδωσαν μάχες κυριολεκτικά, κάτω από αντίξοες συνθήκες και σε άγριες εποχές να αναδείξουν τα γυναικεία προβλήματα, να τα διεκδικήσουν και στο φινάλε να κερδίσουν σημαντικά πράγματα κυρίως τα τελευταία 70 χρόνια.

Όμως φτάνουμε σήμερα σ’ ένα πραγματικά επικίνδυνο σημείο καμπής δικαιωμάτων, αξιοπρεπούς διαβίωσης και αφαιρετικού  περιεχομένου κεκτημένων. Η παγκοσμιοποιημένη πλέον οικονομία μας, στα γρανάζια της πιο απάνθρωπης εξαθλίωσης των μαζών, στέλνει καθημερινά μηνύματα σε τούτες τις γενιές, αλλά και στις μετέπειτα, ότι ο βρόγχος ασφυξίας θα σφίγγει όλο και περισσότερο στον λαιμό τους  και ότι η κατάκτηση δικαιωμάτων στον  χώρο εργασίας, παιδείας, υγείας, θα φαντάζει ουτοπία, μιας και η καθημερινή επιβίωση θα είναι μόνο το ζητούμενο.

Κοιτάτε γύρω σας! Τι ζούμε σήμερα; Την γυναίκα εργαζόμενη να παραμένει απλήρωτη για μήνες με κουτσουρεμένο μισθό, χωρίς ένσημα, με χωρίς καμία κοινωνική παροχή, την μοναχική  γυναίκα που μεγαλώνει παιδιά χωρίς την συμμετοχή της πολιτείας, την γυναίκα κάποιας ηλικίας που βλέπει κάθε τρις και λίγο να λιγοστεύει η σύνταξη, την απελπισμένη αγρότισσα γυναίκα, την μετανάστρια γυναίκα που βλέπουμε καθημερινά στις οθόνες μας, και  τελειωμό δεν έχουν τα βάσανα!

Ξέρω θα μπορούσα σήμερα να κάτσω να γράψω για αυτή την επέτειο, την γιορτή θα πει κάποιος, με  βάση τα ντοκουμέντα, των  ιστορικών αναφορών και  να αναφερθώ σε γυναικείες προσωπικότητες!

Όμως δεν νομίζω ότι αυτό είναι το ζητούμενο. Αυτά λίγο πολύ τα γνωρίζουν οι γυναίκες. Αυτό που πρέπει να δούμε πλέον και με ξεκάθαρη ματιά, είναι το πολύ δύσκολο σήμερα και την ασυγχώρητη σε πολλές γυναίκες άγνοια των πραγμάτων. Γίνεται μια ιστορική ανακατανομή πλούτου, μοιράζεται και πάλι ο κόσμος, οι αποφάσεις  για την μοίρα των λαών έχουν παρθεί από χρόνια, κανείς δεν πιάστηκε στον ύπνο. Και όμως εξακολουθούμε να αντιγράφουμε και να χαζογελάμε με τις καρικατούρες γκόμενες, την γελοία μέχρι ηλιθιότητας προπαγάνδα των ΜΜΕ και να παραμένουμε φαν της κάθε δήθεν χαζοξανθιάς, που παίζει τέλεια τον επιτηδευμένο ρόλο της. 

Οι γυναίκες  εκτός εξαιρέσεων, έχω την εντύπωση ότι ακόμα δεν έχουν καταλάβει την δυναμική τους και πώς μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα, όταν αποκοπούν από κάθε είδους κατευθυνόμενη εξάρτηση και κατανοήσουν τα θέλω τους. Δυστυχώς έχουμε πολύ δρόμο ακόμα, αυτό το μπρος πίσω κατάντησε τροχοπέδη και δειλία για τις περισσότερες.

Και ας μη μιλήσει κανείς για παροχημένο φεμινισμό, προσωπικά δεν τον απορρίπτω, τις θεωρώ πρωτοπόρες αυτές τις γυναίκες που ύψωσαν φωνή και προσωπικότητα σε δυσκολότερες εποχές από τις σημερινές. Όμως σήμερα τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Άνδρες και γυναίκες υποφέρουν το ίδιο, τα γυναικεία αυτονόητα έχουν ήδη κατακτηθεί. Αλλού είναι το ζήτημα. Η μελλοντική πορεία των δύο φύλων, η ανάγκη επιβίωσης, η ελπίδα μιας καλύτερης ζωής σε όλα τα επίπεδα. 

Από όλους σχεδόν τελευταία ακούγεται η φράση, μα υπάρχει ελπίδα; Αλίμονο αν δεν υπάρχει, τότε θα μιλάμε για μια ήττα της ανθρωπότητας, για σκοταδισμό και μεσαίωνα. Και ο ρόλος της γυναίκας εδώ είναι σημαντικός, να απαιτήσει αγώνα συντροφικό με το άλλο φύλο, να γίνει πρωτοπόρα κόντρα στα κατεστημένα και κυρίως να μάθει να διεκδικεί και να απαιτεί.

Τελικά δεν είναι γιορτή η σημερινή ημέρα, μια επέτειος αγώνων είναι, που πρέπει μεν να τιμούμαι, αλλά να μην μένουμε μόνο εκεί! Να τραβάμε μπροστά με το όποιο κόστος, έχουμε τα κότσια;