Εδώ και καιρό έχει αρχίσει η σύγκρουση της κυβέρνησης με το σύνολο των απασχολούμενων στην εκπαίδευση (και όχι μόνο) αλλά και με την ίδια της την υπόσταση, όπως τη γνωρίζαμε μέχρι σήμερα. Ένας αγώνας δρόμου για κατάργηση δικαιωμάτων, ανακατατάξεις στο διοικητικό σχήμα, ξαναμοίρασμα των χαρτιών στην εξασφάλιση της εργασίας και αναδιοργάνωση του συνολικού τρόπου συγκρότησης και μετάδοσης συγκεκριμένου πλαισίου γνωστικού περιεχομένου της παρεχόμενης γνώσης.
Οι κινήσεις της κυβέρνησης είναι γνωστές. Αφού πρώτα, εν μια νυκτί, κατήργησε συγκεκριμένους κλάδους και ειδικότητες, αφού έστειλε στο δρόμο χιλιάδες εκπαιδευτικούς, αφού κάλεσε τους συνάδελφους να καταθέσουν αιτήσεις μετάταξης μέσα σε ένα νομικό πλαίσιο που δεν τους εξασφαλίζει καμιά οργανική θέση και, κυρίως, το αν και πόσο θα βρίσκονται στα σχολεία, αφού αύξησε το ωράριο δημιουργώντας πλασματικά και μη κενά ώστε χιλιάδες συνάδελφοι να εμφανίζονται ως υπεράριθμοι με άγνωστο το μέλλον τους, αφού έπαιξε κομματικά παιχνίδια με τελείως διαβλητές και διάτρητες αξιολογήσεις, αφού συνεχίζει να φέρνει στην επικαιρότητα (σχεδόν κάθε μέρα) νέα νομοσχέδια και υπουργικές αποφάσεις που καταστρατηγούν το Σύνταγμα και παρακάμπτουν σημαντικά, θεσμικά, όργανα της διοίκησης (πχ. ΠΥΣΔΕ), έρχεται και δίνει στη δημοσιότητα το νομοσχέδιο για τη Βθμια εκπαίδευση, ένα νομοσχέδιο που, εκτός της πλήρους σύγχυσης, αβεβαιότητας και – δεδομένης – λειτουργικής αναποτελεσματικότητας (φτιαγμένο από ανθρώπους που προφανώς δεν γνωρίζουν τίποτε από τη σχολική και μαθησιακή δραστηριότητα μέσα στα σχολεία), δυναμιτίζει, εκ νέου την τεχνική εκπαίδευση (ένα θύμα που βάλλεται με το μικρότερο «πολιτικό κόστος», σύμφωνα με τη δήλωση των στελεχών του Υπουργείου) και προδικάζει έναν ανελέητο πόλεμο μεταξύ των ειδικοτήτων για το ποιος θα μπορέσει να συγκεντρώσει τις περισσότερες διδακτικές ώρες ώστε να (νομίζει ότι) εξασφαλίζει τη θέση του.
Τα τραντάγματα στην εκπαίδευση δεν οφείλονται μόνο στις προχειρότητες και στυγνές παρεμβάσεις του Υπουργείου στις ζωές τόσων συνάδελφων. Οφείλονται στην κατάσταση που επικρατεί στο χώρο μας και για την οποία, κύριοι, υπεύθυνοι είμαστε εμείς. Είναι δεδομένο ότι υπήρξαν κινήσεις και πρωτοβουλίες από συνάδελφους που έφαγαν το καλοκαίρι προσπαθώντας να κάνουν γνωστά, προς τα έξω, τα προβλήματα και την καταιγίδα που έρχεται. Λίγοι και συγκινητική η προσφορά τους. Όμως, ας ρίξουμε μια ματιά στον αντίποδα της κατάστασης στα σχολεία και στην εκπαίδευση γενικότερα. Στα δημοτικά σχολεία (παρά τη μικρή αύξηση των δυνάμεων που αντιτίθενται σ’ αυτή την πολιτική) οι δάσκαλοι ξαναέδωσαν την πλειοψηφία στους κυβερνητικούς συνδικαλιστές στο συνδικαλιστικό τους όργανο (ΔΟΕ). Προφανώς, παρά τη συνεχή κατάργηση δημοτικών σχολείων, θεωρούν ότι είναι ευτυχείς που έχουν τη δουλίτσα και το μεροκάματό τους και πιστεύουν ότι τίποτε δεν θα τους αγγίξει. Από την άλλη (μέσα από τη λογική του διαίρει και βασίλευε), αρκετοί θα είναι αυτοί που θα είδαν με καλό μάτι την αύξηση του ωραρίου στους καθηγητές (γιατί εμείς και όχι αυτοί κλπ, κλπ). Δεν προβληματίστηκαν με τις 3500 καθηγητές που μετατάχτηκαν στα δημοτικά και που μπορεί να τους δημιουργήσουν τεράστιο πρόβλημα, τόσο στην οργανικότητα της θέσης τους όσο και στο αντικείμενο που θα κληθούν να διδάξουν. Δεν αναλογίζονται, τόσο αυτοί όσο και οι μεταταχθέντες, ότι πως είναι δυνατόν να λειτουργήσουν ολοήμερα σχολεία όταν, αφενός δεν υπάρχουν τα κονδύλια (ή θα υπάρξουν για ένα-δύο χρόνια και μετά θα κληθούν να αξιολογηθούν όλοι μαζί για το ποιος θα πεταχτεί έξω από τα σχολεία) και αφετέρου ο αριθμός των δημοτικών σχολείων θα συρρικνώνεται συνέχεια τόσο λόγω της υπογεννητικότητας όσο και λόγω της σύμπτυξης και κατάργησης σχολείων. Η καταιγίδα είναι προ των πυλών αλλά οι συνάδελφοι της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης πιστεύουν ότι με τις ομπρέλες τους θα αντισταθούν στη λαίλαπα!
Η κατάσταση στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση είναι λίγο-πολύ γνωστή Η ανθρωποφαγία θα αρχίσει σε λίγες μέρες όταν οι καθηγητές θα κληθούν να δηλώσουν διδακτικές ώρες ανά εβδομάδα. Το τι θα επακολουθήσει είναι άγνωστο δεδομένης και της ανυπαρξίας νομοθετικής ρύθμισης του θέματος (εν μέρει). Όμως, αυτό που είναι γεγονός είναι το ότι – δυστυχώς – η απόλυση χιλιάδων συναδέλφων μας και η βίαιη επέμβαση του Υπουργείου στα εργασιακά ζητήματα, αντιμετωπίστηκε με παθητικότητα, αναβλητικότητα και συμβιβασμό. Προσωπικά, πιστεύω ότι όσοι έσπευσαν να κάνουν αιτήσεις για μετάταξη και, ειδικότερα, όσοι δεν κατάφεραν να μεταταχτούν, βρίσκονται με το ένα πόδι εκτός των σχολείων. Η αίτηση κρύβει την παγίδα της μετάταξης σε άλλη υπηρεσία ή φορέα ή σχολείο. Αυτό σημαίνει ότι ο ίδιος ο καθηγητής γνωρίζει ότι ζητά κάτι που πουθενά, μα πουθενά, δεν προβλέπεται ότι το κράτος είναι υποχρεωμένο να τον τοποθετήσει. Πιο απλά, τόσες θέσεις, τόσοι μεταταχθέντες (άσχετο για πόσο), οι υπόλοιπες περίπου 2000, τι θα απογίνουν όταν, έμμεσα, αποδέχονται την μετακίνηση με την προϋπόθεση ύπαρξης ή δημιουργίας (άλλη παγίδα) αντίστοιχης θέσης;
Η υπεραισιοδοξία των γενικών συνελεύσεων των ΕΛΜΕ, τον προηγούμενο Μάιο, κατέρρευσε όχι επειδή ακολούθησε η επιστράτευση και η ήττα αλλά επειδή ο νέος συσχετισμός δυνάμεων στο ΔΣ της ΟΛΜΕ (όπως και σε άλλες δευτεροβάθμιες οργανώσεις), παρά τη σημαντικότατη μεταβολή στην αντιπροσωπευτικότητά του, εμφανίζει σημεία ηττοπάθειας, συμβιβασμού και μικρο-κομματικής σχιζοφρένειας. Εκτός από τις Παρεμβάσεις που συνεχίζουν να αγωνίζονται στηρίζοντας την απόφαση του συνέδριου της ΟΛΜΕ, οι άλλες παρατάξεις άρχισαν τις «συζητήσεις»! Όχι τόσο, μα τόσο. Όχι έτσι μα αλλιώς. Μα η κοινωνία δεν είναι έτοιμη, μα δεν είμαστε έτοιμοι οργανωτικά, μα…, μα..
Η πραγματικότητα είναι μία και μοναδική: και μόνο για τους 2200 συνάδελφους που απολύθηκαν, για τις χιλιάδες αναπληρωτών που δεν θα ξαναδουλέψουν, για όλους τους συνάδελφους που είναι ή θα είναι σε διαθεσιμότητα, για το μέλλον που ορθώνεται, ξεκάθαρο, μπροστά μας, τα σχολεία δεν έπρεπε να ανοίξουν καθόλου! Τα σχολεία έπρεπε από 1η Σεπτέμβρη να τελούν υπό καθεστώς λειτουργικής κατάληψης από τους καθηγητές. Πρέπει να είμαστε έτοιμοι να δείξουμε στην κοινωνία το «νέο» σχολείο, πρέπει να παλέψουμε τοποθετώντας στο τραπέζι της κατάληψης το σχέδιο για μια εκπαίδευση που δεν θα οδηγεί τον μαθητή να μισεί το σχολείο, δεν θα καλλιεργεί ρατσισμό και ξενοφοβία, δεν θα παρέχει στείρες πληροφορίες για το πώς θα αποστηθίσεις ορισμένα πράγματα για να μπεις στο Πανεπιστήμιο και να τα οικονομίσεις. Το σχολείο, την 1η Σεπτέμβρη, θα έπρεπε να έχει το δικό του πρόγραμμα, ένα πρόγραμμα που θα αναδεικνύει τις ιδιαιτερότητες των μαθητών, θα τους διδάξει τη δημοκρατία και την αλληλεγγύη, την ενασχόληση με τις τέχνες, τις επιστήμες, την ιστορία, τον απίστευτο πλούτο της αρχαίας ελληνικής και σύγχρονης γραμματείας, τον πλούτο της παγκόσμιας λογοτεχνίας, την αγάπη προς τον αθλητισμό, τις πανανθρώπινες αξίες. Το σχολείο θα έπρεπε να λειτουργήσει με όλο του το προσωπικό (κανείς δεν περισσεύει), με όλες τις ειδικότητες και κλάδους σαν μια κοινότητα ελεύθερων και ίσων ατόμων. Οι σύλλογοι των καθηγητών σε συνεργασία με τα μαθητικά συμβούλια, θα έπρεπε να φτιάξουν το δικό τους εβδομαδιαίο ωρολόγιο πρόγραμμα, το δικό τους πρόγραμμα σπουδών σε ένα σχολείο υπό κατάληψη. Η κατάληψη δεν μπορεί να είναι μέσο διάλυσης, πρέπει να γίνει μέσο ανάδειξης μιας νέας σχολικής κοινότητας, μιας νέας κοινωνίας.
Ουτοπικό και εξωπραγματικό το παραπάνω παράδειγμα (θα πείτε), μπορεί να γίνει φάρος για το μέλλον της εκπαίδευσης. Δεν επιτρέπεται να συζητάμε για το αν θα απεργήσουμε από την 11/9, την 15/9, την 27/9 κλπ, αν θα κάνουμε 48ωρη απεργία, 48ωρη επαναλαμβανόμενη, διαρκείας, 24ωρες κλπ. Η απεργία είναι ένα μέσο για τον αγώνα των εργαζόμενων, δεν είναι, όμως, το μοναδικό. Τι θα έκανε η κυβέρνηση αν στο σχολείο εξακολουθούν να λειτουργούν τα τμήματα που καταργήθηκαν; Αν οι καθηγητές είναι κάθε μέρα στο σχολείο, αν δείξουμε στην κοινωνία ότι δεν νοιαζόμαστε μόνο για τη θεσούλα μας και το μεροκάματό μας, τι θα έκανε η κυβέρνηση όταν θα βρισκόταν υποχρεωμένη να πληρώσει όλους αυτούς που δουλεύουν και πλουτίζει αδικαιολόγητα (για να χρησιμοποιήσουμε και ένα νομικό όρο), τι θα έκανε η κυβέρνηση αν απαιτούσαμε να μειωθεί αναλογικά ο μισθός μας προκειμένου να πληρωθούν και οι απολυμένοι συνάδελφοι (η επιβάρυνση θα ήταν ελάχιστη), τι παράδειγμα θα δίναμε στην κοινωνία αν, εμείς, φροντίζαμε για τα παιδιά που υποσιτίζονται, καταγγέλλοντας και ξεμπροστιάζοντας την κυβέρνηση.
Η εκπαίδευση είναι ο χώρος των μεγάλων αλλαγών. Οι απεργίες και οι καταλήψεις είναι ένα όπλο στα χέρια μας. Δεν έχουμε, όμως, αυταπάτες για την πορεία των κινητοποιήσεων εάν επιλεγεί η μορφή των απεργιών. Τα κόμματα της κοινοβουλευτικής αριστεράς θα σαμποτάρουν, όσο το δυνατόν περισσότερο, μια δράση που δεν καθοδηγείται και δεν χειραγωγείται από αυτά. Πιθανώς και να μην επιθυμούν να γίνει κάτι που θα οδηγήσει σε αλυσιδωτές αντιδράσεις (ΕΡΤ – παιδεία – υγεία – ΟΤΑ – υπουργεία κ.α.) ακριβώς επειδή δεν θέλουν και δεν μπορούν να δώσουν λύση στην κρίση. Δεν θέλουν να κληθούν να διαχειριστούν μια πτώχευση της χώρας και μια επιστροφή στη δραχμή, γι αυτό τον λόγο και αλλάζουν τις προτάσεις τους σαν πουκάμισα, γι αυτό και σαμποτάρουν κάθε, πραγματικά, επαναστατική κίνηση παντού. Ποιος από αυτούς ήρθε να προτείνει κάτι στοιχειώδες εκτός από το ότι «όταν θα έρθουμε εμείς στην εξουσία….»; Γιατί δεν στήσανε ούτε μια επιτροπή αλληλεγγύης για τα εκατομμύρια απολυμένους συμπολίτες μας; Γιατί εγκατέλειψαν τόσους και τόσους απεργούς και άνεργους στη μοίρα τους;
Ψήφοι, ψήφοι, ψήφοι … το καρκίνωμα είναι μεγάλο. Τόσα χρόνια στην εκπαίδευση ο κομματικός συνδικαλισμός καλά κρατεί. Ας πάρουμε τις τύχες στα χέρια μας, ας προτείνουμε κάτι που θα αλλάξει τη φύση όλης της εκπαίδευσης. Σχολεία αυτοδιοικούμενα, σχολεία από τον λαό για τον λαό. Πιστεύουμε ότι οι λειτουργικές καταλήψεις θα είναι κάτι πρωτόγνωρο για την εκπαίδευση, κάτι που μπορεί να δώσει μια λύση. Σε τελευταία ανάλυση, αν το κόμμα είναι βαρίδι στον αγώνα, κόψε την αλυσίδα, μην κόψεις το πόδι σου!
Βαθυ Κόκινο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου