Εάν μιλάς συνέχεια μόνο εσύ,
τότε θα έχεις πάντα δίκιο.
ΟΝΟΡΕ ΝΤΕ ΜΠΑΛΖΑΚΑΝΘΡΩΠΑΚΙΑ
Οταν περνάω μες το μετρό από τη στάση "σταθμός Λαρίσης" θαρρώ συχνά πως
στις κόκκινες καρέκλες, έργα τέχνης του αείμνηστου Γιάννη Γαϊτη, θα δω
πάλι το δεκάχρονο τότε γιο μου, Παναγιώτη, αρχές του 2000, να κάθεται
εκεί και να φωνάζει γελώντας:
Βγάλε με φωτογραφία, μαμά...
Αυτό το παλιό κινητό, που φωτογραφία του παιδιού μου περιέχει, που ποτέ δεν αξιώθηκα να τυπώσω, το φυλάω ακόμη ,, σαν πολύτιμο κι άχρηστο ενθύμιο, λες και μπορεί να μου ξαναφέρει τρυφερές στιγμές από ένα ευτυχισμένο παρελθόν.
Ας είναι. Ετσι είμαι εγώ. Τις σκηνές ευτυχίας τις έχω όλες απομνημονεύσει με μνήμη ελέφαντα μέσα μου και από εκεί αντλώ ολοένα δύναμη, παρηγοριά και ελπίδα.
Τώρα που σε λίγο δεν θα έχουμε λεφτά για μια καινούρια δόση του ΔΝΤ θυμήθηκα μία έκθεση ζωγραφικής , που είχαμε κάνει στο ΜΙΝΙΟΝ αναδρομική το 1983 στο ζωγράφο Γιάννη Γαϊτη, γνωστό για τα περίφημα ΑΝΘΡΩΠΑΚΙΑ του, που σιωπούν, κινούνται, διαμαρτύρονται, αγαπούν , επαναστατούν ή απλά υποφέρουν σε διάφορες θαυμαστές παραλλαγές.
Από τους πρώτους επισκέφτηκα φυσικά την έκθεση αυτή και τα ειλικρινή μου συγχαρητήρια με θαυμασμό έδωσα τότε στο ζωγράφο.
-Γιατί,, λοιπόν, δεν αγοράζετε ένα πίνακά μου; με ρώτησε απλά ο Γιάννης ο Γαϊτης.
Τώρα πως να του εξηγούσα, πως αν και δικηγόρος σε μια μεγάλη επιχείρηση ,σαν το ΜΙΝΙΟΝ, κι αν και αγαπούσα τη ζωγραφική, δεν είχα τα χρήματα ούτε για ένα μικρό σε επιφάνεια πίνακά του...
Τώρα τελευταία , που της μόδας ξαναγίνονται τα ανθρωπάκια, όχι του Γιάννη του Γαϊτη μόνο, αλλά και τα άλλα τα άτεχνα, μια και οι πολιτικές οι συνθήκες, θαρρείς, με το τσουβάλι τα γεννάει, μου επιβεβαίωσε ξανά, πως ο λύκος έχει γερό σβέρκο για να επιβιώνει ακόμη και μόνος του, αν και ζώο της αγέλης είναι καταγεγραμμένο.
Κάτι ανθρωπάκια αναρριχώμενα από τη σκιά και το βαθύ το παρελθόν, της λάσπης, της συναλλαγής, της λαμογιάς και του βολέματος, πάλι , σαν έργα τέχνης φιγουράρουνε σε θέσεις κρατικές και στα μίντια, αλλά εγώ θα το φωνάξω πάλι:
- Διαφωνώ, ενίσταμαι και διαμαρτύρομαι έντονα, επιφυλασσόμενη για κάθε νόμιμο δικαίωμα μου.
Ο Ονορέ ντε Μπαλζάκ, ογκόλιθος μες τη λογοτεχνία, που σαν σήμερα γεννήθηκε και πέθανε καταχρεωμένος και με τους πιστωτές του να του σφίγγουν τη θηλειά στο λαιμό, ποτέ του δεν ξεχάστηκε, σε αντίθεση με τους δανειστές του, που κανείς δεν τους θυμάται.
Ο Ευγένιος ο Χαραλαμπίδης,ο πρώτος λαϊκός δήμαρχος στο Περιστέρι του 1944, που ,αν και αθώος, γιατί ήταν αριστερός, δικάστηκε και εκτελέστηκε στο νησάκι Λαζαρέτο της Κέρκυρας το 1948, σήμερα από λίγους μνημονεύεται,όμως να μου το θυμηθείτε σύντομα θα πάρει τη θέση ,που του αξίζει στη δική μας ιστορία.
Κάτι ανθρωπάκια ασήμαντα, γρήγορα θα ξεπεραστούν και κανείς δεν θα θυμάται στο μέλλον την ύπαρξη τους.
Κι όσο για μας, αν και ποτέ δεν θα γενούμε έργα τέχνης ή έμπνευσης ιστορικής, ας μείνουμε άνθρωποι κανονικοί και όρθιοι και το δικό μας αύριο ,ας ονειρευτούμε.
ΒΙΒΗ ΓΕΩΡΓΑΚΑ
Βγάλε με φωτογραφία, μαμά...
Αυτό το παλιό κινητό, που φωτογραφία του παιδιού μου περιέχει, που ποτέ δεν αξιώθηκα να τυπώσω, το φυλάω ακόμη ,, σαν πολύτιμο κι άχρηστο ενθύμιο, λες και μπορεί να μου ξαναφέρει τρυφερές στιγμές από ένα ευτυχισμένο παρελθόν.
Ας είναι. Ετσι είμαι εγώ. Τις σκηνές ευτυχίας τις έχω όλες απομνημονεύσει με μνήμη ελέφαντα μέσα μου και από εκεί αντλώ ολοένα δύναμη, παρηγοριά και ελπίδα.
Τώρα που σε λίγο δεν θα έχουμε λεφτά για μια καινούρια δόση του ΔΝΤ θυμήθηκα μία έκθεση ζωγραφικής , που είχαμε κάνει στο ΜΙΝΙΟΝ αναδρομική το 1983 στο ζωγράφο Γιάννη Γαϊτη, γνωστό για τα περίφημα ΑΝΘΡΩΠΑΚΙΑ του, που σιωπούν, κινούνται, διαμαρτύρονται, αγαπούν , επαναστατούν ή απλά υποφέρουν σε διάφορες θαυμαστές παραλλαγές.
Από τους πρώτους επισκέφτηκα φυσικά την έκθεση αυτή και τα ειλικρινή μου συγχαρητήρια με θαυμασμό έδωσα τότε στο ζωγράφο.
-Γιατί,, λοιπόν, δεν αγοράζετε ένα πίνακά μου; με ρώτησε απλά ο Γιάννης ο Γαϊτης.
Τώρα πως να του εξηγούσα, πως αν και δικηγόρος σε μια μεγάλη επιχείρηση ,σαν το ΜΙΝΙΟΝ, κι αν και αγαπούσα τη ζωγραφική, δεν είχα τα χρήματα ούτε για ένα μικρό σε επιφάνεια πίνακά του...
Τώρα τελευταία , που της μόδας ξαναγίνονται τα ανθρωπάκια, όχι του Γιάννη του Γαϊτη μόνο, αλλά και τα άλλα τα άτεχνα, μια και οι πολιτικές οι συνθήκες, θαρρείς, με το τσουβάλι τα γεννάει, μου επιβεβαίωσε ξανά, πως ο λύκος έχει γερό σβέρκο για να επιβιώνει ακόμη και μόνος του, αν και ζώο της αγέλης είναι καταγεγραμμένο.
Κάτι ανθρωπάκια αναρριχώμενα από τη σκιά και το βαθύ το παρελθόν, της λάσπης, της συναλλαγής, της λαμογιάς και του βολέματος, πάλι , σαν έργα τέχνης φιγουράρουνε σε θέσεις κρατικές και στα μίντια, αλλά εγώ θα το φωνάξω πάλι:
- Διαφωνώ, ενίσταμαι και διαμαρτύρομαι έντονα, επιφυλασσόμενη για κάθε νόμιμο δικαίωμα μου.
Ο Ονορέ ντε Μπαλζάκ, ογκόλιθος μες τη λογοτεχνία, που σαν σήμερα γεννήθηκε και πέθανε καταχρεωμένος και με τους πιστωτές του να του σφίγγουν τη θηλειά στο λαιμό, ποτέ του δεν ξεχάστηκε, σε αντίθεση με τους δανειστές του, που κανείς δεν τους θυμάται.
Ο Ευγένιος ο Χαραλαμπίδης,ο πρώτος λαϊκός δήμαρχος στο Περιστέρι του 1944, που ,αν και αθώος, γιατί ήταν αριστερός, δικάστηκε και εκτελέστηκε στο νησάκι Λαζαρέτο της Κέρκυρας το 1948, σήμερα από λίγους μνημονεύεται,όμως να μου το θυμηθείτε σύντομα θα πάρει τη θέση ,που του αξίζει στη δική μας ιστορία.
Κάτι ανθρωπάκια ασήμαντα, γρήγορα θα ξεπεραστούν και κανείς δεν θα θυμάται στο μέλλον την ύπαρξη τους.
Κι όσο για μας, αν και ποτέ δεν θα γενούμε έργα τέχνης ή έμπνευσης ιστορικής, ας μείνουμε άνθρωποι κανονικοί και όρθιοι και το δικό μας αύριο ,ας ονειρευτούμε.
ΒΙΒΗ ΓΕΩΡΓΑΚΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου