Του Νίκου Γεωργόπουλου
Η παραχώρηση του Καραϊσκάκη στην ΠΑΕ Ολυμπιακός άφησε αστεγα τα σωματεία
Ο «Πειραϊκός Γυμναστικός Σύλλογος» ιδρύθηκε το 1894 (δύο χρόνια προ
των Ολυμπιακών Αγώνων του 1896). Είναι η μήτρα του πειραιώτικου
αθλητισμού. Από τον Πειραϊκό έφυγε μια παρέα από νέα παιδιά με
επικεφαλής τους Ανδριανοπουλαίους και ίδρυσαν τον «Ολυμπιακό». Με τον
ίδιο τρόπο μια άλλη παρέα παιδιών ίδρυσαν τον «Εθνικό». Κάπως έτσι
ξεκίνησε ο αθλητισμός στον Πειραιά. Και κάτι ακόμα. Σπουδαστές της
Σχολής Δοκίμων εγράφησαν στον Πειραϊκό και εκπροσώπησαν τη χώρα μας
στους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες στο άθλημα της ξιφασκίας.
Η κουβέντα γίνεται με τον έφορο του τμήματος σωματικής αγωγής, όπως αναφέρεται στο παλαιό καταστατικό του σωματείου Δημήτρη Καρελά παλιό παίκτη του μπάσκετ.
Για πείτε μου τι αθλήματα σήμερα καλλιεργούνται στο σύλλογο;
Έχουμε στίβο, μπάσκετ, βόλεϊ, πινγκ - πονγκ, σκάκι.
Που γυμνάζονται οι αθλητές;
Ο Πειραϊκός όπως ξέρεις Νίκο είχε δικό του γυμναστήριο. Από εκεί βγήκαν σπουδαίοι αθλητές. Εκτός από το Γρηγόρη Λαμπράκη, είχαμε το Μελιδόνη, Βαλκανιονίκη στα 3000 στιπλ, το Βαρτζάκη, το Καπαγιέροφ, τον Βασιλακόπουλο και τον Ελληνιάδη από το μπάσκετ κλπ. Δυστυχώς όμως, στις αρχές της δεκαετίας του 60, το τότε ΔΣ του Συλλόγου, παραχώρησε το χώρο στο Κράτος για να οικοδομηθεί το Αρχαιολογικό Μουσείο του Πειραιά. Δώσαμε τότε το χώρο χωρίς όμως να εξασφαλιστεί ένας αντίστοιχος χώρος για τους αθλητές μας.
Δηλαδή, η τότε διοίκηση δεν έλαβε τα μέτρα της.
Κάπως έτσι έγιναν τα πράγματα, με αποτέλεσμα να είμαστε σήμερα άστεγοι, και να τρέχουμε εδώ και εκεί για να βρούμε χώρους για προπόνηση. Κατά καιρούς το μπάσκετ φιλοξενήθηκε στο γυμναστήριο του «Χρυσάφη» και ο Στίβος στο Στάδιο Καραϊσκάκη. Αυτά όλα δημιούργησαν μεγάλα προβλήματα μέχρι διαλύσεως των αθλητικών τμημάτων, γιατί στη συνέχεια ήρθε και το σκάνδαλο της παραχώρησης του Καραϊσκάκη στην ΠΑΕ Ολυμπιακός, που είχε σαν αποτέλεσμα, να βρεθεί όλος ο πειραιώτικος Αθλητισμός στο δρόμο. Ευτυχώς τώρα τελευταία μας άνοιξε τις πόρτες της η Σχολή Δοκίμων, όπως ξέρεις εκεί υπάρχει ένας μικρός στίβος και μια αίθουσα κλειστή. Προς το παρόν έχουμε βολευτεί. Γιατί όπως επίσης γνωρίζεις ο Πειραιάς δεν διαθέτει τίποτα. Απολύτως τίποτα. Το «Θεμιστόκλειο» δεν προσφέρεται, το μόνο που υπάρχει είναι το κλειστό του «Σαλπέα». Το δε κλειστό του «Καπαγιέροφ» είναι εντελώς εγκαταλελειμμένο, δεν λειτουργεί.
Τα πράγματα δηλαδή πάνε από το κακό στο χειρότερο.
Κάπως έτσι. Δεν είμαι αισιόδοξος. Π.χ. η Ομοσπονδία μπάσκετ μας χαρατσώνει κάθε χρόνο για τον κάθε παίκτη που δηλώνουμε από 10 ευρώ. Και όλα αυτά επειδή η πολιτεία έχει κόψει τις επιχορηγήσεις. Τα ίδια και στην Ομοσπονδία βόλεϊ, μόνο που εκεί πληρώνουμε 5 ευρώ για κάθε αθλητή. Αυτό όμως αναγκάζει τα σωματεία που δεν έχουν λεφτά να διαγράφουν αθλητές για να μπορούν να βγαίνουν οικονομικά.
Με τους προπονητές τι γίνεται;
Έχουμε τέσσερις προπονητές στο μπάσκετ, τρεις στο βόλεϊ, δύο στο στίβο, έναν στο πιγκ - πόνγκ, και ένα στο σκάκι. Ευτυχώς δεν επιβαρύνουμε το σωματείο.
Πόσους αθλητές έχετε σε όλα τα αθλήματα;
Περίπου 200. Κάποτε μόνο στο μπάσκετ είχαμε τόσους. Ο αθλητισμός Νίκο όπως γνωρίζεις πολύ καλά, είναι χρήμα πια. Έχεις λεφτά; Μπορείς να ελπίζεις. Κράτος δεν υπάρχει. Γι αυτό πιστεύω ότι πρέπει να ξεκινάμε από χαμηλά, από τη βάση. Αλλά και εκεί ακόμα δεν μας βοηθάνε, π.χ. κόψανε τα προνόμια, σήμερα τα παιδιά δεν πάνε στα στάδια. Έχουν άλλα ενδιαφέροντα. Ασχολούνται με τους υπολογιστές, το διαδίκτυο κλπ. Κάποτε ο αθλητισμός ήταν κοινωνική διέξοδος και τα στάδια ήταν γεμάτα. Σήμερα; Ο αθλητισμός έχει παντού εχθρούς. Πρώτα και κύρια την ίδια την πολιτεία. Δεν υπάρχουν συνθήκες, προϋποθέσεις, δυνατότητες. Π.χ. το χειμώνα δεν ξέρουμε που να πάμε τα παιδιά. Κρύο, βροχή. Τι αθλητισμό να κάνεις; Ταλέντα έχουμε, πάντα είχαμε, πως όμως θα τα αξιοποιήσουμε; Η πολιτεία είναι εντελώς απούσα. Απόδειξη αυτού είναι ότι όπως είπα και παραπάνω έχει κόψει τα προνόμια. Πως θα φέρεις στον αθλητισμό παιδιά χωρίς κίνητρα; Και ακόμα, χώροι υπάρχουν, γιατί δεν φτιάχνουν αθλητικές εγκαταστάσεις; Όλος ο παραλιακός χώρος από το ΣΕΦ και κάτω ανήκει στο ΤΑΙΠΕΔ. Γιατί δεν φτιάχνουν εγκαταστάσεις που μας λείπουν;
Με το ΣΕΦ τι γίνεται; Το χρησιμοποιείτε;
Με το ΣΕΦ για να μπούμε μέσα στο κλειστό και για να χρησιμοποιήσουμε τους βοηθητικούς χώρους πρέπει να πληρώσουμε. Για να γυμναστούμε πρέπει να πληρώσουμε 50 ευρώ και 70 έως 80 ευρώ κάθε παιχνίδι. Δηλαδή για τρεις προπονήσεις τη βδομάδα θέλουμε 150 ευρώ. Αυτό πάει να πει 600 ευρώ το μήνα. Εάν βάλεις και τα χρήματα που χρειαζόμαστε για να δίνουμε από έναν έως δύο αγώνες το μήνα ξεπερνάμε τα 750 ευρώ. Από πού θα βρεθούνε αυτά τα λεφτά;
Στον περιβάλλοντα χώρο τι γίνεται;
Είχαμε δύο υπαίθρια γήπεδα συρματοπλεγμένα. Μέσα εκεί είχαμε βάλει κάποια πράγματα για τις προπονήσεις μας. Όμως κάποιοι μας κατάκλεψαν. Μέχρι τις σωλήνες του νερού τις κόψανε και τις πήρανε. Δεν υπάρχει φύλαξη. Όποιος θέλει μπαίνει και παίρνει ότι θέλει.
Έτσι όπως πάει το πράγμα σύντομα θα περάσει και το ΣΕΦ στα χέρια των Αγγελοπουλαίων.
Ότι ώρα θέλουν μπορούν να το πάρουν. Είναι κρίμα γιατί ο Πειραιάς είναι αθλητομάνα.
Ο Πειραιάς δυστυχώς είναι γυμνός. Κανείς μέχρι σήμερα δεν τον έχει βοηθήσει. Για να δούμε από δω και πέρα τι θα γίνει.
Τι κρίμα. Αυτοί οι άθλιοι που διαχρονικά κυβερνάνε αυτόν τον πανέμορφο και πλούσιο τόπο μας έχουν κλέψει τις ζωές μας, τις ζωές των παιδιών μας. Τι μπορεί λοιπόν σήμερα να περιμένει κανείς από τέτοιους ανθρώπους; Και πόσο μάλλον, ένας χώρος τόσο ευαίσθητος όσο είναι ο πολιτισμός - αθλητισμός; Απολύτως τίποτα.
Ο Νίκος Γεωργόπουλος είναι βετεράνος πρωταθλητής του στίβου, πρώην τεχνικός σύμβουλος του ΣΕΓΑΣ
Η κουβέντα γίνεται με τον έφορο του τμήματος σωματικής αγωγής, όπως αναφέρεται στο παλαιό καταστατικό του σωματείου Δημήτρη Καρελά παλιό παίκτη του μπάσκετ.
Για πείτε μου τι αθλήματα σήμερα καλλιεργούνται στο σύλλογο;
Έχουμε στίβο, μπάσκετ, βόλεϊ, πινγκ - πονγκ, σκάκι.
Που γυμνάζονται οι αθλητές;
Ο Πειραϊκός όπως ξέρεις Νίκο είχε δικό του γυμναστήριο. Από εκεί βγήκαν σπουδαίοι αθλητές. Εκτός από το Γρηγόρη Λαμπράκη, είχαμε το Μελιδόνη, Βαλκανιονίκη στα 3000 στιπλ, το Βαρτζάκη, το Καπαγιέροφ, τον Βασιλακόπουλο και τον Ελληνιάδη από το μπάσκετ κλπ. Δυστυχώς όμως, στις αρχές της δεκαετίας του 60, το τότε ΔΣ του Συλλόγου, παραχώρησε το χώρο στο Κράτος για να οικοδομηθεί το Αρχαιολογικό Μουσείο του Πειραιά. Δώσαμε τότε το χώρο χωρίς όμως να εξασφαλιστεί ένας αντίστοιχος χώρος για τους αθλητές μας.
Δηλαδή, η τότε διοίκηση δεν έλαβε τα μέτρα της.
Κάπως έτσι έγιναν τα πράγματα, με αποτέλεσμα να είμαστε σήμερα άστεγοι, και να τρέχουμε εδώ και εκεί για να βρούμε χώρους για προπόνηση. Κατά καιρούς το μπάσκετ φιλοξενήθηκε στο γυμναστήριο του «Χρυσάφη» και ο Στίβος στο Στάδιο Καραϊσκάκη. Αυτά όλα δημιούργησαν μεγάλα προβλήματα μέχρι διαλύσεως των αθλητικών τμημάτων, γιατί στη συνέχεια ήρθε και το σκάνδαλο της παραχώρησης του Καραϊσκάκη στην ΠΑΕ Ολυμπιακός, που είχε σαν αποτέλεσμα, να βρεθεί όλος ο πειραιώτικος Αθλητισμός στο δρόμο. Ευτυχώς τώρα τελευταία μας άνοιξε τις πόρτες της η Σχολή Δοκίμων, όπως ξέρεις εκεί υπάρχει ένας μικρός στίβος και μια αίθουσα κλειστή. Προς το παρόν έχουμε βολευτεί. Γιατί όπως επίσης γνωρίζεις ο Πειραιάς δεν διαθέτει τίποτα. Απολύτως τίποτα. Το «Θεμιστόκλειο» δεν προσφέρεται, το μόνο που υπάρχει είναι το κλειστό του «Σαλπέα». Το δε κλειστό του «Καπαγιέροφ» είναι εντελώς εγκαταλελειμμένο, δεν λειτουργεί.
Τα πράγματα δηλαδή πάνε από το κακό στο χειρότερο.
Κάπως έτσι. Δεν είμαι αισιόδοξος. Π.χ. η Ομοσπονδία μπάσκετ μας χαρατσώνει κάθε χρόνο για τον κάθε παίκτη που δηλώνουμε από 10 ευρώ. Και όλα αυτά επειδή η πολιτεία έχει κόψει τις επιχορηγήσεις. Τα ίδια και στην Ομοσπονδία βόλεϊ, μόνο που εκεί πληρώνουμε 5 ευρώ για κάθε αθλητή. Αυτό όμως αναγκάζει τα σωματεία που δεν έχουν λεφτά να διαγράφουν αθλητές για να μπορούν να βγαίνουν οικονομικά.
Με τους προπονητές τι γίνεται;
Έχουμε τέσσερις προπονητές στο μπάσκετ, τρεις στο βόλεϊ, δύο στο στίβο, έναν στο πιγκ - πόνγκ, και ένα στο σκάκι. Ευτυχώς δεν επιβαρύνουμε το σωματείο.
Πόσους αθλητές έχετε σε όλα τα αθλήματα;
Περίπου 200. Κάποτε μόνο στο μπάσκετ είχαμε τόσους. Ο αθλητισμός Νίκο όπως γνωρίζεις πολύ καλά, είναι χρήμα πια. Έχεις λεφτά; Μπορείς να ελπίζεις. Κράτος δεν υπάρχει. Γι αυτό πιστεύω ότι πρέπει να ξεκινάμε από χαμηλά, από τη βάση. Αλλά και εκεί ακόμα δεν μας βοηθάνε, π.χ. κόψανε τα προνόμια, σήμερα τα παιδιά δεν πάνε στα στάδια. Έχουν άλλα ενδιαφέροντα. Ασχολούνται με τους υπολογιστές, το διαδίκτυο κλπ. Κάποτε ο αθλητισμός ήταν κοινωνική διέξοδος και τα στάδια ήταν γεμάτα. Σήμερα; Ο αθλητισμός έχει παντού εχθρούς. Πρώτα και κύρια την ίδια την πολιτεία. Δεν υπάρχουν συνθήκες, προϋποθέσεις, δυνατότητες. Π.χ. το χειμώνα δεν ξέρουμε που να πάμε τα παιδιά. Κρύο, βροχή. Τι αθλητισμό να κάνεις; Ταλέντα έχουμε, πάντα είχαμε, πως όμως θα τα αξιοποιήσουμε; Η πολιτεία είναι εντελώς απούσα. Απόδειξη αυτού είναι ότι όπως είπα και παραπάνω έχει κόψει τα προνόμια. Πως θα φέρεις στον αθλητισμό παιδιά χωρίς κίνητρα; Και ακόμα, χώροι υπάρχουν, γιατί δεν φτιάχνουν αθλητικές εγκαταστάσεις; Όλος ο παραλιακός χώρος από το ΣΕΦ και κάτω ανήκει στο ΤΑΙΠΕΔ. Γιατί δεν φτιάχνουν εγκαταστάσεις που μας λείπουν;
Με το ΣΕΦ τι γίνεται; Το χρησιμοποιείτε;
Με το ΣΕΦ για να μπούμε μέσα στο κλειστό και για να χρησιμοποιήσουμε τους βοηθητικούς χώρους πρέπει να πληρώσουμε. Για να γυμναστούμε πρέπει να πληρώσουμε 50 ευρώ και 70 έως 80 ευρώ κάθε παιχνίδι. Δηλαδή για τρεις προπονήσεις τη βδομάδα θέλουμε 150 ευρώ. Αυτό πάει να πει 600 ευρώ το μήνα. Εάν βάλεις και τα χρήματα που χρειαζόμαστε για να δίνουμε από έναν έως δύο αγώνες το μήνα ξεπερνάμε τα 750 ευρώ. Από πού θα βρεθούνε αυτά τα λεφτά;
Στον περιβάλλοντα χώρο τι γίνεται;
Είχαμε δύο υπαίθρια γήπεδα συρματοπλεγμένα. Μέσα εκεί είχαμε βάλει κάποια πράγματα για τις προπονήσεις μας. Όμως κάποιοι μας κατάκλεψαν. Μέχρι τις σωλήνες του νερού τις κόψανε και τις πήρανε. Δεν υπάρχει φύλαξη. Όποιος θέλει μπαίνει και παίρνει ότι θέλει.
Έτσι όπως πάει το πράγμα σύντομα θα περάσει και το ΣΕΦ στα χέρια των Αγγελοπουλαίων.
Ότι ώρα θέλουν μπορούν να το πάρουν. Είναι κρίμα γιατί ο Πειραιάς είναι αθλητομάνα.
Ο Πειραιάς δυστυχώς είναι γυμνός. Κανείς μέχρι σήμερα δεν τον έχει βοηθήσει. Για να δούμε από δω και πέρα τι θα γίνει.
Τι κρίμα. Αυτοί οι άθλιοι που διαχρονικά κυβερνάνε αυτόν τον πανέμορφο και πλούσιο τόπο μας έχουν κλέψει τις ζωές μας, τις ζωές των παιδιών μας. Τι μπορεί λοιπόν σήμερα να περιμένει κανείς από τέτοιους ανθρώπους; Και πόσο μάλλον, ένας χώρος τόσο ευαίσθητος όσο είναι ο πολιτισμός - αθλητισμός; Απολύτως τίποτα.
Ο Νίκος Γεωργόπουλος είναι βετεράνος πρωταθλητής του στίβου, πρώην τεχνικός σύμβουλος του ΣΕΓΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου