ΠΕΣ ΜΟΥ, ΠΟΥ ΠΑΣ...

Γράφει η Βιβή Γεωργακά.
                                                         
Οταν ο γιος μου ο Παναγιώτης ήταν περίπου πέντε χρονών, ένα βράδυ, που γυρνούσαμε όλη η οικογένεια , από μία όμορφη έξοδο, κοίταξε με θαυμασμό τον έναστρο ανοιξιάτικο ουρανό της εξοχής, και είπε στην Δάφνη, την αδελφή του.
- Ξερεις, Δάφνη, τα άστρα στον ουρανό είναι άπειρα!!!
Δεν ξέρω τι ήθελε να πει τότε, αν η κόρη μου κατάλαβε τον παιδικό του θαυμαστό για το άγνωστο, το μακρινό, το μαγικό και το υπέροχο, ποτέ μου δεν έμαθα, πόσω μάλλον, που και τα δυο παιδιά μου , θαρρώ,έμοιασαν στον πατέρα τους και προσγειωμένα, γήινα και καθόλου ποιητικά δεν γενήκανε ποτέ...
Από προχθές, που χάσαμε πρόωρα και ξαφνικά το σύντροφο, πρόεδρο της ένωσης γονέων Περιστερίου, Σωτήρη Λαβδαίο, σύζυγο, πατέρα, αγωνιστή των ενεργών πολιτών Περιστερίου, με βλέμμα καθαρό και τίμιο, παλικάρι σωστό, τα λόγια μου μίκρυναν ,δεν μπορούν να αποδώσουν τη θλίψη, την οργή και τη στενοχώρια.
Πού πάει ο νέος άνθρωπος, όταν πρόωρα κι άδικα πεθαίνει; Υπάρχει τρόπος να αποδωθεί μετά θάνατο δικαιοσύνη στις ψυχές για τα όσα στερήθηκαν, για εκείνα ,που δεν έζησαν, για όλα όσα μπορούσαν και ήθελαν να προσφέρουν στον εαυτό τους, στους δικούς τους, στην κοινωνία ολάκερη κι όχι μόνο της αριστεράς; Ειλικρινά δεν ξέρω.
Κι ας μην σχολιάσουμε εδώ θρησκείες, πεποιθήσεις και ελπίδες, γιατί στα αλήθεια σημασία για μένα έχει, που στάθηκες, πώς έπραξες, τι είπες και τι έκανες, όσο έζησες, λίγο , πολύ, ποιος μπορεί τάχατες να κρίνει και λάθος να μην κάνει...
Από προχθές, εδώ μέσα στο σπίτι ο αδελφός μου ο Νώντας έχει γυρίσει πάλι. Οποιος νομίζει, πως οι απερχόμενοι λησμονούν ,δεν έχει την ικανότητα της μνήμης. Μέσα στο σπίτι, λες, γυρνάει και την παρέα μου πάντα αποζητάει. Ενα καφέ, χωρίς ζάχαρη, μία γνωστική κουβέντα ενθάρρυνσης, ένα γλυκό φιλί.
Ναι τα άστρα παραμένουν άπειρα, αδελφέ μου Νώντα, όπως και τα προβλήματα της χώρας μας και της γειτονιάς μας. Δεν ξέρω, ποιος και τι καταλαβαίνει πια από αυτά, αλλά στα αλήθεια δεν με νοιάζει. Οχι, γιατί είμαι αριστερή εγώ, αριστερότερη των άλλων. Απλά μπορώ ακόμη τον έναστρο ουρανό τα βράδια να θαυμάζω, όπου και όπως τον συναντώ.
Φίλε, Σωτήρη, καλό σου κατευόδιο. Κάπου πηγαίνεις κι ας μην πρόλαβες να μας πεις... Το όμορφο καθαρό σου βλέμμα να κουβαλάς πάντα μαζί σου και ρίχνε και μια ματιά σε μας κάτω, όταν η Ανοιξη πάντα μπαίνει...