ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΟΣΜΗ

                                

Ο ήλιος ,που βγήκε την Κυριακή του Πάσχα, μας ηρέμησε κάπως και μας ζέστανε τις παγωμένες πλάτες. Ο άντρας μου έμεινε ικανοποιημένος και αυτοθαυμάστηκε για το ψήσιμο του οβελία και του χειροποίητου κοκορετσιού του (Αιτωλοκαρνάνας, βλέπετε) ,ενώ τα έξοδα τα μοιραστήκαμε με την οικογένεια της αγαπητής εξαδέλφης μου Κικής, που γιορτάσαμε μαζί.. Η παραλία της Νεράντζας, αλλά και το σπίτι μας ,γέμισε κόσμο κι έτσι και φέτος ρίξαμε τις κατάλληλες "μούτζες" όλοι, σαν συνεννοημένοι ή κυβερνητικοί προς τη μεριά των απανταχού δανειστών μας και υποσχεθήκαμε στον εαυτό μας και στην κοινωνία να αντέξουμε και να περιμένουμε τη θάλασσα του καλοκαιριού. Θέλουνε δεν θέλουνε εμείς θα κολυμπήσουμε !
Θα μου πείτε είναι εύκολη πια η ζωή και η καθημερινότητα της πλειοψηφίας των Ελλήνων; Οχι. δεν είναι. Είναι εύκολο να αλλάξει η πραγματικότητα; Μου φαίνεται δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο.
Τα σκουπίδια, σας το ξανάγραψα, στίβα στην Κορινθία. Σήμερα Τρίτη ξεκινώντας για Αθήνα, τέσσερεις σακκούλες σκουπιδιών φορτώνουμε για ...Αθήνα. Στην Εθνική και εκεί που η θέα της Σαλαμίνας απέναντι είναι υπέροχη ,η μπόχα από τα σκουπίδια, λόγω ζέστης, μας πιάνει, σαν εσάνς δηλητήριου, τύπου Ελ Ντοράντο, κωδικός ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ... Αμέσως στον πρώτο κάδο σταματάμε και βάζουμε μέσα τα σκουπίδια. Ποιος δήμος ήταν; Ποιος ξέρει; Αυτός ,που βρήκαμε κενό χώρο μέσα στον κουβά του...
Στο σπίτι ο γάτος μας ο Σάμπης θέλει να μας κάνει το θυμωμένο, αλλά δεν μπορεί. Τα ζώα είναι μεγαλόψυχα και συγχωρούν, δεν είναι άνθρωποι αυτά να σε τσακίζουν, άμα σε βρούνε στην ανάγκη.
Η τράπεζα βέβαια και σήμερα μου τηλεφωνεί για να με ενημερώσει, πως καθυστερώ τη δόση του δανείου, λες και με το μισό αρνί, που πήρα θα τους ξόφλαγα το δάνειο. Ούτε Πάσχα δεν σε αφήνουν να χαρείς ούτε να βάψεις τα αυγά σου κόκκινα από χαρά, παρά μονάχα με αίμα...
Θυμήθηκα τον καθηγητή της Ιστορίας, τον κο Αγκαβανάκη, τον πάλαι ποτέ αγαπημένο μου καθηγητή,που μιαν ιστορία του Ρωμαίου αυτοκράτορα Βεσπασιανού και του γιου του Τίτου (μετέπειτα Ρωμαίου επίσης αυτοκράτορα) διηγόταν και γέλαγε.
Ο Βεσπασιανός, λοιπόν, που από γενναίος στρατηγός, βρέθηκε με τη βοήθεια του στρατού του αυτοκράτορας ,επιμελής και οργανωτικός φημίζεται, πως υπήρξε. Το χρήμα από όλες τις αποικίες και τα προτεκτοράτα τους ,καλή ώρα, λένε, πως εξάπαντος φρόντιζε να μαζεύει είτε με το καλό είτε με το κακό. Λαγκάρντ, ακούς:Μέρκελ, εσύ;
Μέχρι εισητήριο -φόρο και στις δημόσιες τουαλέτες της Αθήνας, υπόδουλης τότε στους Ρωμαίους, είχε βάλει και ο γιος του Τίτος, που ελληνολάτρης και ευαίσθητος λογιζότανε, φρικτά παράπονα του έκανε.
Ο Βεσπασιανός τότε μία φούχτα νομίσματα του έβαλε στη μύτη και τον προέτρεψε να "μυρίσει"...
-Τι να μυρίσω, καλέ μπαμπά, θα του είπε ο Τίτος απορημένος.Τίποτα δεν μυρίζουν.
Κι ο Βεσπασιανός, που από ευγένειες ελληνικές δεν ήξερε απάντησε.
-Από τις χρείες της Αθήνας είναι το χρήμα αυτό, τέκνον μου, αλλά , όπως μόνος σου διαπίστωσες, ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΟΣΜΗ.
Εγκάρδιες ευχές σε όλους για τις γιορτινές τις ημέρες και πάντα να θυμάστε, πως "οι δανειστές", οι εταίροι και οι άλλοι αετονύχηδες ποτέ τους το χρήμα δε μυρίζουνε, μονάχα το "βουτάνε". 
Βιβή Γεωργακά