Συνταγές πάνω στο τραπέζι

                            
Εχει χιονίσει κι είμαι μόνη στη μέση του πουθενά.Κρυώνω πολύ. Τριγύρω ψυχή. Ούτε άνθρωποι ούτε σπίτια ούτε ζώα ούτε ήχοι. Ούτε ανοιχτοί δρόμοι ούτε σταυροδρόμια ούτε μονοπάτια ούτε στάση αναμονής. Παγωνιά και σιωπή.
Προσπαθώ να καταλάβω, αν είμαι ξύπνια ή κοιμάμαι και βλέπω όνειρο...
Που βρίσκομαι; Πώς κατέληξα στη μέση του πουθενά; Μόνη μου ήλθα ή κάποιοι με οδηγήσανε στο χιόνι και την ερημιά;
Αν δεν μετακινηθώ για κάπου αλλού σύντομα θα πεθάνω από το κρύο και την πείνα. Την πυξίδα μου! Αν είχα τουλάχιστον την πυξίδα μου θα εύρισκα το βοριά και μετά το νότο, την ανατολή, τη δύση; Αλλά και πάλι τι είναι εδώ , που στέκομαι. Τι κρύβεται κάτω από το παχύ χιόνι;
Και τι θα συναντήσω στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα;
Πόσο ανύμπορος γίνεται πάντα ο μοναχικός άνθρωπος...
Οταν την αλήθεια σκεπάζει πάντα το πυκνό χιόνι.
Είναι μέρες γιορτής, αλλά εμένα με απασχολούν άλλα ζητήματα τώρα, Αν δεν βρω οδό διαφυγής σύντομα με περιμένει η παγωνιά, η πείνα και η εξαφάνιση.Θα γίνω ένας χιονάνθρωπος χωρίς παιδιά να με στολίσουν με δυο κάρβουνα για μάτια, ένα καρότο για μύτη και μία κόκκινη πιπεριά για χαμογελαστό στόμα.Χωρίς φωνές και τραγούδια γύρω μου, μέσα μου.
Πρέπει να προχωρήσω και πρέπει μόνη μου να αποφασίσω κατά που θα τραβήξω.
Το δύσκολο 2013 φεύγει σε λίγο και το 2014 θα γεννηθεί.
Ο νέος χρόνος θα μας φέρει ένα πλακάτ , που θα γράφει "ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ" και θα είναι μικρός, γυμνός και πεινασμένος. Σαν κάθε παιδί θα ζητήσει από εμάς στοργή, διατροφή, ανατροφή , γνώση και προστασία. Γιατί τα παιδιά θέλουν ,ποτε δεν φέρνουν...
Και η ανατροπή; Ναι, η ανατροπή. Γι αυτό κι εγώ θα προχωρήσω μέσα στο χιόνι. Γιατί δεν είμαι πια παιδί.
Το τηλέφωνο χτυπάει. Τελικά ονειρευόμουνα. Κάνει κρύο, αλλά δεν χιονίζει.
Στο τραπέζι έχω αφήσει ένα βιβλίο με συνταγές, που μου χάρισε μία εξαδέλφη μου. Με φαγητά και γλυκά εορταστικά και ωραίες φωτογραφίες, που ποτέ δεν τρώγονται.
ΣΥΝΤΑΓΕΣ ΠΑΝΩ ΣΕ ΑΔΕΙΟ ΤΡΑΠΕΖΙ!
Αυτό ήταν το δικό μου 2013. Το δικό σας;