Στα 1963 - 1964 πηγαίνω στην τρίτη δημοτικού. Δάσκαλός μου ο υπέροχος κος Πουλάκος, που παραμένει δάσκαλός μας μέχρι και την έκτη τάξη.
Μια χειμωνιάτικη βροχερή μέρα μπαίνω στην τάξη, την τρίτη στη σειρά του πέτρινου σχολείου του Αγιαντώνη, και βλέπω τη φίλη και συμμαθήτριά μου Ελένη κοκκινισμένη κι ανήσυχη να φωνάζει αγριεμένη:
ΟΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΘΑ ΜΑΣ ΠΑΡΟΥΝΕ ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ.
Και κλαίει, όλο κλαίει με μαύρο δάκρυ...
Το πρώτο που κάνω είναι να την παρηγορήσω, γιατί τη λυπάμαι έτσι ολοφυρώμενη και απελπισμένη.
Μετά προβληματίζομαι. Και τι είναι ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ; Δεν ξέρω.
Επειτα σκέφτομαι.Τι σημαίνει; Θα μας πάρουνε τα σπίτια.
Το δικό μου σπίτι είναι μία ξύλινη κλειστοφοβική παράγκα "γερμανική" πίσω από το ιερό του Αγιαντώνη. Εχω επιβιώσει από τη μεγάλη πλημμύρα του 1961, έχω ζήσει σε άλλη παράγκα στην Ευαγγελίστρια, αλλά μας έδιωξαν από εκεί.
Σκέφτομαι πάλι. Αμα αυτοί οι κομμουνιστές λαχταράνε την παράγκα μας, ας κοπιάσουν. Κάτι καλύτερο θα βρούμε τότε εμείς....
Ενας γνωστός από το χωριά του πατέρα μου, την Αυλώνα Μεσσηνίας, μικρή Μόσχα τη λέγανε στην κατοχή, μου ζήτησε την ιστορία του πατέρα μου από την κατοχή να του γράψω, γιατί ετοιμάζει σχετικό βιβλίο κι εγώ ,για να τον ευχαριστήσω, δέχτηκα. Μετά συνειδητοποίησα, όμως, πως από πρώτο χέρι, τίποτα δεν ήξερα για εκείνη την εποχή. Πέρα από ιστορίες σαν παραμύθια, πραγματικά δεν είχα ιδέα για την δράση του πατέρα μου σαν μέλος του ΕΛΑΣ, για το ανταρτικό. τις ταλαιπωρίες, τις κακουχίες που με άρρωστη καρδιά τον φτιάξανε, ποιος ήταν, τι έπραξε, τι ονειρευόταν, πως κυνηγήθηκε από Ιταλούς, Γερμανούς και "αντίπαλους" και πως κρυμμένος σε δεμάτια ξύλων πάνω σε ένα μουλάρι διεσώθηκε τελικά...
Ο ίδιος υποστήριζε με πάθος, πως μόνοι μας, κάθε φορά οι άνθρωποι δικαίωμα και υποχρέωση έχουμε να αποφασίζουμε, πως θα ζήσουμε, τι θα ψηφίσουμε, με τι όνειρα ζωής θα πορευθούμε και στο τέλος να πληρώσουμε αγόγγυστα το "τίμημα" της κάθε ώριμης μας επιλογής.
Δημοκρατία, ελευθερία στη σκέψη, ψωμί μετρημένο, αλλά γλυκό κι αγάπη και φροντίδα μαγική. Με αυτά μεγάλωσα, εγώ. Γι αυτο τυχερή αισθάνομαι συχνά! Με μια χαλασμένη καρδια τουπατέρα μου, που άντεξε ωστόσο να δει τον αδελφό μου κι εμένα στο Πανεπιστήμιο. Με έναν "ασφαλίτη" με ποδήλατο να χαιρετάει με τρόπο απειλητικό τη μάνα μου και να φτύνει την "καλημέρα". Με μια΄εφημερίδα ΑΥΓΗ ,χωμένη σε μία άλλη του συρμού, αγορασμένες από περίπτερο μακρινό από το σπίτι.
Μα εγώ όλα αυτά πίσω μου τα άφησα χρόνια πριν. Ασήμαντη για το σύστημα ,ανενόχλητη πάντα έζησα. Σημαντική για τους δικούς μου ανθρώπους και τους φίλους ζω την κάθε μου στιγμή, ακόμη και στην τρομερή την κρίση.
Τα βράδια, όμως τώρα με την τρόικα και τα φοβερά μνημόνια που μας καταστρέφουν ,σε εκείνο το παγκάκι τουπαλιού μικρού Αγιαντώνη όλο γυρίζω. Κι η μάνα μου μαζί κι ο αδελφός μου, όλοι φευγάτοι από καιρό...
Τον πατέρα να επιστρέψει από τη δουλειά προσμένουμε.
Κι εκείνος με ένα χαμόγελο πίστης, ελπίδας, καρτερίας και πείσμα για ζωή μας συναντάει, κατεβαίνοντας από το πατηκωμένο το λεωφορείο.
Μισό κιλό φέτα , εκλεκτή, κουβαλάει και μία μικρή σοκολάτα υγείας για τα παιδιά. Και μία θλίψη για το χρόνο που φεύγει γρήγορα και τη δυσκολία των ανθρώπων να γενούνε ...ΑΝΘΡΩΠΟΙ.
Εγώ την αριστερά πάντα τη ψάχνω, γιαυτό είμαι ακόμα ζωντανή.
Και πάντα μέσα μου τη βρίσκω, γιαυτό είμαι ελεύθερη.
Υ.Σ. ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου