ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΣΩΣΙΜΟ, ΚΑΛΕ!!!

                                                                             

Αυτό είναι το τελευταίο μου κείμενο για το 2016. Αν το διαβάσετε, έχει καλά, αν σας αρέσει ακόμη καλύτερα, εγώ πάντως το ξέρω σίγουρα δεν πρόκειται μέχρι την 31.12.2016 να γίνω ούτε "πλούσια" ούτε διάσημη...
Τα τελευταία πέντε χρόνια της κρίσης θα πρέπει να έχω γράψει πάνω από πεντακόσια κείμενα, άλλα έχουν δημοσιευθεί στο Δυτικό Λόγο, άλλα στην The new daily mail κι άλλα απλά στο Φατσοβιβλίο.
Και ένα ευρώ να αγόραζε κάποιος το κάθε μου κείμενο θα είχα κερδίσει, τίμια φυσικά, διακόσια ευρώ περισσότερα από το φιλοδώρημα των 300 ευρώ, που πήρα από την κυβέρνηση μας μπόνους Χριστουγεννιάτικο με τη σύνταξη μου του Δεκεμβρίου.
Γιατί σας τα λέω αυτά απόψε λίγο πριν τον ερχομό του νέου χρόνου και δεν καταφεύγω σε ωραίες γλυκανάλατες περιγραφές, σε ελπίδες, όνειρα, αλληλεγγύη προς κάθε κατεύθυνση, φαντασίες και φαντασιώσεις, που θαρρώ, πως μας έθρεψαν, χρόνια και χρόνια, σε αυτό τον τόπο και δυστυχώς συνεχίζουν να μας τρέφουν και τα παιδιά μας να καταστρέφουν.
Γιατί βαρέθηκα να με σώζουν, χωρίς ποτέ να σώζομαι, όλοι οι άβουλοι, οι τυχάρπαστοι, οι καρεκλάτοι και οι αγωνιζόμενοι για μία καρέκλα, οι δήθεν, οι απαίδευτοι και ανιστόρητοι, γραμματιζούμενοι ή εντελώς άσχετοι, οι διαμεσολαβητές, οι λομπίστες, οι διαπλεκόμενοι, οι δανειστές, αλλά και οι δήθεν δανειστές, οι επαναστάτες του γλυκού νερού, οι ευσυγκίνητοι στο πόνο του άλλου, μόνο ,όταν οι κάμερες είναι μπροστά, οι πολιτικοί, που αυξάνουν συνεχώς την περιουσία τους, όλοι αυτοί, που ,χωρίς την άδεια μου και την πληρεξούσιοτητα μου, με βυθίζουν ατιμώρητοι σε μία συνεχή οικονομική ύφεση και κατάρρευση αξιών και ίσων ευκαιριών.
Σήμερα χιονίζει. Αυτό ,όμως, δε με τρομάζει, γιατί είναι Δεκέμβρης και το χειμώνα κάνει κρύο, φυσάει, βρέχει και πέφτουν άσπρες νιφάδες χιονιού σε τρελλό χορό παραμονής Πρωτοχρονιάς,
Τα σβηστά μου καλοριφέρ για πέμπτη χρονιά, αυτό όμως με φοβίζει.
Το να ανάβωτη θερμαστρα χαλαζία και να σπρώχνω το γάτο μου το Σάμπη για να πιάσω θέση εγώ στη θέα της ζέστης αυτό με κάνει έξαλλη.
Που όλο πληρώνω φόρους και ενφιάδες και ατελείωτα από τα πανωτόκια δάνεια, αυτό με κάνει θηρίο.
Που έχουμε ένα κατάστημα κεντρικό κλειστό, που ούτε νοικιάζεται ούτε πουλιέται, γιατί όλοι το γυρεύουνε τσάμπα, αυτό κι αν με βγάζει από τα ρούχα μου.ΟΥΣΤ και πάλι ΟΥΣΤ!
Που όπου πάω χαμογελώντας και ψωνίζω δεν μου κόβουνε απόδειξη κι αυτό δεν το αντέχω.
Που τα παιδιά μας υπογράφουν ότι πήραν δώρο Χριστουγέννων και ξέρετε τι παίρνουν κι αυτό δεν υποφέρεται.
Σε μία χώρα ,που η παλαιόθεν δήθεν ανάπτυξη αφορούσε τη συνεχή κρατικοδιαιτη αφαίμαξη ,από τους γνωστούς εργολάβους, μιντιάρχες και ημετέρους μέσω δανείων με υψηλά επιτόκια και προμήθειες στα καλόπαιδα, που εμείς δυστυχώς θα πληρώνουμε για αιώνες των αιώνων, χωρίς ΑΜΗΝ.
Το ότι στέκουμε στα πόδια μας και κάπου -κάπου γελάμε ή και κλαίμε είναι άξιο ψυχιατρικής παρακολούθησης.
Οτι κι αν πω, ότι κι αν γράψω το ΄Νέο Ετος θα γεννηθεί.
Ευτυχώς εδώ παίζει ρόλο η χρονική νομοτέλεια και για την άλλη ,της ανθρώπινης ανοησίας, δεν θα επικαλεστώ τον ΑΙΝΣΤΑΙΝ, γιατί δεν επιθυμώ να κλείσω τα λόγια μου με κάτι τόσο απογοητευτικό.
Θα ευχηθώ μόνο και να το βάλετε βαθιά μέσα σας:
-ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΣΩΣΙΜΟ ,ΚΑΛΕ!!!
ΒΙΒΗ ΓΕΩΡΓΑΚΑ-