Φέτος δε νιώθω νοσταλγία. Τη νοσταλγία των γιορτών, που σε κάνει να αναπολεις το παρελθόν, αναμνήσεις, αλλά κυρίως αγαπημένα πρόσωπα, που έχουν χαθεί οριστικά από τη ζωή σου.
Όχι βέβαια ότι έχω ξεχάσει, απλά δεν με πλημμυριζει κανένα τρυφερό συναίσθημα γλυκοπικρης χαράς ή κρυφων δακρύων στο μπάνιο ή έστω καθαρίζοντας κρεμμύδια.
Η πόλη και η δική μας,το Περιστέρι, αλλά και η Αθήνα μοιάζουν αμηχανες και αδυναμες να δημιουργήσουν χαρά και γνήσια αισθήματα είτε κατανυξης για το γιορτασμο των Χριστουγέννων είτε πραγματικής αλληλεγγύης και ανακούφισης της φτώχειας και των σοβαρων προβλημάτων γύρω μας. Δεν λέω για αλλού, γιατί δε γνωρίζω... Υποθέτω ότι σιγά -σιγά λιγοστευουν οι χαρούμενοι άνθρωποι. Θα μου πεις υπάρχουν τα παιδιά και οι ερωτευμενοι. Αυτό είναι παρηγορο,όμως άμα δεν ανήκεις στις δύο αυτές κατηγορίες, τι κάνεις για να αντέξεις τις γιορτές σε περίοδο παρατεταμένη κρίσης;
Ειλικρινά δε ξέρω καμία σίγουρη κι ελπιδοφορα απάντηση.
Απλά αυτοσχεδιαζεις και ότι προκύψει. Παρέα με καλούς φίλους, κανένα σινεμά, μπορεί και θέατρο, χριστουγεννιατικα τραγούδια, κανένα βιβλίο, σαν δώρο, ένα ποτήρι κρασί, ένα κουτσουρο στο τζάκι ή μια σομπα ηλεκτρική.
Η σκιά της παλιάς μας ζωής αντιστέκεται στη φθορά, στον τελειωτικο θάνατο στο βωμό μιας κάποιας εξωθεν πάντα σωτηρίας, στην ολοκληρωτική αλλοτριωση ιδεών και ελπίδων.
Μα τι να σου κάνει και μία σκιά.
Το πολύ -πολύ αφηρημενα σινιαλα σε χιονισμένα τοπία.
Αύριο θα σηκωθω νωρίς για να ετοιμάσω το Χριστουγεννιατικο μας τραπέζι. Όσο να πεις τα τρακοσια μου ευρώ τα έριξα κιόλας στην πραγματική οικονομία.
Χαρά, όμως, δε νιώθω.
Εγώ που ήμουν η βασίλισσα της χαράς και της αισιοδοξίας. Για φαντάσου!
Η σκιά της ζωής μου μου κουνάει επιτιμητικα το χέρι, αλλά δεν έχει τη δύναμη να με ταρακουνησει συθεμελα.
Ας είναι. Χριστούγεννα έχουμε. Χρόνια σας πολλά. Σε λίγο ένας καινούργιο χρόνος θα μας επισκεφθεί. Ποτέ δε ξέρεις. Έτσι δεν είναι;
ΒΙΒΗ ΓΕΩΡΓΑΚΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου