Αγαπητέ ΑΓΙΕ ΒΑΣΙΛΗ

                                                       

                             Σήμερα δεν πέρασε κανείς να μας πει τα κάλαντα. Θες το κρύο, θες που βγήκα κι έξω. αν πούμε τα κάλαντα, μόνοι μας θα τα τραγουδήσουμε για φέτος. Μόλις έβγαλα από το φούρνο τη βασιλόπιτα μας, τύπου κέικ, που αρέσει στα παιδιά μου και όχι, τύπου τσουρέκι, που αρέσει σε εμένα. Τελικά παντού και πάντα οι πλειοψηφίες υποτίθεται ,πως δημοκρατικά αποφασίζουν ,παρεκτός κι αν οι μειοψηφίες είναι οι δισεκατομμυριούχοι αυτού του κόσμου, που ελέγχουν τις χρηματοπιστωτικές αγορές του πλανήτη, τις τράπεζες, την παραγωγή και ροή χρήματος, την παραγωγή, διακίνηση και χρήση όπλων, τη δημιουργία πολέμων, την παραγωγή, διακίνηση και διανομή προϊόντων, αγαθών ,προσφύγων ,σύγχρονων σωτήρων και εν γένει υπηρεσιών, με λίγα λόγια αυτό, που λέμε σύγχρονος καπιταλισμός.
Δεν μ' αρέσουν οι γιορτές για κατανάλωση, αυτό το έχω ξαναπεί, όμως τη δεκαετία του εξήντα κάθε χρόνο ευχόμουν σιωπηλά να φέρει ο Αγιος Βασίλης, σαν δώρο, μια καινούρια "γερή "καρδιά στον πατέρα μου ,γιατί η δική του ήταν χαλασμένη...
Μου πήρε χρόνια , όμως κατάλαβα καλά , πως τέτοιου είδους ευχές, ποτέ δεν ικανοποιούνται, όπως επίσης και οι υπέροχες ευχές για αγάπη, υγεία, προκοπή και παγκόσμια ειρήνη για όλους.
Αγιε μου Βασίλη, δυστυχώς, τίποτα δεν είναι για όλους και μάλιστα δωρεάν. Αν κάτι κατάλαβα καλά μέσα στην κρίση είναι ότι ο μεσαίωνας των ανθρώπων δεν είναι μία χρονική ιστορική περίοδος του παρελθόντος, που η ανθρωπότητα την πέρασε και την ξεπέρασε και κάτι καλύτερο θα έχει για το παρόν και το μέλλον των παιδιών της. Αν κάτι κατάλαβα καλά μέσα στην κρίση είναι ότι η ανθρωπότητα, τουλάχιστον αυτή ,που ζω εγώ, από τη γέννηση μου μέχρι τώρα, εξήντα συναπτά έτη, ποτέ δεν ξέφυγε από τη δίνη του σκοταδιού ενός μεσαίωνα διαχρονικού.
Γιατί, άγιε μου Βασίλη, και να ρωτήσω, δεν πρόκειται απάντηση να πάρω.
Μπορεί γιατί οι απαντήσεις είναι πολλές και διαφορετικές στα διάφορα μήκη και πλάτη του πλανήτη γη κι εγώ ένας μόνος απλός συνηθισμένος άνθρωπος, που πάντα λατρεύει τις απλές, σύντομες, σταράτες κι ειλικρινείς απαντήσεις.
Το πρωί ,που ο άντρας μου πήγε επετειακά να ανάψει κι αυτός το τζάκι, όλο χαρά, θαρρώ ένα χρόνο τώρα σβηστό το έχουμε να μας βλέπει κάθε μέρα και να το βλέπουμε, η αντλία από το γκαζάκι .που ανάβουμε, φωτιά πήρε και κακήν κακώς ,αφού κατάφερε τη φωτιά να σβήσει, γλίτωσαμε την έκρηξη και ο ίδιος το πρόσωπό του!
Κι έτσι το και :μη χειρότερα, πρωί -πρωί ,επίκαιρο έγινε και εγώ έκοψα τη γκρίνια και τις κακίες, για σήμερα τουλάχιστον...
Αγαπητέ μου, ΑΓΙΕ ΒΑΣΙΛΗ, είμαι ευχαριστημένη, που μέσα στην κρίση έχω την οικογένεια μου και τους φίλους μου , που με αγαπούν και τους αγαπώ, που με στηρίζουν, όπως κι όσο μπορούν, κι εγώ το ίδιο.
Αν κάτι θα σου ζητούσα είναι να μη δίνεις υποσχέσεις, που δεν πρόκειται ποτέ σου να κρατήσεις, γιατί το ψέμμα πάντοτε κοντά ποδάρια έχει κι όσο για το αν είσαι άγιος πνευματικός ή καταναλωτικός, αδύνατος ή χοντρούλης, με κόκκινη ή πράσινη στολή, εμένα ποσώς με ενδιαφέρει και δεν είναι αυτό και το ζητούμενο.
Η φίλη μου ,η Μίτσα, εχθές ,η παλιά κι αγαπημένη μου φίλη, που μόλις από τη Γερμανία γύρισε, από τη κόρη της, που δουλεύει εκεί ,και δώρα ,πάλι, μου έφερε, αυτά τα λόγια μου είπε:
-Την κόρη μου και το γαμπρό μου χάρηκα, που είδα και πέρασα καλά στο σπίτι τους. Αυτή όμως η Γερμανία, που ξανασυνάντησα, δεν έμοιαζε σε τίποτα με τη Γερμανία, που κάποτε χρόνια πριν ζούσα, δούλευα και παιδιά μεγάλωσα...
Ολα εκεί πια μου φάνηκαν μουντά, άχαρα, βρεγμένα,θλιμένα κι άδεια λες από ψυχή...Δεν λέω πεντακάθαρη χώρα, οργανωμένη, με παρτέρια, συστήματα παντού σε υγεία και παιδεία. Μα εγώ την Ελλάδα μου αποζητούσα, το σπίτι μου, ακόμη και κρύο, τους φίλους κι εσένα, που με κάνεις να γελάω μέσα στην κρίση....
Αγιε Βασίλη, καλή χρονιά σε εσένα και σε εμάς. Δύσκολο θα είναι το ξέρω, όμως πάει καιρός ,που σταμάτησα να πιστεύω παραμύθια.
Γελα κι εσύ, όμως, για να γελώ κι εγώ.
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ. ΧΟ,ΧΟ ΧΟ!!!
ΒΙΒΗ ΓΕΩΡΓΑΚΑ