Το μετέωρο βήμα του Πελαργού…

                                         

 Γράφει η Ρούλα Τικοπούλου 

Τίποτα δεν λειτουργεί σ’ αυτή τη χώρα, όλα μοιάζουν να αιωρούνται μεταξύ αφασίας και νιρβάνας, απαισιοδοξίας και μάταιων πράξεων .. εκεί που έλεγε κανείς  ότι κάτι καλό θα ξημερώσει , έρχεται ο οδοστρωτήρας της καθημερινότητας και τα ισοπεδώνει κυριολεκτικά!

Από τα πιο απλά πράγματα της καθημερινότητας, να πας το παιδάκι σου σχολείο στο οποίο να υπάρχουν δάσκαλοι, σ’ ένα βρεφονηπιακό σταθμό, να πάρεις ένα χαρτί από μια δημόσια υπηρεσία, να απευθυνθείς σε ένα δημοτικό φορέα, να βγάλεις μια ρημαδοσύνταξη, να ζητήσεις ένα έγγραφο από την εφορία, να ζητήσεις ιατρική βοήθεια και να μην περάσεις από σαράντα κύματα, να τηλεφωνήσεις για πληροφορίες και να μην φας πόρτα, με κλειστά τα τηλέφωνα η να βουίζουν κατά το δοκούν, να θέλεις να πληρωθείς από την δουλειά σου και να καθυστερούν το μεροκάματο σου επίτηδες,  να μην έχει τελειωμό η γραφειοκρατία.  Παντού οδοφράγματα και καθυστερήσεις, υποσχέσεις και ατέλειωτα πήγαινε έλα  σε διευθυντές και προϊσταμένους με σαρδόνια χαμόγελα..  και να σου μένει στο τέλος η γεύση του τίποτα.

Ολοταχώς πίσω στην δεκαετία του ’70 στην εποχή της ατέλειωτης φτώχειας , της μιζέριας, της άγριας επιβίωσης και των ταξικών διακρίσεων. Με μια μικρή μόνο διαφορά του τότε και του σήμερα, υπήρχε  το όραμα και η ελπίδα. Σήμερα η  ελπίδα χάθηκε στις χειραψίες και στα μεγάλα σαλόνια των λευκών Οίκων, στα χτυπήματα στην πλάτη από πρώην σαξοφωνήστες προέδρους που ισοπέδωσαν την Γιουγκοσλαβία,  στους πολέμους και στις μετακινήσεις των πληθυσμών, στην κατάργηση των συνόρων , στην άνοδο των ακροδεξιών τάσεων, στην ασιτία των παιδιών, στις φτωχές αυλές των παρατημένων σχολείων.

Χάθηκαν τα οράματα για καλύτερες μέρες με τα πιο άγρια χαράτσια, την πιο απάνθρωπη φορολογία που βάζει ο ανθρώπινος νους, με το ξεζούμισμα του φτωχού ανήμπορου ανθρώπου, που αγωνιά όσο ποτέ άλλοτε για το μέλλον των παιδιών του. Κανένας «σωτήρας», κανένας «προοδευτικός» ηγέτης δεν μπορεί να ισιώσει πλέον το τιμόνι στην ξέφρενη κούρσα που συμπαρασύρει λαούς και χώρες, σ’ ένα ράλι χωρίς επιστροφή.

Παγωμένο το παζλ σαν ταινία του Αγγελόπουλου «Το μετέωρο βήμα του πελαργού» με ανθρώπους να ψευτο ελπίζουν και να αναρωτιούνται τι άραγε θα αλλάξει; Εάν εφαρμοστεί κατά γράμμα το μνημόνιο, οι συνέπειες θα είναι επίπονες; Θα φτάσει η σύνταξη τα 360 ευρώ; Το παιδί μου θα έχει μέλλον στη χώρα του; Αυτό το έθνος θα υπάρχει σε λίγα χρόνια; Υπάρχει κάποιος που μπορεί να δώσει μια απάντηση; σιγά μην βρεθεί!

Η κυρία πρωθυπουργού λέει εθεάθει σε οίκο υψηλής ραπτικής γιατί στο ταξίδι στις ΗΠΑ θα συναντούσε την άλλη κυρία της υψηλής τάξης την κ. Αγγελοπούλου, συνοδευόμενης μετά του Γ. Παπανδρέου. Ποιος νοιάζεται μωρέ για το τι θα φορέσει η Περιστέρα; η σε ποιο ιδιωτικό θα πάει το παιδί της; Άλλη τάξη, άλλα βάσανα!

Πάντως όχι σαν τα δικά μας από την Δυτική  όχθη! Πότε θα πάνε οι δάσκαλοι στο ειδικό σχολείο; Πότε θα δοθούν τα χρήματα για την θέρμανση στα δημόσια σχολεία;  Θα δοθούν χρήματα για την διαχείριση των σκουπιδιών στην Δυτική Αθήνα; Θα διορθωθεί η γραφειοκρατία; Θα βρεθεί καμιά δουλειά για τα παιδιά μας; Θα σταματήσει η κοροϊδία της πεντάμηνης απασχόλησης;

Αν αλλάξουν όλα αυτά και βρεθούν λύσεις, τότε θα βρεθεί ο χρόνος να ασχοληθούμε και με το σταιλ της Καρδιτσιώτισας  Περιστέρας! Μέχρι τότε ο πελαργός θα είναι μετέωρος και εμείς ακίνητη φωτογραφία, αμήχανοι και χαμένοι στον εικονικό παράδεισο που μας έταξαν!!