Αυτό το κείμενο ήθελα χρόνια να το γράψω . Από τις 24 Σεπτέμβρη του 2000 ,που πρόωρα από ασθένεια έφυγε από τη ζωή ο δικηγόρος, κομμουνιστής πολιτικός, πρώην δημοτικός σύμβουλος στο Δήμο Αθηναίων και πρώην βουλευτής του ΚΚΕ Λέων Αυδής.
Τον κύριο Αυδή τον γνώρισα το 1979 -1980 ,όταν ήμουν ασκούμενη δικηγόρος στα πολυκαταστήματα ΜΙΝΙΟΝ κι εκείνος, γνωστός κι άοκνος εργατολόγος, είχε κάνει αγωγές εναντίον του τότε εργοδότη μου, ζητώντας επιδόματα κι υπερωρίες. Οταν τον πρωτοσυνάντησα, μου φάνηκε σοβαρός και λίγο απλησίαστος, μα επειδή ήταν λεπτός, ευγενής και κομμουνιστής, μου θύμισε το συχωρεμένο τον πατέρα μου και .αμέσως τον συμπάθησα, αν και ηταν δικηγόρος των αντιδίκων. Ετσι κι αλλιώς , σαν ασκούμενη δικηγόρος τότε εγώ ήμουν το παιδί των καφέδων, των θελημάτων και των φακέλλων. Με τις δικασίμους, που τον γνώρισα καλύτερα, μία μέρα ξεθάρρεψα και τον ρώτησα:
-Κύριε Αυδή, πολλά από αυτά , που ισχυρίζονται οι πελάτες σας είναι ψέμματα...για δήθεν υπερωρίες κι επιδόματα.
Τότε εκείνος σαν τη Τζοκόντα μειδιώντας μου απάντησε:
-Θα διαφωνήσω, δεσποινίς, μαζί σας. Σημασία δεν έχει τόσο τι λένε οι πελάτες μου, αλλά ο ΝΟΜΟΣ!
Τις υποθέσεις εκείνες όλες τις κέρδισε κι εγώ η ίδια τα χρήματα προς εξόφληση τα πήγα στο γραφείο του.
Τόσο σπουδαίος δικηγόρος, σκέφτηκα, και τα παπούτσια του, όμως, είναι πάντα "σκονισμένα".
Τα χρόνια πέρασαν μες τη δικηγορία. Με το Λέοντα Αυδή όλο και συναντιόμαστε σε διαδρόμους, δικαστικές αίθουσες, πορείες και συγκεντρώσεις, λέγαμε τα τετρημένα της καθημερινότητας κι εγώ πάντα το βλέμμα μου σταμάταγα στα σκονισμένα του παπούτσια.
Πόσο γρήγορα η ζωή κυλάει. Κάνεις πράγματα, που θες, αλλά κι άλλα, που ονειρεύτηκες, ποτέ δεν καταφέρνεις.
Θαρρώ στις τελευταίες εκλογές τις δικηγορικές ,ήτανε 2000 ή ίσως 1999, το Λέοντα Αυδή στην ομιλία του υποψήφιου δικηγόρου του ΚΚΕ θυμάμαι τον συνάντησα. Βιαστικά από το γραφείο με τον Αγγελο είχαμε φύγει για να προφτάσουμε. Για την περιπέτεια της υγείας του είχαμε μάθει κι έτσι, όταν τον συναντήσαμε ντυμένο, περιποιημένο και πάντα ευγενικό, ανταλλάξαμε λίγες κουβέντες συναδελφικές κι ύστερα τον αποχαιρετίσαμε. Από κακή συνήθεια τα παπούτσια του Λέοντος Αυδή ξανακοίταξα και αστράφτανε από γιαλάδα και περιποίηση.
Λίγο καιρό μετά έφυγε από τη ζωή κι από την πολιτική την παρουσία.
Χρόνια περάσανε, μα κι ας μην ήμουν ΚΚΕ, το Λέοντα Αυδή ποτέ μου δεν τον ξέχασα.
Είναι οι άνθρωποι, που το δρόμο καθορίζουν κι όχι ο δρόμος τους ανθρώπους.
Εκεί στο Μεταξουργείο ,άμα το φέρει η ανάγκη και η τύχη από την πλατεία, που τιμητικα έχει πάρει το όνομά του και περάσω, το βλέμμα μου ασυναίσθητα στα παπούτσια μου εστιαζω κι ας είμαι πια συνταξιούχα δικηγόρος κι ας έχει πάει ο ΝΟΜΟΣ για το δίκιο του εργάτη στα "αζήτητα"...
Μόλις τα βλέπω σκονισμένα πάντα, αγαλλίαση γεμίζω και σκέφτομαι, πως δίχως άλλο τούτη η σκόνη είναι , που με κρατάει ζωντανή!
ΒΙΒΗ ΓΕΩΡΓΑΚΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου