Τρέχα Χελώνα

                                                                 

Ποιός να νίκησε ,άραγε, στο ΣΠΑΡΤΑΘΛΟΝ, το μαραθώνιο δρόμου Αθήνας -Σπάρτης;
Την Παρασκευή το μεσημέρι από τους Αγίους Θεοδώρους μέχρι την Κόρινθο συναντάμε δρομείς, άντρες και γυναίκες, που συνεχίζουν ακάθεκτοι το τρέξιμό τους.
Εμείς χωμένοι στην "ασφάλεια" του αυτοκινήτου, από την παλιά εθνική για οικονομία στα διόδια ...
Εκτός από τον Φόρεστ Γκάμπ, που αν και βραβευμένος με όσκαρ, είναι φανταστικό πρόσωπο, δεν έχω γνωρίσει ποτέ κανέναν δρομέα μεγάλων αποστάσεων.
Τι να σκέφτεται ο καθένας τους , όταν με κόπο διασχίζει τόσα πολλά χιλιόμετρα ,συχνά κάτω από αντίξοες συνθήκες;
Δεν ξέρω. Τρέχουν όλοι για τη νίκη; Τρέχουν για να αποφύγουν τη θλιβερή πραγματικότητα; Τρέχουν για να ξεφύγουν από τον ίδιο τους τον εαυτό ή απλά έχουν διαλέξει μία δουλειά πιο δύσκολη από τις συνηθισμένες;
Εμένα δεν μου αρέσει το τρέξιμο, ίσως, γιατί δεν ήμουν αρκετά αθλητική από παιδί.
Νομίζω, πως είναι μεγάλο προσόν να αναγνωρίζεις από νωρίς σε τι δεν είσαι καλός και να μη το διαλέγεις για κεντρική σου ασχολία.
Αλλά με αυτό που θεωρείς, πως είσαι καλός ,τι κάνεις; Μπορείς πραγματικά να το διαλέξεις και να έχεις την καλοτυχία να αφοσιωθείς σε αυτό; Δύσκολο. Μάλλον δύσκολο!
Οπως το έχω ξαναπεί, αντιπαθώ φοβερά τους "ξερόλες" ,γιαυτό αποφεύγω συνειδητά τα βαρύγδουπα σχόλια για καταστάσεις, επιλογές και κυρίως τις ζωές των άλλων.
Ετσι κι αλλιώς ο τάφος της Αμφίπολης, αργά ή γρήγορα, θα αποκαλύψει τα όποια μυστικά του.
Ο" μισητός" ΕΝΦΙΑ θα πληρωθεί από όσους, τα καταφέρουν ,ενώ θα μπει φέσι σε όσους δεν έχουν να τον πληρώσουν ή δεν θέλουν να τον πληρώσουν.
Η ανεργία θα παραμείνει στα ύψη και κάτι γαργάρες τύπου VOUCHER μέσω ΕΣΠΑ και καταρτίσεις μέσω ιδιωτικών ΚΕΚ θα είναι σαν το παξιμάδι και το κονιάκ σε τυχαία μνημόσυνα.
Σαν πρώην δικηγόρος και νυν μικροσυνταξιούχα θα πληροφορήσω το φίλο μου Γιάννη, τον αρχαιόκλητο, πως είναι αδύνατον πια να γίνω αρμεκτής γίδας, αγρότισσα,παραγωγός βιοκαυσίμου από τηγανόλαδο ή απλά λαντζέρισσα σε μαύρη εργασία και ασαφές ωράριο.
Κυρίως, γιατί δεν έχω αγρούς ούτε ζώα ούτε χρήματα για πειράματα ούτε γνωστούς με αλυσίδα εστιατορίων.
Εγώ, Γιάννη μου, θέλω να αλλάξω, αλλά είμαι χελώνα.
Ζω στην Ελλάδα, χώρα χελώνων, που οι περισσότερες προσπαθούν τα τελευταία χρόνια από χελώνες να γίνουν βαμπίρ και να καταφάνε τις σάρκες,( των άλλων φυσικά), μπας και τα καταφέρουν και γλιτώσουνε,( οι ίδιες φυσικά).
Γιαυτό, αν και χελώνα, Γιάννη μου, όλη ημέρα τρέχω. Σαν τον υπέροχο Βέγγο, αλλά χωρίς να βγάζω γέλιο εγώ. Μπας και καταφέρω και γλιτώσω από την ολοκληρωτική καταστροφή. Κι ούτε βραβείο κανένα ελπίζω για το τέλος της διαδρομής ούτε αληθινό ούτε καν κινηματογραφικό.
ΒΙΒΗ ΓΕΩΡΓΑΚΑ.