ΠΕΡΙΖΗΤΗΤΗ

                                               

Είναι βράδυ Δευτέρας, 22 Ιούνη του σωτήριου έτους 2015, ώρα 11.30μ.μ. κι εγώ ανηφορίζω την οδό Πεύκων από την πλατεία Αγίου Γεωργίου προς την πλατεία Εργατικής Πρωτομαγιάς και το σπίτι μου...Σε λίγο τελειώνουν τα εξηκοστά μου γενέθλια και το( δεν ξέρω πιο νούμερο πια) "κρίσιμο" Ευρογκρούπ για την Ελλάδα!
Ο Θόδωρος έχει παραμείνει στη Νεράντζα, δεν αντέχει άλλο την Αθήνα, δεν αντέχει άλλο την παρατεταμένη αυτή κρίση κι εγώ κοιτάζω περπατώντας την ημισέλινο στον ουρανό ,που μοιάζει με τυρί ένταμ ή τυρί γκούντα και σκέφτομαι, πως ευτυχώς, που το φεγγάρι δεν είναι πραγματικό τυρί, γιατί η κα Μέρκελ θα έβαζε χέρι ή πόδι και σε αυτό και θα όριζε τον κο Νταισεμπλουμ ,σαν ειδικό επί των αγροτοτροφίμων να κάνει την πατέντα διαμελισμού, πώλησης και απόλαυσης εντός του ευρώ και της ευρωζώνης της σελήνης των απανταχού ερωτευμένων ή τελευταίων ρομαντικών αυτού του πλανήτη κι αυτής της ζωής.
Από το πρωί δέχομαι ευχές διαδυκτιακές, τηλεφωνικές, αλλά και δια ζώσης ,που αποδεικνύουν, πως τίποτα δεν μένει κρυφό κάτω από το άγρυπνο μάτι του "μεγάλου αδελφού" ή τέλος πάντων την καλή έγνοια των φίλων.
Στο παλιό μου γραφείο, η καρέκλα μου πάντα με περιμένει, είπαμε δουλειά δεν έχω, ευτυχώς καρέκλα έχω δική μου και δεν χρειάζεται να επαιτώ για κάποια άλλη, κι ο Αγγελος, ο παντοτινός μου φίλος, δικός μου κι όλων των άλλων κυριών , μας πηγαίνει για φαγητό και μας φέρνει και μία τούρτα μπισκότο με δύο κεράκια επάνω. Το ροζ για τη Γιωργία, που είχε γενέθλια στις 21 και το μωβ για εμένα, που τα έχω στις 22.
Μέχρι να τελειώσουν τα χρήματά μας, θα συνεχίσουμε να τρώμε με φίλους, λέει ο Αγγελος κι ας είναι αυτή η μεγαλύτερη αντίσταση μας στην κρίση και την κατάρρευση.
Γυρίζω σπίτι κι ο Σάμπης γκρινιάζει, που λείπω ώρες και μένει μόνος του και δεν υπάρχει κανείς να απαντήσει στα "νιαρ" και στα υπόκωφα γουργουρητά του. Ο γιος μου λείπει στη δουλειά, την κακοπληρωμένη δουλειά του κι η κόρη μου μακριά από το σπίτι ξετυλίγει το κουβάρι του πάω πιο πέρα τη ζωή μου και πρέπει να φτιάξω μονάχη μου το ΠΛΑΝ Β, γιατί το ΠΛΑΝ Α δεν με καλύπτει, δεν μου αρκεί, δεν με κάνει πια ευτυχισμένη. Τι να πεις, οι γονείς, που μεγαλώνουν, δεν είναι συχνά οι κατάλληλοι μάγοι λύσεων για τις ζωές των παιδιών τους.
Η Μίτσα με προσκαλεί να βγούμε πλατεία. Αν και συνήθως κερνάει, όποιος γιορτάζει, εκείνη αλλιώς τα έχει σχεδιασμένα με φαγητό και ποτό και δωράκι "κρέμα κατά των ρυτίδων"...Τι όμορφη βραδιά, τί όμορφη η φιλία των ανθρώπων, που κρατάει χρόνια και δυνατά και τελικά καταφέρνει να κάνει τη γενέθλια γιορτή μας , την αναπνοή μας ,την επιβίωση μας, την καθημερινή και συνηθισμένη ύπαρξη μας, τόσο μοναδική και τόσο ΠΕΡΙΖΗΤΗΤΗ, από εμάς τους ίδιους, που και βουνά θα μετακινούσαμε γιαυτήν...Φτάνει να το γνωρίζαμε, γιατί ,δυστυχώς, οι περισσότεροι το αγνοούν. Είναι κάποιοι, που νομίζουν, πως αν έχουν χρυσό ή ευρώ κρυμμένο στο σπίτι τους θα σωθούν σε κρίσιμες καταστάσεις. Η αν τα έχουν καλά ,που πάει να πει "αιώνια τσιράκια" της εκάστοτε καθεστηκυίας τάξης, αυτοί και μόνο αυτοί θα τη βγάλουν καθαρή και βολεμένοι και πάντα καλοταισμένοι κι ο υπόλοιπος πληθυσμός, ας πάει να πνιγεί και να χαθεί και να μεταναστεύσει και ,γιατί όχι, ας αυτοκτονήσει να τους αδειάσει τη γωνιά. Σε όλους αυτούς απευθύνω δημόσια, παντού και πάντα, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, την παντοτινή αντίθεση, αποστροφή, αηδία και οίκτο μου!
Μικρό άνθρωπο δεν σε κάνει η οικονομική σου ανέχεια και η δυσκολία σου κι ούτε μεγάλο τα εξηκοστά σου γενέθλια και τα παραπάνω κιλά σου.
Χάθηκε κιόλας το φεγγάρι ένταμ ή το φεγγάρι γκούντα. Πολύ θα θελα το φεγγάρι να ήταν πραγματικά μόνο φέτα ή μόνο γραβιέρα, αλλά μη το πολυλέμε ,γιατί οι καιροί είναι περίεργοι και μπορεί να παρεξηγηθώ ...Το γιουρογκρουπ θα πρέπει να τελειώνει, όπου να ναι και εμείς θα περιοριστούμε στο ΠΛΑΝ by europe για να μείνει ευχαριστημένο και όλο το Μητσοτακέικο και να μην έχουμε κι απρόοπτα βραδιάτικα. Σάμπως είμαστε ικανοί για κανένα ΠΛΑΝ -μένουμε ζωντανοί ; Δεν ξέρω. Εσείς να μου πείτε. Αν η ψήφος άλλαζε το σύστημα ,φυσικά;θα είχε καταργηθεί. Η μήπως όχι;
Τελικά δεν περιμένω τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, δεν είμαι ελεύθερη...Τουλάχιστον, ας παραμείνω ΠΕΡΙΖΗΤΗΤΗ, εγώ και η ύπαρξη μου! Τα λέμε. ΚΙ ευχαριστώ όλους σας για τις υπέροχες ευχές και κυρίως για το ότι υπάρχετε.
ΒΙΒΗ ΓΕΩΡΓΑΚΑ