Νομίζω το έχω ξανά παραδεχθεί κάνοντας την αυτοκριτική μου... Όταν ο άντρας μου ζήτησε να χτίσουμε ένα μικρό σπιτάκι στην εξοχή για να αποδράσουμε από την Αθήνα στον ελεύθερο χρόνο του, μετά την τότε κουραστική δουλειά του, εγώ, που ονειρευόμουν ταξίδια μακρινά, συμφώνησα για ένα σπίτι ψηλό, που να βλέπει από το μπαλκόνι του τη θάλασσα. Αυτή η διαφορά οπτικής άποψης μας κόστισε τελικά όλες τις οικονομίες μας. Γιατί τα σκέφτομαι τώρα αυτά πάλι και γιατί σας κουράζω με άχρηστες εν πολλοίς πληροφορίες.
Αν το 2007 ήξερα ότι το 2009 θα ξεσπάσει παγκόσμια οικονομική κρίση δεν θα είχα κτίσει κανένα σπίτι στην εξοχή. Τελεία και παύλα.
Μπορεί σήμερα να κάθομαι ήσυχα - ήσυχα κοιτώντας το φεγγάρι να μικραίνει στον ουρανό, να ακούω τις νυχτερινές φωνές των πουλιών και κανένα ξαφνικό γαυγισμα ή ανθρώπινη περαστική φωνή, αλλά μέσα μου παραμένω εντελώς ανήσυχη και θλιμμένη από όλα τα τελευταία τραγικά γεγονότα στο Μάτι, στην Κινέττα, τις απώλειες τόσων συνανθρώπων μας, την ασυνεννοησία, την παραφιλολογια, το αδηλο της αυριανής μέρας, την ανικανότητα μας να δείξουμε σεβασμό κι αξιοπρέπεια στα θύματα, να αξιοποιήσουμε θεραπευτικά, όσο είναι δυνατόν βέβαια, τον εναπομένοντα χρόνο στους πάσχοντες, αλλά και στους πολίτες γενικότερα.
Το σπίτι μας λοιπόν στην εξοχή έχει στα διπλανά κτήματα ελιές. Πιο πέρα παρατημένα χρόνια χωράφια ακαλλιεργητα με βάτα θεριεμενα, που ούτε οι ιδιοκτήτες τους ούτε ο δήμος Βέλου - Βοχας νοιαστηκε ποτέ να τα καθαρίσει. Στον δρόμο μας, που διαλύεται κι αυτός, ο πάλαι ποτέ "μαύρος" δρόμος των παιδιών, όταν ήταν μικρά, ξεροκλαδα,, αγριοχορτα και σκουπίδια κάθε είδους, σαν έτοιμη πρόσκληση για προσαναμμα φαντάζει κι ας μην έχουμε εμείς εδώ πέρα δάσος με πεύκα, αλλά πλημμύρα από ξεροχορτα και σκουπίδια, διανθισμένα με πεύκα εδώ κι εκεί.
Κι όσο για την ακτή μας μια βόλτα θα σας πείσει, πως στη Νεράντζα, κάποιοι έχτισαν ανενόχλητα κάποτε, μες την αιγιαλιτιδα ζώνη κλείνοντας κι εδώ στα πιο πολλά σημεία την ελεύθερη πρόσβαση με σιδεριες και μάντρες και σπίτια εμπόδια για τον απλό τον κόσμο, που θέλει στη θάλασσα να φτάσει.
Δεν αρκεί εσύ νοικοκύρης μέσα στην αυλή σου να είσαι, τα χόρτα να μαζεύεις, να κάνεις διαλογή των σκουπιδιών, την παραλία να μη βρωμίζεις, να μην πετάς αναμμένα αποτσιγαρα, να βλέπεις λακκούβες, τρύπες και στάσιμα νερά και να ανησυχείς. Αυτό δε φτάνει... Και στην Αθήνα, όπου η ματιά σου πέφτει και αυθαίρετο. Σπίτι, γκαράζ κλεισμένο, αποθήκη, που έγινε μαγαζί, πλατεία, που χτίστηκε αυθαίρετο, ταράτσες, που γίνανε διαμερίσματα και δημόσιοι χώροι, που κόπηκαν οικόπεδα και μοσχοπουληθηκανε από τους επιτήδειους από χρόνια μέχρι και σήμερα ακόμη.
Από την ίδρυση το 1830 το Ελληνικό το Κράτος αδυνατεί κράτος σωστό, δίκαιο και σεβασμιο στους πολίτες του να γίνει. Φταίνε πολλά, μα κυρίως φταίνε όσοι δεν κάνουν τη δουλειά τους πάντα αωστα. Κι αυτοί είναι πάντοτε πολλοί.
Λοιπόν, αν μπορούσα το σπίτι της Νεράντζας να πουλήσω και μετανάστρια να φύγω στα αλήθεια θα το έκανα κι είναι η πρώτη μου φορά, που δημόσια το δηλώνω.
Τόση ντροπή και τόση θλίψη ασήκωτη μου φαίνεται και το φεγγάρι δε φαγώθηκε αρκετά ούτε αρκετά κατακοκκινησε και βλέπω ολουθε και μέχρι τη θάλασσα και πονάω και δε μπορώ να κοιμηθώ.
Το χρόνο της ζωής μας αναίτια ροκανιζετε, χωρίς σκοπό, χωρίς στόχο, χωρίς κατεύθυνση κι εγώ ή τυχερή, που μου έχει μείνει κι άλλος για ροκανισμα, νιώθω ανυμπορη κι αβοήθητη για όσα ακόμη θα μας συμβούν!
ΒΙΒΉ ΓΕΩΡΓΆΚΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου