Αφού έκανα δύο εβδομάδες "διακοπές" μόνη στο σπίτι εγώ και διακοπές στη Νεράντζα μόνος ο άντρας μου συναντήθηκαμε σήμερα, κολύμπησαμε στα ζεστά και χωρίς τσουχτρες νερά της παραλίας και συμφωνήσαμε στο ποσο γρήγορα τελειώνουν τα χρήματα των συντάξεων μας και στο πόσο δυσκολότερα θα γίνουν τα πράγματα για τα παιδιά μας, εμάς κι όλους σχεδόν εσάς στο απώτερο μέλλον.
Στη παρέα των ποιητών του Περιστερίου συνεχίζουμε τους σχεδιασμούς για το φθινόπωρο, αλλά και τις μικρές "οικογενειακές "μας εκδηλώσεις με ποίηση και ψυχή σε γνωστό καφέ της πόλης μας.
Πώς το λέει κι ο φίλος μου ο Σκουρας :
Πολιτισμό μπορείς να κάνεις, άμα θελεις, ακόμη και με μία πέτρα και μία κλωστή!
Σας έχω ξαναπεί βέβαια ότι η ποίηση και ο πολιτισμός δε σου γεμίζει το στομάχι, γιαυτό δεν θα γίνω πιεστική επ'αυτού. Μια αίσθηση δροσιάς, χαράς και ευτυχίας είναι, που σου προσφέρει ο όμορφος πολιτισμός και μια πνοή οξυγόνου, όταν αισθάνεσαι να πνίγεσαι, να παθαίνεις ασφυξία, να σε στραγγαλιζουν ξανά και ξανά.
Έγινες ξανθουλα μου λέει με αγάπη η φίλη ποιήτρια κι ευαίσθητη Ντίνα κι εγώ της λέω, ΝΑΙ, ενώ μέσα μου σκέφτομαι:
Μία εξεπανεκαθεν καστανή βαμμένη εξ ανάγκης ξανθιά.
Γενικα οι ξανθές επιβιώνουν καλύτερα στην ελληνική κοινωνία, νομίζω. Η όχι;
Η θάλασσα είναι πάντα μια παρηγοριά κι αυτή. Η γαλάζια φιγούρα στο ζωγραφικό πίνακα της Βασιλικής Αράπη, μου θυμίζει την καστανή κοπέλα, που ήμουνα κάποτε, που κοίταζα πάντα ψηλά.
-Πού πάνε τα αστέρια; σκέφτομαι πάλι.
-Ταξιδεύουν στον ουρανό.
-Και δε φοβούνται το σκοτάδι;
-ΌΧΙ, γιατί αναζητούν πάντα τον ήλιο!
Τα αστέρια είναι ποιητές και κάνουν τον πολιτισμό της ελπίδας. Πολύχρωμο εκ γενετής, ποτέ βαμμένο. Σας χαιρετώ!
ΒΙΒΗ ΓΕΩΡΓΆΚΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου