ΌΤΑΝ Η ΑΓΆΠΗ ΚΟΙΜΆΤΑΙ

                                                                   

Σήμερα ο φίλος Κώστας θα είχε γενέθλια. Θα έκλεινε τα 56. Αν ζούσε, όμως...
Η κόρη μου θα με πήγαινε καλοκαιρινό σινεμά απόψε, αν είχα γυρίσει νωρίτερα από τη Νεράντζα. Αλλά εγώ άργησα, όμως...
Ο Θόδωρος έμεινε μόνος στην εξοχή, να κάνει μπάνιο, να ρίχνει φλούδες στις κότες του γείτονα, να βλέπει Μουντιάλ, να τρώει σαρδέλες με το Μήτσο, να ξεχνάει τα μνημόνια, την κρίση, τα αδιεξοδα της χώρας, και όχι μόνο...
Η Αριστέα ήλθε και κάτσαμε στη βεραντα και ήπιαμε μηλοκλεφτες, που μου είχε φέρει, με στραγάλια και φουντουνια, που είχα φέρει εγώ...
Η βεράντα μου δε βλέπει εδώ προς τη θάλασσα, αλλά άμα είσαι τυχερός σου φέρνει αεράκι από δίπλα από το Ποικίλο Όρος και φωνές παιδιών, που παίζουν, από την πλατεία.
Ο γάτος μου, ο Σαμπης, είναι ήρεμος και ευδιάθετος πάλι, γιατί είμαι πίσω στο σπίτι.
Πού πάμε τώρα και πού πάμε μετά;
Πόσα όνειρα να κάνεις, άμα μεγαλώνεις και πώς να τα περιγράψεις, χωρίς να γίνεις γραφικός ή απλά απροσαρμοστος;
Πώς να συνεχίσεις να είσαι δημιουργικός, χρήσιμος, κοινωνικός, επίκαιρος και εμφανταστος, χωρίς να γκρινιάζεις, να απαιτείς και να επαναλαμβάνεσαι;
Γιατί κάποιοι δινουμε αξία στην αγάπη και κάποιοι άλλοι όχι;
Ερωτήσεις της πρώτης του Ιούλη, συνήθως ερωτήσεις, που μένουν χωρίς απαντήσεις ή περιλαμβάνουν απαντήσεις, που δεν είναι του γούστου σου σχεδόν ποτέ.
Η αγάπη κοιμάται. Από καιρό το έχω καταλάβει. Φτάνει να κοιμάται μαζί σου!
Καλό Ιούλη!
ΒΙΒΉ ΓΕΩΡΓΆΚΑ