ΛΑΒΕΤΕ ΘΕΣΕΙΣ!

                                                  
 
  Στο ΚΟΛΥΜΒΗΤΗΡΙΟ ΠΕΡΙΣΤΕΡΊΟΥ (ΧΩΡΑΦΑΣ) οι κολυμβητες από όλη την Ελλάδα παίρνουνε θέσεις για τη κολύμβηση, αλλά και για τον αγώνα της ζωής.
Στην πλατεία από επάνω τα μικρότερα παιδιά παίζουν ποδόσφαιρο κι εγώ πήρα ένα καφέ και χαζεύω το δρόμο.
Μου λείπει η κίνηση, μου λείπει ο γιος, η κόρη μου , τα εγγόνια, που δεν έχω ακόμα, η ενασχόληση με τα κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα κι ας είναι συνειδητή επιλογή μου η αποχή, η στέρηση, η συνεχής γεύση της ήττας των άλλων μέσα στο δικό μου στόμα!
Οι φίλοι, ο άντρας μου,ο γάτος μου υπάρχουνε πάντα, αλλά η αίσθηση ότι μπορώ κάτι παραπάνω,πάντα μπορούσα, αλλά δεν το κάνω, είναι κολλημένη επάνω μου και μου ταξιδεύει τις σκέψεις αλλού, κάπου μάλλον καλύτερα.
Επέτειος του Καστελοριζου,, Γιωργάκη, και τα μνημόνια μας ρούφηξαν το αίμα και χωρίς αποτέλεσμα. Είσαι ένας αξιοθρηνητος, πρώην πρωθυπουργός, που η μετέπειτα και η παρούσα συμπεριφορά σου αποδεικνύει ότι είτε δεν σε νοιάζει για τα τραγικά λάθη σου είτε συνειδητά μας έπαιξες στα διεθνή ζάρια για να σωθείς εσύ και οι όμοιοι σου.
Εκλογές στη Γαλλία, αλλά ούτε που με νοιάζει πραγματικά για τα αποτελέσματα (μιας και τα μαντευω από σήμερα).
Αλήθεια η Ισπανία πώς τα περνάει;
Η Ισπανία, που πέρασαν μήνες για να φτιάξει μία από τα ίδια κυβέρνηση...
Κι ο Ολάντ, ο φίλος μας,πού θα ξεκαλοκαιριάσει με την ωραία κατά σειρά σύντροφο του;
ΛΑΒΕΤΕ ΘΕΣΕΙΣ!
Είτε πρώτος είτε τελευταίος κάποιος λαμόγιος, γλειψιματίας, κάθε φορά συνεργάσιμος "yes men" θα βγαίνει μπροστά σας και θα σας παίρνει τη σειρά, τη θέση, ευτυχώς, όχι και την ανθρώπινη αξία.
Η αξία είναι υπόθεση προσωπική και την πληρώνεις πάντα με μετρητά από το υστέρημα της ύπαρξης σου.
Σήμερα του Αγίου Γιώργη (και του Αγίου "'άπιστου" Θωμά) θυμήθηκα και τη φίλη τη Τζοτζώ, που πρόωρα έφυγε από την επάρατη τη νόσο.
Πρωτιές πολλές δε πέτυχε, αλλά περήφανα και με αξιοπρέπεια έζησε.
Μια φορά, διηγιότανε, στο χωριό της στην Κρήτη, ένας παππούς, που βοηθούσε ανιδιοτελώς, ήταν έτοιμος κατά τον Αχέροντα να ταξιδέψει.
Το χέρι της Γεωργίας τρεμάμενα έπιασε και τα λόγια ετούτα είπε :
-Αν και πεθαίνω διόλου δε με νοιάζει.
Μα, που δεν θα σε ξαναβλέπω, με πληγώνει, γιατί πολύ σε αγάπησα!
Περίεργη η ζωή, μα τόσο μοναδική. Άμα ξέρεις να γεμίζεις τα πνευμόνια σου οξυγόνο, παίρνεις θέση και τραβάς κουπί κι όπου σε βγάλει.
ΒΙΒΗ ΓΕΩΡΓΑΚΑ