Ε! ΕΣΥ...

                                                                    

Όταν τη μάνα μου τη συχωρεμενη την πιασαν οι πονοι του τοκετού ο πατέρας μου έλειπε στη δουλειά, ο αδελφός μου ήταν τριών χρονών και μέναμε ήδη στις παραγκες του Αγιαντωνη, επειδή η υγεία του πατέρα μου(η χαλασμενη του καρδιά) δεν του επέτρεπε δουλειές, που καταπονουν το σώμα.
Λοιπόν, που λέτε η μάνα μου δεν είχε τότε κινητό ούτε λεφτά για πολυτέλειες, αλλά, επειδή ο Νωντας, ο πεισματαρης αδελφός μου, αρνιοτανε να κάτσει με τη γειτονισσα, η μάνα μου αναγκάστηκε να πάει στο Περιστέρι με τους πόνους να του αγοράσει καινούργια παπούτσια (δώρο του μωρού, που ερχόταν)κι ύστερα να πάρει το δρόμο για το δημόσιο νοσοκομείο ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ.
-Αν πήρε ταξί;
Δεν ξέρω,μη ρωτάτε, δεν είχα ακόμη γεννηθεί, μα, σαν την είδε ο γιατρός υπηρεσίας άρχισε να φωνάζει τον αρχιατρο (Λουρος, σαν την ομώνυμη αίθουσα στο ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ), που διεγνωσε,πως τα νερά του τοκετού λόγω της καθυστέρησης είχαν αδειάσει όλα κι εγώ αγεννητη ακόμη κινδυνευα με θάνατο, λόγω αφυδατωσης.
Η μάνα μου, σκληρή κι ανθεκτική γυναίκα, κατάλαβε, πως τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά κι άρχισε να κλαίει.
-Μην κλαίτε,κυρία Ουρανια, της είπε ο Λουρος, ο γιατρός, εγώ θα σώσω το παιδί σας κι εσάς.
Το είπε και το έκανε. Δεν έφυγε από εκεί μέχρι , που ζωντανή γεννήθηκα.
Τι κι αν ο πατέρας μου αγόρια μόνο ζηταγε για να μη δίνει προίκα, αφού δεν είχε , εγώ μεγάλωσα κι η μόνη προίκα, που αποδεχτηκα, ήταν το σχολείο, η μόρφωση κι η ελεύθερη μου σκέψη, που ίσα κι ισαξια με άντρες και γυναίκες πάντα με έβαζα σε πείσμα αντίθετων θέσεων, ιδεολογιων και θρησκειων.
Το δώρο της ζωής, που απλόχερα κάποτε μου δόθηκε, ποτέ μου δεν αρνήθηκα, γιατί η τάξη μου ήταν η εργατική ή η μύτη μου μεγάλη ή η φαντασία μου ονειρεύεται πάντα τα καλύτερα ή το πείσμα κι η επιμονή μου αποδείχθηκε κουσούρι μας οικογενειακό, κληρονομημενο και στα δύο μου τα παιδιά...
Κάτι άλλο λογαριαζα να γράψω, για μετά το φετινό το Πάσχα, πιο ανάλαφρο, πιο ελπιδοφορο, για το δημοψήφισμα του κυρίου Ερντογαν και τα ασφραγιστα κατά χιλιάδες χιλιάδων ψηφοδέλτια, που νικητή, στην οπισθοδρομιση, τον στεφάνωσε απολυταρχικο Σουλτανο...
Κάτι για το ελικόπτερο που έπεσε στην Τουρκία σήμερα, για την πρόταση για εκλογές της πρωθυπουργού της Μεγάλης Βρετανίας, για τις φιλίες, που κάνει ή που χάνει ο πρωθυπουργός μας, κύριος Αλέξης Τσιπρας.
Όμως, άλλαξα, γνώμη, γιατί πριν λίγο διάβασα ότι οι Ελληνες δεν κάνουν πια παιδιά, γιατί δεν έχουν, λέει, λεφτά.
Λεφτά, βέβαια, κανείς μας δεν έχει όπως παλιά, αλλά ζωντανός ακόμη, πλην εξαιρέσεων λυπητερων, παραμένει και κάθε μέρα αγωνίζεται να ζήσει, να επιζήσει και το "έθνος" του να διατηρήσει.
Αλήθεια, όλοι οι οικονομικοι οι μετανάστες πώς κάνουνε παιδιά και σε συνθήκες δυσκολοτερες από τις δικές μας τα μεγαλώνουν μες την Ελλάδα και τους μαθαίνουν ποιο ήτανε το έθνος, που προέρχονται, και οι δικές τους παραδόσεις;
Ε! Εσύ...
Σε εσένα, Ελληνα μου , απευθυνομαι, που όλη τη μέρα μεμψιμοιρεις και σκουζεις επάνω από το χυμένο γάλα της εισαγομενης γελαδας , γιατί κατσίκα πια δεν έχεις ούτε εσύ ούτε κι ο γειτονας.
Ε! Ναι, σε εσένα λέω, που το κύριο μέλημα σου ήταν ο διορισμός στο δημόσιο με μέσον και το life style κάποιων οξυζεναρισμενων παρουσιαστριων της βαρετής μας της ΤΙΒΙ.
Εσένα, καλέ, που νομιζες, πως είσαι απόγονος κατευθείαν των βυζαντινων αυτοκρατορων ή της μανταμ Σουσου.
Όταν ο παγκόσμιος καπιταλισμός με μνημόνια, δανειστές, εταίρους κι εχθρούς σε μασάει, σε εξουθενωνει , σε αποπροσανατολιζει, σε φτωχοποιει έχεις δύο μονάχα επιλογές :
Είτε πεθαίνεις ακληρος κι εξαφανίζεσαι είτε πεισμωνεις κι ερωτευεσαι την ίδια τη ζωή , τον άλλον, τον εαυτό σου και γεννας, αναπαραγεσαι, δίνεις μια καινούρια ευκαιρία στον τόπο σου και αγωνίζεσαι.
Ε! Εσύ. ΑΓΩΝΙΖΕΣΑΙ ΤΟΝ ΟΜΟΡΦΟ ΑΓΩΝΑ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ!
Αντε γεια σου και Χρόνια σου Πολλά.
ΒΙΒΗ ΓΕΩΡΓΑΚΑ