Η παραλία της Νεράντζας, σχεδόν άδεια από κόσμο, με κύμα ανεκτο, μα εγώ νεοφερμενη από Αθήνα, βουταω μέσα με λαχτάρα. Τα σύννεφα θαυμάζω, το λευκό τους χρώμα, πάνω στο μπλε του ουρανού, να παίρνουνε σχήματα, καθησυχαστικα , ταξιδιαρικα, σχεδόν φιλικά. Η θάλασσα πράσινη, ανακατεμενη από το κύμα,κουνάει εμένα, τις βαρκουλες στο βάθος, τις πολυποίκιλες σκέψεις μου,που είναι εξεπανεκαθεν οι πιο πιστοί μου σύντροφοι...
Και στο βάθος, εκεί που η θάλασσα συναντάει απέναντι , προς το Λουτράκι, τη στεριά , το χρώμα να αλλάζει κι από πράσινο να γίνεται μπλε, της σχολικής ποδιας,των μαθητικων μου χρόνων, της ανεμελης πίστης, πως μπορούμε τον κόσμο να κάνουμε καλύτερο, δικαιοτερο, πραγματικά ίσο.
Κι ύστερα τα βουνά απέναντι, με το μπλε-μπλαβι τους χρώμα , να ρίχνουν αδυσωπητα το γκρίζο της αλήθειας στις ανοιχτες μου συζητήσεις, να φέρνουν εμπρός μου αντιμέτωπη τη μελαγχολία του Σεπτέμβρη.
Καλό ήταν το τίμημα για τις τέσσερεις τις άδειες τις τηλεοπτικές, υψηλότερο από ότι περίμενα, αλλά ειλικρινά χαρά καμιά δεν αισθάνομαι.
Πως το είπε και ο Γιάννης ο παλιός ο φίλος, που το σπίτι μας σήμερα επισκέφθηκε :
-Ίδια παραμένεις βασικά, εκτός από τα κιλά, που με τα χρόνια πήρες γύρω από την κοιλιά,κι,όπως πάντα, ζητάς πιο πολλά από όλους και από εσένα για να νιώσεις "ευτυχισμένη".
Είναι κι ένας άλλος φίλος, νεαρός αυτός, ο Αχιλλέας, που θα ήθελε να βρει, λέει συχνά, για να αγαπήσει, μια γυναίκα, σαν και μένα.
Ο άντρας μου κουνάει το κεφάλι του γελώντας κι αποδίδει την επιθυμία του στο νεαρό της ηλικίας του.
Ένα φουστανι πράσινο στο χρώμα της θάλασσας και μια τσάντα μπλε στης σχολικής ποδιας, εγώ πάντως ονειρεύομαι και σίγουρα για μένα είναι σημάδι, πως λίγα πια στοχευω για να είμαι ευχαριστημένη.
Μέχρι οι απλοί μου στόχοι να βρουν το δρόμο τους είτε πάλι κι όχι, μπορώ να θαυμάζω το τοπίο και να αναπνεω ακόμα ελεύθερα.
Αχιλλέα, δεν ξέρω, αν έχεις δίκιο, αν και το εύχομαι, μα εγώ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ!
ΒΙΒΗ ΓΕΩΡΓΑΚΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου