Χθες που γυρίζαμε από τη Νεράντζα και χάζευα το θαύμα των σύννεφων στο φθινοπωρινό ουρανό , ακούγοντας μελωδίες από το ραδιόφωνο κι ευχαριστώντας , ποιος ξέρει τί;, που μας επιτρέπει να ζούμε, να αγωνιζόμαστε ξανά και ξανά για τα ίδια ανεκπλήρωτα όνειρα και ελπίδες, παρακαλώντας αυτό το ταξίδι της επιστροφής στο κλείνον άστυ,, να κρατήσει πολύ, φτάνει να υπάρχει η θέα της θάλασσας , του ήλιου στο απομεσήμερο και της Σαλαμίνας απέναντι, ο άντρας μου θυμήθηκε κι άρχισε να λέει, στη φίλη μας τη Λίτσα ,την ιστορία της χαμένης του HARLEY DAVINSON, την επιστολή , που τότε στις αρχές του 1980, είχα στείλει στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ, με τον τίτλο "ΑΓΑΠΗΤΕ ΚΥΡΙΕ ΚΛΕΦΤΗ" , τον πάταγο της δημοσίευσης, τα γράμματα του κόσμου ύστερα και την ανέλπιστη τυχαία ανεύρεση της μηχανής του δέκα ημέρες μετά. από έναν παπούλη.
Αν η κουβέντα μας δεν είχε έλθει στα κανάλια, στις άδειες ,στον κύριο Καλογρίτσα, που είχα προβλέψει ήδη ότι θα "αποχωρήσει" (μάντης είμαι;), στον κο Καμπουράκη, που θα μείνει άνεργος κι αυτός ,όπως μείναμε κι εμείς, όλοι ,πριν από αυτόν,στον κο Γιωργο Οικονομέα, όμορφο νεαρό δημοσιογράφο, που είχε έλθει μέχρι την πλατεία Αττικής, τότε, για να μου ζητήσει μία συνέντευξη,που δεν έδωσα, είναι αλήθεια, κανείς δεν θα θυμόταν την επιστολή μου προς τον άγνωστο κύριο κλεφτη!
Αν κάτι αποκόμισα από εκείνη την ιστορία είναι ότι άλλοι άνθρωποι διψάνε για χίμαιρες και όμορφες μηχανόβιες αμαζόνες, ενώ άλλοι, οι περισσότεροι νομίζω, ακόμη και σήμερα, δίνουνε βάση και αξία στα λόγια και στο βαθύτερο νόημα, που αυτά κάθε φορά κρύβουν.
Τότε, εντελώς τυχαία, είχαμε την τύχη ένα παπούς να βρεί την παρατημένη από τον άγνωστο κλέφτη μοτοσυκλέτα μας και έτσι να πάμε σε παραλίες γνωστές και άγνωστες και να χαρούμε κάμποσες φορές τις όμορφες στιγμές, που η νιότη και η αισιοδοξία, χαρίζουνε πάντα απλόχερα.
Τώρα ,που ο άγνωστος κλέφτης, και λέω άγνωστος, παρότι δεν είναι ένας , αλλά ολόκληρος κουρνιαχτός, μας έκλεψε τις δουλειές μας, τις περιουσίες μας, το χαμόγελο μας, το μέλλον της χώρας ετούτης και το μέλλον των παιδιών μας μαζί, δε λογαριάζω πια καμία επιστολή να του αποστείλω.
Αν κάτι μου έμαθε η ζωή, η πείρα και η μέση ηλικία, είναι ότι οι κλέφτες δεν είναι "αγαπητοί", αλλά τομάρια πουλημένα κι απατεώνες, που τους αρμόζει ισόβια φυλακή και αιώνια κοινωνική απαξία.
Εμείς αυτά που επιβάλει το ήθος, η λογική και η καρδιά μας, πάντα τα ίδια, αδιαπραγμάτευτα θα κάνουμε και αγόγγυστα τα γραμμάτια της βλακείας μας, που εμπιστοσύνη σε ανάξιους δείχνουμε, θα συνεχίσουμε να πληρώνουμε, με ρήτρα το νεράκι των δακρύων μας, αλλά ποτέ της φύσης,που είναι δημόσιο αγαθό..
Αν σε κάτι παρέμεινα ολόιδια τριάντα έξι χρόνια τώρα είναι τα λόγια μου να μη φοβάμαι και πράξεις να τα ζωγραφίζω σε ηλιόλουστα απογεύματα, με σύννεφα πάντα ολόλευκα και χαμογελαστά.
Δική σας πάντα
ΒΙΒΗ ΓΕΩΡΓΑΚΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου