ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΝΕΡΑΝΤΖΑΣ

                                                          

Τα πορτοκάλια είναι φρούτα χειμερινά. Ωστόσο βρήκα στη Νεράντζα δύο τρεις πορτοκαλιές, "αφύλακτες" ή δωρεάν προσβάσιμες, και έκοψα τα τελευταία μου πορτοκάλια για φέτος.
Ενα ποίημα έχω από καιρό γράψει, που όλο κατάλληλα έλεγα να το στείλω, αλλά όλο και το τσαλάκωνα...
Εγώ, που το ΛΟΓΟ είχα ζητήσει ,που τη χώρα μου από το τέλμα θα βγάλει, θα τη φέρει και πάλι στο ΦΩΣ!
Αριστερή από επιλογή συνειδητή, γυναίκα, σύζυγος,μητέρα, επιστήμονας,κοινωνικά ενεργή,μέλος του ΣΥΡΙΖΑ και πριν του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ για πάνω από δέκα χρόνια.
Πέρασε κιόλας ένας χρόνος, που η πλειοψηφία του ελληνικού εκλογικού σώματος είπε :ΟΧΙ
Σίγουρα ο καθένας, όταν ψήφιζε ΟΧΙ δεν εννοούσε το ίδιο πράγμα και αυτό φάνηκε στη συνέχεια ,όπως εξαλλου ισχύει και σε τόσα άλλα ερωτήματα, απαντήσεις και επιλογές ζωής και επιβίωσης.
Οι ιστορικοί του μέλλοντος θα απαντήσουν, ίσως, τι ζήσαμε, τι ζούμε και τι ακόμη μας περιμένει οικονομικά, πολιτικά ,κοινωνικά και ηθικά στη χώρα μας, που Ελλάδα, την ονόμασαν. Ομως, εγώ, δεν θα ζω στο μακρινό μέλλον, για να διαβάσω τα πώς και τα γιατί και δεν ξέρω, αν σας το έχω ξεκαθαρίσει: ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ.
Στα 1976 νομίζω σήκωσα το χέρι μου και ψήφισα να διαλυθεί μία μικρή αριστερίστικη οργάνωση, γιατί έκρινα ότι δεν μπορούσε να εφαρμόσει το πρόγραμμα της.
Τότε ένας "σύντροφος" εκείνης της οργάνωσης μου είπε:
-Πώς γκρεμίζεις το σπίτι σου, όταν δεν έχεις φτιάξει άλλο;
Κι εγώ δεν ήξερα τι έπρεπε να του απαντήσω.
Το έχω ξαναπεί ,πως μνήμη ακόμη έχω ελέφαντα, και ένα χρόνο πριν, που πολλοί σύντροφοι εγκατέλειψαν το κοινό μας σπίτι, το ΣΥΡΙΖΑ, πάλι στην ίδια νοητή ερώτηση δεν μπορούσα να απαντήσω κι έτσι παρέμεινα στις επάλξεις, αυτές, που ο κάθε άνθρωπος δύναται και μπορεί, προσπαθώντας να εκπληρώσω στο ακέραιο τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις , που απορρέουν από την ιδιότητα, τιμητική πάντα νομίζω για κάποιον, να συμμετέχει σε ένα νόμιμο δημοκρατικό και αριστερό κόμμα..
Σήμερα επέτειο του ΟΧΙ του δημοψηφίσματος, ψηφίζω πάλι ΟΧΙ και ότι σημαίνει αυτό για μένα θα προσπαθήσω να το αποδείξω στον εαυτό μου πρώτα και στην κοινωνία μετά.
Αποχαιρετώ όλους τους συντρόφους, παραμένοντες, αλλά και αποχωρήσαντες και τους υποσχομαι καλή αντάμωση στους αγώνες της ζωής και της επιβίωσης.
Το ποίημα μου αφιερώνεται αρμοδίως σε αυτόν, που νόμιμα απευθύνεται, προς γνώση του και για τις νόμιμες συνέπειες.

ΑΝΤΙΟ ΣΥΡΙΖΑ
Θα τα πούμε,
κάπου αλλού,
είμαι σίγουρη,
αργά, σύντομα,
ο χρόνος θα δείξει,
Θα σου λείψω;
Δεν το γνωρίζω...
Για να κλάψεις,
πρέπει να ¨χεις
ΨΥΧΗ ΒΑΘΙΑ!
Γυρίζω σπίτι,
όσο ακόμα,
είναι δικό μου,
κόπος και αίμα μου
κι όχι των τραπεζών.
Αυτή η ατέρμονη
συνθηκολόγηση,
η σιωπηλή κι αβέβαιη,
η μονάχα για "εσάς"
δεν μου ταιριάζει.
Είναι αλήθεια,
πολύ σε αγάπησα,
οι ποιητές κι oi αγνοί,
είναι ευαίσθητοι,
αλλά πια δε σε θαυμάζω.
ΑΝΤΙΟ,λοιπόν, ΣΥΡΙΖΑ,
κάπου αλλού
θα συναντηθούμε.
Μπορεί να με αγαπήσεις
κι εσύ τελικά!
ΒΙΒΗ ΓΕΩΡΓΑΚΑ