ΚΑΡΑΜΕΛΕΣ "ΤΣΑΡΛΕΣΤΟΝ"

                                         

Λοιπόν, νομίζω τελικά, πως τον ψιλικατζή της γειτονιάς μας, αρχές του εξήντα, στις παράγκες του Αγιαντώνη,ΡΟΒΙΝΣΩΝΑ, τον φωνάζανε.
Ητανε το όνομα του το κανονικό ή ένα ακόμη παρατσούκλι, που τόσο της μόδας, για όλους και για όλα, ήταν την εποχή εκείνη, που το δικό μου παρατσούκλι, το έχω ξαναπεί, ήταν ΚΛΙ -ΚΛΙ.
Στου Ροβινσώνα, λοιπόν, το ψιλικατζίδο, στην οδό Αγίου Αντωνίου, απέναντι από το φούρνο το Γερμανικό,έβρισκες από όλα, αρκεί να είχες λεφτά. Και καραμέλες και τσιχλόφουσκες και χαρτάκια με ποδοσφαιριστές και ηθοποιούς και μολύβια και γόμες και ξύλινες μπογιές.Πάντως χαμόγελο δεν εύρισκες ποτέ και ο Ροβινσώνας ήταν ο δεύτερος πιο αντιπαθητικός για μένα, σαν παιδί, μετά το νερουλά.
Οταν μία δραχμή, μου έδινε ο πατέρας μου ,που για σοκολάτα "καλή" δεν έφτανε, έπαιρνα από το ψιλικατζή τέσσερεις καραμέλες "τσάρλεστον", σαν τα ζελεδάκια τα σημερινά, ροζ χρώματος ,πασπαλισμένες με ζάχαρη χοντρή, τυλιγμένες κατσαρωτά σε διάφανο λευκό λεπτό χαρτί.
Κάθε φορά ο κυρ Ροβινσώνας, που στην ηλικία των γέρων, μου φαινόταν, πως είχε μπει ,από καιρό, την ίδια ερώτηση μου έκανε:
-Γιατί δεν αγοράζεις με μια δραχμή ,όπως όλα τα παιδάκια, δέκα καραμέλες "φιλάκια" αντίς για λιγότερες τέσσερεις καραμέλες "τσάρλεστον";
Οι καραμέλες "φιλάκια¨ ήταν μικρές μακρόστενες έντονες ροζ κι αυτές ,σαν ζελέ,αλλά σκληρές, με έντονο άρωμα. Τις είχε τοποθετημένες σε ένα μεγάλο γιάλινο βάζο με καπάκι και από εκεί έβαζε το χέρι του και στις πούλαγε τυλιγμένες σε κοινό χαρτί περιτυλίγματος.
-Οχι, δεν θέλω, του απαντούσα, κι ύστερα έπαιρνα τις τέσσερεις καραμέλες μου "τσάρλεστον" και τις έτρωγα αργά -αργά είτε στο πεζούλι της κυρά Βασιλείας, κοιτώντας το ρέμα και μετά το δρόμο , την οδό Κουντουριώτου, είτε στον κήπο ,πίσω από την μικρή εκκλησούλα τότε του Αγιαντώνη, τον κήπο, που τότε τεράστιος ,μου φαινότανε και τώρα φευγαλέα κι αδιάφορα κοιτάζω τη μικρή πλατεία, που από τον κήπο εχει πια απομείνει.
Γιατί σας γράφω όλο ασήμαντες περασμένες αναμνήσεις; Θαρρείτε απάντηση πως έχω, μα στην πραγματικότητα δεν ξέρω, το γιατί.
Είναι, που παρότι εφτάχρονο παιδί, καταλάβαινα, πως οι τυλιγμένες καραμέλες είναι πιο καθαρές από τις άλλες τις περισσότερες ,που κάποιος το χέρι του μέσα έβαζε για να στις δώσει κι ας έπαιρνες πιο πολλές...
Ηθελα καθαριότητα κι ας μεγάλωνα σε παράγκα.Κι αξιοπρέπεια και μέλλον και δρόμους ανοιχτούς.
Τα όμορφα όνειρα , δυστυχώς γρήγορα καίγονται...
Κι εκείνες οι ελπίδες, μια φορά έρχονται στα χρόνια τα εξήντα κι άμα τις χάνεις, θαρρώ, για τα καλά τις έχεις χάσει, όσο κι αν προσποιείσαι, πως όλα στο τέλος καλά θα πάνε και τούτοι οι πρόσφυγες θα βρούνε σύνορα ανοιχτά κι άλλοι οι δικοί σου άνεργοι ,χρυσές και χρήσιμες δουλειές και οι άστεγοι σπίτια ζεστά και καθαρά και λόγια αληθινά και πολιτική, που δεν είναι ξύλινη ούτε αδιέξοδη ούτε αδύναμη, τόσο, που τα βράδια να μην μπορείς να κοιμηθείς.
Τη γεύση από τις καραμέλες "τσάρλεστον" τα βράδια στο στόμα μου τη ξαναβρίσκω, όχι ,γιατί κάτι σπουδαίο ήτανε, μα σαν την ελπίδα, μου άφηνε τη σκέψη να πλανιέται στο αύριο, στο μπροστά, στην πρόοδο, στο μέλλον...
Κάποιοι άνθρωποι αγκαλιάζουν τα μικρά και ευτυχώς με αυτά κρατιούνται και προχωράνε.
Ισως ,γιατί έξω τους μεγαλώνουν, μα μέσα τους πάντοτε παιδιά.
Ακόμη και οι φτωχοί επιλογή πρέπει να έχουν κι ας τη λένε καραμέλα "τσαρλεστον" ή πέρασμα στα σύνορα. Μονάχα, που τίποτα δεν χαρίζεται δωρεάν.Μα αυτό, σας το έχω ξαναπεί!
ΒΙΒΗ ΓΕΩΡΓΑΚΑ