MΙΑ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ

                                                       

Για όσους δεν πρόλαβαν τις παράγκες στο Περιστέρι (του Αγιαντώνη και της Ευαγγελίστριας) υπόσχομαι να τις περιγράψω κάποια άλλη φορά ,όπως τις έζησα και τις θυμάμαι... Πάντως η κυβέρνηση της χούντας τις γκρέμισε όλες το 1968 και στη θέση τους (εν μέρει) έχτισε τις γνωστές εργατικές πολυκατοικίας της πόλης μας.
Το 1973 έγινε η κλήρωση και η παράδοση των διαμερισμάτων.
Οσες οικογένειες είχαν τρία ή τέσσερα άτομα δικαιούνταν τριάρι διαμέρισμα , οι πιο πολυπληθείς τεσσάρι.
Το δικό μας τριάρι έπεσε ακριβώς στην οδό Τανάγρας αρ.17, πίσω από το ιερό του Αγιαντώνη, εκεί που κάποτε (από κάτω) ήταν κι η παράγκα μας. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη χαρά των γονιών μου, όταν άνοιξαν την εξώπορτα και μπήκαν στο καινούριο μας σπίτι.
-Ωραίο δεν είναι, Σωκράτη; ρώτησε συγκινημένη ,η μάνα μου.
-Ωραίο, απάντησε, ο πατέρας μου, αλλά με τι θα το γεμίσουμε;
Το σπίτι αυτό, που πουλήθηκε μετά το θάνατο του αδελφού μου,σε μία κοπέλα γειτονοπούλα, είχε δύο κρεββατοκάμαρες , κουζίνα και σαλόνι. Οι γονείς μας πήραν τη μεγάλη κρεββατοκάμαρα, ο αδελφός μου ο Νώντας τη μικρή κι εγώ σε ένα ντιβανάκι στο σαλόνι.Τα βιβλία μου τα στίβαζα πλάι στον τοίχο και για γραφείο είχα ένα τραπεζάκι φορμάϊκα λευκό με ροζ τριαντάφυλλα, που ξανάγινε της μόδας μες στις σινιέ τις καφετέριες...
Για τη ζωή μου την περασμένη δεν θα γράψω ποτέ παράπονα, αν και γνωστές σε όλους πια, μέσα από τα κείμενα μου είναι οι απόψεις μου και για την κοινωνία και για τις άνισες τις τάξεις της.
Ετσι κι αλλιώς, εγώ ΖΙΖΕΛ ποτέ δεν έγινα, γιατί δεν ήθελα, δεν στόχευσα και ευτυχισμένη είμαι για ότι η ζωή μου έμαθε και μου πρόσφερε απλόχερα σε εμπειρίες και γνώσεις θαυμαστές.
Στη γειτονιά όλοι με αγαπούσαν, που τόσο πάντα διάβαζα. Μπορεί ερμηνεία να μην είχαν λογική, όμως επικροτούσαν την τόση μου προσπάθεια και την απρόσκοπτη στη γνώση στράτευσή μου. Μα μέχρι εκεί. Είναι φανερό ότι την κοινωνία δεν την ελέγχουν οι διαβασμένοι ούτε οι ευαίσθητοι ούτε οι φιλάνθρωποι μα μήτε οι ποιητές.Απο όλους τους δικούς μας μονάχα η εξάδελφη μου η Αρετή η Βαρδάκα επίσκεψη στο καινούριο σπίτι μας ,σαν ήλθε, αμέσως τούτη την απορία είχε:
-Πού διαβάζει ,θεία, το κορίτσι και πού βάζει τα βιβλία του; Σε δύο χρόνια στο πανεπιστήμιο θα δώσει εξετάσεις και δεν μπορεί να μην έχει χώρο προστατευμένο για βιβλία και χαρτιά.
Από το χέρι γρήγορα με πήρε και στα μαγαζιά με τις βιβλιοθήκες πήγαμε.
-Διάλεξε μου είπε, όποια νομίζεις, πως σου ταιριάζει και καλύπτει τις ανάγκες μου . Εγώ ΔΩΡΟ θα στην κάνω. Σου αξίζει όχι μονάχα, γιατί είμαστε εξαδέλφες και σε αγαπώ πολύ, αλλά γιατί τη δικαιούσαι με το πολύ σου διάβασμα ...
Ντροπή ένιωθα, γιατί δεν είχα συνηθίσει δώρα και εύνοιες ποτέ και από κανέναν. Μα μία βιβλιοθήκη σκούρα καφέ, σαν χρώμα βέγκε σημερινό ,διάλεξα, που κάτω είχε συρτάρια, στη μέση μία πόρτα , που έπεφτε και γινόταν ,σαν γραφείο, και επάνω ράφια για τα βιβλία μου. Κι έτσι από εκείνη τη στιγμή είχα και βιβλιοθήκη και γραφείο και ράφια για τα κρυμμένα μυστικά.
Στη μέσα πλάτη της βιβλιοθήκης - γραφείο, όσες φωτογραφίες κι αποκόμματα ήθελα να κρατήσω, τα κολλούσα κι εκεί ανάμεσα κι ένα χορευτή του φλαμένγκο Ισπανό,τον Κόρντοβα, που χρόνια μετά στο Ηρώδειο από κοντά να χορεύει τις κλακέτες του είχα την τύχη να θαυμάσω...
Η βιβλιοθήκη, αφού με ανιδιοτέλεια τον προορισμό της εκπλήρωσε, όσο καλύτερα μπορούσε ,γέρασε ,δυστυχώς, κι αυτή μαζί με εμένα και τις παλιές μου αναμνήσεις, ώσπου στα σκουπίδια επετάχθηκε ,όταν το σπίτι εκείνο το πουλήσαμε...
Για λόγους, που δεν είναι της παρούσης, θυμήθηκα ξαφνικά πως δημόσια, αν και έπρεπε και ανάγκη το έχω, ένα μεγάλο ευχαριστώ δεν έγραψα ποτέ στην εξαδέλφη μου ,την Αρετή Βαρδάκα, που πια μένει στην Πρέβεζα με τον άντρα της Κωστή και την όμορφη παρέα και την όμορφη καρδιά της έχω στερηθεί.
Ποτέ δεν είναι αργά για ένα ευχαριστώ, αγαπημένη μου Αρετή ,και εσύ το δικαιούσαι , όχι σαν δώρο, αλλά σαν κατάχτηση ζωής. Κι εγώ στα αλήθεια στο χρωστώ...Σ¨ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!
ΒΙΒΗ ΓΕΩΡΓΑΚΑ.