ΑΔΙΑΛΕΙΠΤΩΣ ΚΑΙ ΑΝΥΠΕΡΘΕΤΩΣ

                                           

Τα χρόνια κυλούν ,σαν το νεράκι. Για άλλους καλά, για άλλους τυχαία, για εμάς τους πολλούς από το κακό στο χειρότερο...
Και δεν μιλάω μονάχα για υλικά καπιταλιστικά αγαθά, για καταναλωτικά απλησίαστα ή εντελώς, κατά βάθος, άχρηστα προϊόντα , που ,πριν την κρίση, είχαμε να πάρουμε και τώρα απαγορεύεται και να χαζεύουμε, γιατί οι φτωχοί,οι νεόπτωχοι και υπερχρεωμένοι έλληνες υπερφορολογούμενοι πολίτες, το μόνο , που θα πρέπει να σκέφτονται από εδώ και εμπρός θα πρέπει να είναι, πως θα τους "κρίνει"(εντελώς υποκειμενικά, να υποθέσω;) η Τράπεζά τους, σαν συνεργάσιμους δανειολήπτες! Η μήπως, όχι;
Πολλές φορές, μπορεί να φταίει η ηλικία μου, μπορεί ο χαρακτήρας μου, μπορεί και η ,ας πούμε, ερασιτεχνική ενασχόληση μου με την τέχνη, τη συγγραφή και τον εν γένει πολιτισμό,έχω αρχίσει έναν ανοιχτό, συνεχή και αδυσώπητο διάλογο με το μέσα μου, τις ιδέες μου, τις πεποιθήσεις μου, τον τρόπο, ,που έζησα, τόσο ιδιωτικά, αλλά κυρίως κοινωνικά και δημόσια, σαν κάποιος, που δεν έκρυψε ποτέ τις σκέψεις του και τις επιλογές του, σαν τέτοιος, που ευτυχώς δεν χρειάστηκε ή δεν υπέκυψε σε κολακίες για ανταλλαγή ιδεών με θέσεις ή θέσεων με στόχους ζωής.
Δεν θα το κρύψω :Η ελληνική κοινωνία είναι πάντα αυτή, που ήταν, αλλά ποια είμαι εγώ στο κάτω -κάτω για να αναθεωρήσω από μόνη μου τη μαρξιστική θεωρία των τάξεων, τη συνεχή διαπάλη και αντιπαράθεση των αλληλοσυγκουομένων συμφερόντων, ντόπιων και ξένων, θεμιτών και αθέμιτων, διεστραμμένων και "φασιστικών", τρομακρατικών και θεοκρατικών, καπιταλιστικών και ιμπεριαλιστικών.
Τελικά, άμα δεν θέλεις να πεις τα πράγματα με το όνομά τους, προσθέτεις λέξεις, νέες διφορούμενες εκφράσεις, για να γλιτώσεις από τον κόπο να "τολμήσεις" να διακινδυνεύσεις (ΤΙ, ΑΡΑΓΕ, ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ:), όχι να φανείς ήρωας ή αδιαφιλονίκητος πρωτοπόρος ηγέτης, αλλά έστω να προσπαθήσεις ,κάποτε, να τραβήξεις μπροστά, έστω και σε άγνωστα μέρη, προσπαθώντας για το καλό των περισσοτέρων.
Των περισσοτέρων, που δυστυχώς, παγκόσμια είναι και οι οικονομικά ασθενέστεροι πάντα.
Πολύ θα ήθελα να γράψω κάτι, που διαβάζοντας το, θα παίρνατε μεγάλη ψυχική χαρά και μάλιστα δωρεάν. Να σας πω για τα χρώματα του ουρανού, για τα κόκκινα γαρύφαλλα της γλάστρας της συχωρεμένης της μάνας μου, που ακόμη επιζεί σχεδόν είκοσι χρόνια,για τη συγκίνηση , που φέρνουν τα κύματα της θάλασσας, που αντέχουν αυτά σε όλες τις συνθήκες και σε όλες τις δυσκολίες, αλλά θαρρώ, ότι δεν σας ενδιαφέρει...
Θα σταματήσω εδώ, λοιπόν.
Αδιαλείπτως και ανυπερθέτως παραμένω μαζί σας και ό,τι και αν σημαίνει αυτό για εσάς, εμένα μου επιτρέπει να κοιμάμαι ήσυχη ακόμη τα βράδυα.
ΒΙΒΗ ΓΕΩΡΓΑΚΑ