ΤΟ ΚΟΥΤΙ

                                                        

Ιούλιος του 1962, πλησίαζε η γιορτή μου, σαν και τώρα, κι η κυρά Δέσποινα, η επιλεγόμενη "Χατζίνα" στη γειτονιά, γιατί μακρύ ταξίδι στους Αγιους Τόπους είχε κάποτε κάνει, σε δύσκολους καιρούς, ζητούσε από τη μάνα μου, παιδάκι εγώ, παρέα λίγη να της κάνω...
Τι σόι παρέα να κάνει ένα εφτάχρονο κορίτσι σε μια γιαγιούλα, θρησκευάμενη, ήσυχη, με σεμέν δαντελωτά και ένα ποτήρι με νερό, που επάνω πάντα είχε καπάκι; Ποτέ μου δεν κατάλαβα. Μα θες, που πολυλογού και ζωηρή ήμουνα και στο σπίτι τη μάνα μου τη "ζάλιζα", θες, που πάντα ήμουνα κοινωνική και συμπονετική, δεχόμουνα και πήγαινα.
Επάνω στη σερβάντα ένα μεταλλικό κουτί, πάντα κλειστό, έβλεπα.
Χέρι ποτέ δεν άπλωνα εγώ σε ξένα πράγματα, μα ως φαίνεται η κυρά -Χατζίνα το βλέμμα μου έβλεπε, που στο κουτί σταμάταγε (είπαμε γριά, μα όχι ανόητη), μια μέρα με ρώτησε, αν ήθελα να δω μέσα τι "έκρυβε".
Ναι, έγνεψα και από ντροπή κοκκίνησαν τα μάγουλά μου.
Εκείνη το σιδερένιο το κουτί, τότε το άνοιξε και -φευ- χιλιάδες πράγματα, μα εντελώς άχρηστα για μένα, βγήκαν στη φόρα.
Χτενάκια μαύρα και καφέ, για κότσους γεροντικούς, βελονάκια διάφορα για πλέξιμο δαντέλας, δύο τρία μασουράκια με νήμα λευκό και μπεζ, κάτι κουμπιά παράτερα, για κάθε χρήση, κι ένας μικρός ξύλινος σταυρός.
Εκείνη, συγκινημένη, το σταυρό μου έδειξε και είπε:
-Βλέπεις, Παρασκευούλα μου, σταυρός από "τίμιο ξύλο". Το έχω φέρει από τα Ιεροσόλυμα.
Μια θλίψη με συνεπήρε για το περιεχόμενο του ΚΟΥΤΙΟΥ. Ενιωσα πένθος. Τίποτα σπουδαίο για μένα εκεί μέσα. Κι όσο για το σταυρό. εγώ νόμιζα, πως ΤΙΜΙΟΙ είναι οι άνθρωποι κι όχι τα αντικείμενα.
Και τότε, που παιδί ήμουνα και τώρα.
Το κουτί της Πανδώρας, του αρχαίου ελληνικού μας μύθου, σαν άνοιξε, από ανθρώπινη περιέργεια, όπως το είχανε "στήσει" το κόλπο και τότε οι "θεοί", άν και δεν έπρεπε, όλες οι κακοτυχίες και τα δεινά σκορπίστηκαν στη ζωή μας. Μονάχα η ΕΛΠΙΔΑ έμεινε μέσα στο κουτί. Η αθάνατη παναθρώπινη ελπίδα. Κι όχι γιατί ήταν είτε φανατική είτε ανόητη, απλά γιατί από πάντα ήξερε, που είναι η θέση της!
Μόνο με σκέτη ελπίδα ψωμί δε φτιάχνεις ούτε εργοστάσια ανοίγεις, που είναι κλεισμένα, ούτε πληρώνεις χρέη, ούτε δουλειά βρίσκεις στους άνεργους ούτε σταματάς αυτούς ,που τις επιχειρήσεις τους θέλουνε γρήγορα να πάνε στη Βουλγαρία. Τα πράγματα είναι δύσκολα κι οι πυρκαγιές πολλές, καλά το ήξερα και παιδί και τώρα περισσότερο...
Ομως οι τελευταίοι ΜΑΧΗΤΕΣ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ ζούνε ευτυχώς ακόμη μέσα στο ΚΟΥΤΙ και ξέρετε κάτι είναι άνθρωποι κανονικοί, ριζοσπαστικοί, θαρρώ παγκόσμιοι. Τι ζητάνε; Ελευθερία, ψωμί, παιδεία, υγεία, δουλειά και προκοπή για όλους κι αυτό είναι όλο. Απλό, αλλά και τόσο δύσκολο σε μία Ευρώπη, πια όχι των λαών, αλλά των συμφερόντων και των τοκογλύφων...
Κι όσο κι αν νομίζετε ,πως δεν θα σας λείψουν, κάνετε λάθος κι εγώ δημόσια σας το λέω. Αν τους χάσετε, θα χάσετε μαζί και την ΕΛΠΙΔΑ. Γι αυτό σκεφτείτε, αν μπορείτε , μία ζωή χωρίς ελπίδα, όνειρα, στόχους και σκοπούς να ζήσετε κι αν αυτό τελικά θα είναι τάχατες ζωή ανθρώπινη.
Αν πάλι, λόγω κατεπείγοντος κι εικονικού πνιγμού, το κουτί, το σφραγίσατε μέχρι νεωτέρας, τότε ,αφού αρμόδια το δηλώσετε, από το ΣΥΡΙΖΑ, που το κόμμα μου είναι ακόμη, το -ΡΙΖ- που σε ένα άρθρο μου έγραψα, χρόνια πριν, πως θα πει ΡΙΖΑ ΒΑΘΙΑ, παρακαλώ να το αφαιρέσετε και στη θέση του να βάλετε σκέτο: ΣΥΑ...Μονάχα αυτό!
ΒΙΒΗ ΓΕΩΡΓΑΚΑ
Υ.Σ. Αφιερωμένο στον Αλέξη Τσίπρα και τον Παναγιώτη Λαφαζάνη.