ΤΟ "Α-ΡΑΝΤΕΒΟΥ"

                                                           

Από το παράθυρο του μπάνιου ακούω μες το μεσημέρι τις γάτες να κραυγάζουν ερωτικά ψάχνοντας το μαγιάτικο ταίρι τους.
Οσο κι αν σε ενωχλεί αυτό το επίμονο δυνατό ερωτικό τους κάλεσμα,, δεν μπορείς παρά να θαυμάσεις την επιμονή της φύσης στη διατήρηση του είδους. Αμα πάω τώρα στις αδέσποτες γάτες της γειτονιάς να τους πω ότι σε λίγο δεν θα βρίσκουν αποφάγια, γιατί απλούστατα δεν θα υπάρχει φαγητό ούτε για εμάς, θαρρώ δεν θα με πιστέψουν. Οι γάτοι είναι πάντα γάτοι και σκέφτονται διαφορετικά από σιτεμένες απαγοητευμένες "αριστερές" κυρίες, όπως εγώ.
Στα 1974, Μάης μήνας, όπως τώρα, ήμουνα στο πρώτο έτος της Νομικής, ο πατέρας μου είχε εγκαταλείψει οριστικά την καρδιά του από το Γενάρη του ίδιου έτους, η χούντα ήταν ακόμη εδώ κι εγώ ήμουνα τελείως διαφορετική τότε, τόσο διαφορετική, που κάποιες φορές μελαγχολώ, που η νεαρή κοπέλα εκείνης της εποχής δε θα γυρίσει ποτέ, να μας φέρει σοβαρότητα, πάθος και αξίες...
Ο αδελφός μου, ο Νώντας,ήταν στο τέταρτο έτος της Ανωτάτης Εμπορικής Σχολής (εκεί δεν πήγε και ο κύριος ,που έσκουζε:ΦΡΟΥΡΑ, ΦΡΟΥΡΑ στη βουλή μέσα;)κι αν θλίβομαι για την απώλεια της παλιάς Βιβής, τι να πρωτοπω για το παλληκάρι, που υπήρξε αδελφός μου;
Λοιπόν, ο Νώντας, έκανε κολλητή παρέα με πολλούς συμφοιτητές ,αλλά ιδιαίτερα με τον Ηλία, από τη Θεσσαλονίκη, που ακόμη παραμένουμε φίλοι, και έναν Κύπριο, ευγενικό παιδί, τον , ας πούμε, Ηρακλή, που,σαν όνομα, συνηθίζεται στην Κύπρο.
Οσο ζωηροί και θορυβώδεις ήταν ο αδελφός μου κι ο Ηλίας, τόσο ευγενικός, ήσυχος και χαμογελαστός ήταν ο Ηρακλής. Οσο τον προκαλούσαν με φιλικά "μπούλιγκ" οι δυο τους, τόσο καρτερικά τους αντιμετώπιζε ο Κύπριος φίλος τους και όλο και μας τραβούσε καλλιτεχνικές φωτογραφίες, ασπρόμαυρες, που ήταν τόσο της μόδας και το χόμπι του.
Ο Φρόυντ δεν είπε, πως τα αντίθετα έλκονται. Ε, λοιπόν, δίκιο είχε. Οποιος έβλεπε την παρέα των τριων τους, τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους, αλλά τόσο αγαπημενοι, θα το παραδεχόταν.
Λοιπόν τέλος Μάη πλησίαζε (του 1974) και ο Ηρακλής ξεθάρρεψε και μου ζήτησε ραντεβού για δείπνο!
Εγώ δέχθηκα και συμφωνήσαμε κρυφό να το κρατήσουμε από τους άλλους για να μη μας κοροϊδέψουν...
Στο άγαλμα του Περικλή, μπροστά στο Πνευματικό Κέντρο, της οδού Ακαδημίας, στις οκτώ το βράδυ ,ραντεβού δώσαμε, στο άγαλμα το Γερμανοφτιαγμένο, που ποτέ δεν ικανοποίησε τους Αθηναίους και χρόνια μετά μεταφέρθηκε σε άλλη θέση, στην οδό Πειραιώς.
Ελα ,όμως ,που ο Ηλίας κι ο Νώντας τον Ηρακλή συνέλαβαν να ντύνεται και να αρωματίζεται και στις ερωτήσεις τον σφυροκόπησαν, χωρίς βέβαια απάντηση να πάρουν.
-Εχεις Α-ΡΑΝΤΕΒΟΥ με γυναίκα; επέμενε ο Σαλονικιός.
Την ξέρουμε εμείς; Συμφοιτήτρια;
Ο Ηρακλής από τη γκαρσονιέρα του ανηφόρισε με τα πόδια για να με συναντήσει, χωρίς να αντιληφθεί ότι οι φίλοι του, τα καλόπαιδα ,τον πήραν στο κατόπι.
Ετσι , αφού συναντηθήκαμε και στο εστιατόριο ΙΝΤΕΑΛ πήγαμε για ένα ρομαντικό δείπνο εμείς, μετά από λίγο οι δυο τους χαχανίζοντας, έφτασαν για να μας χαλάσουν τη βραδιά.
-Αυτό το Α-ΡΑΝΤΕΒΟΥ είχες, λοιπόν, είπε σκασμένος στα γέλια ο Ηλίας και έτσι το δείπνο για δύο έγινε στη στιγμή για τέσσερις.
Τον Ιούνιο ο Ηρακλής κατέβηκε μετά τις εξετάσεις στο σπίτι του στη Κύπρο κι εμένα με προσκάλεσε εκεί για καλοκαιρινες διακοπές στο τέλος του Ιουλίου του 1974.
Οι Τούρκοι , δυστυχώς, είχαν άλλα σχέδια κι εγώ από τότε ,θες από τύχη, θες από θυμό, τα ίχνη του Ηρακλή τα έχασα και στην όμορφη μας Κύπρο ακόμη δεν έχω πάει.
Πώς θα ταν τάχα οι ζωες μας, αν δεν είχε γίνει η εισβολή; Αν τα ραντεβού μας δε χαλούσαν;
Τα ραντεβού με τους ανθρώπους καμία φορά τα χάνεις, αλλά ,ξέρεις, η ζωή σου συνεχίζεται, γιατί η φύση κάνει να πάντα για τον έρωτα και την αναπαραγωγή της.
Τα Α-ΡΑΝΤΕΒΟΥ σου με την ιστορία, την πολιτική, το λαό και την προκοπή του τόπου, όμως, άμα χάνεις,είναι τραγωδία.
Αχ! Αλέξη, παιδί μου, Μην πεις τώρα, πως έφταιξε και γιαυτό ο αδελφός μου ο Νώντας , γιατί είναι νεκρός από το 2004.
ΒΙΒΗ ΓΕΩΡΓΑΚΑ