ΜΑΥΡΟΣ ΔΡΟΜΟΣ

                                                                 
   Πάνε πάνω από είκοσι χρόνια, που τη σημερινή οδό Πολυτεχνείου, στη Νεράντζα, τα παιδιά τη φώναζαν με αγάπη :ΜΑΥΡΟ ΔΡΟΜΟ!
Και ξέρετε γιατί; Από το μαύρο χρώμα, που είχε η φρεσκοστρωμενη τότε άσφαλτος. Τι όμορφα καλοκαιρινά χρόνια , που ήτανε εκείνα για τα παιδιά μας κι όσο κι αν θέλω να το αποφύγω η νοσταλγία εκείνης της υπέροχης εποχής μου φέρνει ζήλια και κάποιο δάκρυ στην άκρη των ματιών.
Η Δάφνη, η Μαντω, η Θέη, η Ελισάβετ, τα παιδιά του Παπα-Φανη, πέντε παρακαλώ, ο Παναγιώτης, ο μικρότερος τότε στην παρέα κι αργότερα ο Σταύρος κι άλλα πιο μετά.
Τα καλοκαίρια, με σκηνοθέτη τη Μαντω , που αν κι αρχιτέκτονας σπούδασε, την κέρδισε η σκηνογραφια κι ελπίζω όχι για πάντα το Λονδίνο, η παρέα ανεβαζε στην αυλή (της κας Καιτης,που μας νοικιαζε τα σπίτια) θεατρικό έργο για παιδιά.
Και να ο Ευγένιος ο Τριβιζας και άλλοι και οι πρόβες και να η φασαρία για τους ρόλους τους πρωταγωνιστικους και να τα σκηνικά με σεντόνια , χαρτόνια και κλαδιά και να η μουσική υπόκρουση κι ο παπά -Φάνης να παίρνει βίντεο το έργο και να οι μανάδες των παιδιών με μεζέδες και γλυκά για τους επισκέπτες και τους γείτονες, που ερχοντουσαν να δουν και να θαυμασουν την παράσταση τη θεατρική
Κι εγώ πάντα με το λόγο τον εναρκτήριο, που στον πολιτισμό έβαζε τον κόπο των παιδιών μας , αλλά κι εμένα με αναγκαζε να ενώνω, έστω και νοητα, με τα λόγια τις γενιές , που μες στο χρόνο πάντα αντιπαλευουνε...
Τι έγινε κι αυτή η καλοκαιρινή μαγεία χάθηκε, δυστυχώς;
Φταίει, που τα παιδιά μας μεγάλωσαν και που τα καινούργια παιδιά της γειτονιάς έχουνε άλλα ενδιαφέροντα;
Φταίει η κρίση η ρημάδα, που τον ιστό της κοινωνικής χαράς, τον διέλυσε με σύστημα , στόχο και χωρίς μεγάλες αντιστασεις από όλους μας;
Ο ΜΑΥΡΟΣ ΔΡΟΜΟΣ δεν σηκώνει πια ποδήλατα παιδιών ούτε φωνές γαργαριστες ούτε κυνηγητό ούτε αγώνες ταχυτήτων.
Πεντε χρόνια εχει ο δήμαρχος να στείλει να τον καθαρίσουν δεξιά κι αριστερά και στέκει ξασπρουλιαρης, βρώμικος, άχαρος κι άσχημος κάτω από τον ήλιο της Νεράντζας.
Πόσο ανόητη ήμουν τελικά, που πίστευα, πως οι άνθρωποι όλα τα μπορούν, φτάνει να είναι συνεπεις στις ιδέες τις προοδευτικες , ανιδιοτελείς και όλοι ενωμένοι;
Τις αλλαγές δεν τις κάνουν "παρέες" παιδιών πεφωτισμενων και προοδευτικων ούτε γονείς φιλότιμοι και πρόθυμοι να εργαστουν και να προσφέρουν.
Οι ΜΑΥΡΟΙ ΔΡΟΜΟΙ, αν δε γίνουνε λεωφόροι, τρόπος ζωής κι επιλογή αγώνα, στο τέλος ξασπρουλιαζουνε, ξεφτιζουν και ευτελιζονται.
Εδώ από χθες φυσάει και στη θάλασσα δεν μπήκα.
Το κύμα , που τα τελευταία χρόνια κατατρωει τη στεριά , παρατηρώ και με αγωνία ψάχνω τρόπο να το σταματήσω να μπω εμπόδιο, να δείξω, αν κάτι αξίζω...
Η φωνή της Δάφνης ακούγεται πάλι δυνατά:
-Μαμά , πάμε στο ΜΑΥΡΟ ΔΡΟΜΟ!

ΒΙΒΗ ΓΕΩΡΓΑΚΑ