Στην πλατεία Ομόνοιας, θλιβερή σήμερα παρωδία κάποιας όμορφης ανάμνησης
του στρογγυλού της παρελθόντος, βγάλανε δειλά -δειλά κάτι τραπέζια για
καφέδες. Ονειρεύονται κάτι σαν την πλατεία Κολωνακίου ,αλλά στο πιο
τρικοκοσμικό, στο πιο βρώμικο και στο πιο ανούσιο.
Ανηφορίζω την Πανεπιστημίου και κάνει ζέστη, για την αξιολόγηση θέλουνε μία ημέρα ακόμη και για τη σύνταξη του Θόδωρου τρία χρόνια και τριάμισυ μήνες αναμονή και βλέπουμε...
Δεν λέω "έχει ο Θεός", γιατί και να έχει είναι σε άλλο πνευματικό επίπεδο ο πλούτος της αναζήτησης του και όχι σε ποσοστό ΑΕΠ αποπληρωμής (αιώνιας μάλλον...) χρέους ελληνικού, απροσδιόριστου και , όπως λέει και η Ζωή, επονείδιστου,με 15% το χρόνο κατά το Σόιμπλε ή 10% το χρόνο κατά το γλυκό μας ΔΝΤ.
Φευγαλαία βλέπω πίσω από μία βιτρίνα γνωστού μαγαζιού το κεφάλι ενός παλιού μου φίλου, σκυμμένου σκεφτικού επάνω στα "κιτάπια" του...
Τα μαλλιά του έχουν ασπρίσει πολύ και έτσι στιγμιαία δεν προφταίνω να δω καλά τις γραμμές του προσώπου του. Κάποτε σταματούσα και μίλαγα με χαρά σε όλους τους φίλους και γνωστούς...Τώρα πια ,ΟΧΙ, Ισως μονάχα σε αυτούς , που κρίνω, πως το αξίζουνε.
Στο ύψος των Προπυλαίων περπατούν μπροστά μου δύο νέοι άντρες, ένας μαύρου χρώματος και ένας λευκού. Ελληνικά μιλάνε και οι δύο καθαρά. Στο πεζούλι της Ακαδημίας παρατημένος ένας μισός καφές , στυλ φρέντο, λιάζεται κάτω από τον ήλιο κι αυτός.
Ο λευκός άντρας τρέχει σχεδόν και τον αρπάζει με λαχτάρα και βάζει το καλαμάκι του άγνωστου ,πρώην ιδιοκτήτη του καφέ, στο στόμα του και πίνει...πίνει , καθώς εγώ εμβρόντητη παρακολουθώ την έκφραση του προσώπου του , που ξαφνικά είναι ίδια με τα πρεζόνια λίγο πιο πάνω, που "χτυπάνε" ενέσεις μπροστά στα μάτια των περαστικών, με τους άστεγους, που ζητιανεύουν στη μέση του πουθενά και κάποιους άλλους, που ψάχνουν ξανά και ξανά τα σκουπίδια των πλούσιωνΑθηναίων,που πάνε ακόμα στη λαϊκή.
Αυτή η χώρα έχει ξεφτίσει και κακοπέσει πολύ μέσα σε έξι χρόνια κρίσης κι όποιος προσποιείται το αντίθετο, ας πάει σε ψυχίατρο, αν φυσικά έχει λεφτά για τη θεραπεία!
Ποιος θα αντέξει 99 χρόνια να μας κάνουν τα αφεντικά ή μάλλον να είναι τα αφεντικά οι εταίροι, οι λομπίστες κι όλοι οι ντόπιοι και ξένοι παρατρεχάμενοι;
Α, ρε ,Ερντογάν, ώρες -ωρες ζηλευω τα 78.741.053 εκατομμύρια των υπηκόων σου, Οχι γιατί έχουν εσένα Σουλτάνο, αλλά γιατί είναι πολλοί. Γι αυτό μόνο... Για την αριθμητική τους δύναμη.
Ο πατέρας μου στην κατοχή, στα βουνά ,όταν δεν πολεμούσε Γερμανούς και Ιταλούς, διάβαζε αγγλικά και ιστορία, από παλιά βιβλία.
Ετσι μετά τον πόλεμο ήταν μια μικρή ιστορική βιβλιοθήκη.
Μου περιέγραφε συχνά με γλαφυρά λόγια την μάχη του 1014 μ.Χ. ,όταν ο Βασίλειος ο Β, αυτοκράτορας του Βυζαντίου, ο επονομασθείς και Βουλγαροκτόνος, νίκησε το στρατό του Βούλγαρου βασιλιά Σαμουήλ, τύφλωσε ,με πυρωμένο σίδερο, τα μάτια όλων των αιχμαλώτων, αφήνοντας για οδηγό τους ένα μονόφθαλμο ανά εκατό τυφλούς και ύστερα τους ανάγκασε να γυρίσουν πίσω στη Βουλγαρία. Οταν τους είδε ο βασιλιάς τους, ο Σαμουήλ έπεσε λιπόθυμος και δύο μέρες μετά πέθανε.
Ο πατέρας μου, υποστήριζε πάντα και θαρρώ το πίστευε κιόλας, πως όσοι επέστρεψαν στην πατρίδα τους "μονοφθαλμοί" ήταν πολύ τυχεροί ,γιατί , όπως έλεγε :
ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΜΟΝΟΦΘΑΛΜΟΣ, ΠΑΡΑ ΤΥΦΛΟΣ. Ακούς, Αλέξη!
Εγώ όμως, που διαφωνούσα ,και παιδί και τώρα, προχθές το δικό μου τον καφέ ευθύς μες στο σκουπιδοτενεκέ τον πέταξα και, αν και βλέπω και από τα δύο μάτια,ούτε χαρά έχω, αλλά και τυφλή αισθάνομαι...
ΒΙΒΗ ΓΕΩΡΓΑΚΑ
Προσωπιδοφόροι μες στον άλλον αιώνα
τις θηλιές ετοιμάζουν.
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ (Αξιον Εστί)
Ανηφορίζω την Πανεπιστημίου και κάνει ζέστη, για την αξιολόγηση θέλουνε μία ημέρα ακόμη και για τη σύνταξη του Θόδωρου τρία χρόνια και τριάμισυ μήνες αναμονή και βλέπουμε...
Δεν λέω "έχει ο Θεός", γιατί και να έχει είναι σε άλλο πνευματικό επίπεδο ο πλούτος της αναζήτησης του και όχι σε ποσοστό ΑΕΠ αποπληρωμής (αιώνιας μάλλον...) χρέους ελληνικού, απροσδιόριστου και , όπως λέει και η Ζωή, επονείδιστου,με 15% το χρόνο κατά το Σόιμπλε ή 10% το χρόνο κατά το γλυκό μας ΔΝΤ.
Φευγαλαία βλέπω πίσω από μία βιτρίνα γνωστού μαγαζιού το κεφάλι ενός παλιού μου φίλου, σκυμμένου σκεφτικού επάνω στα "κιτάπια" του...
Τα μαλλιά του έχουν ασπρίσει πολύ και έτσι στιγμιαία δεν προφταίνω να δω καλά τις γραμμές του προσώπου του. Κάποτε σταματούσα και μίλαγα με χαρά σε όλους τους φίλους και γνωστούς...Τώρα πια ,ΟΧΙ, Ισως μονάχα σε αυτούς , που κρίνω, πως το αξίζουνε.
Στο ύψος των Προπυλαίων περπατούν μπροστά μου δύο νέοι άντρες, ένας μαύρου χρώματος και ένας λευκού. Ελληνικά μιλάνε και οι δύο καθαρά. Στο πεζούλι της Ακαδημίας παρατημένος ένας μισός καφές , στυλ φρέντο, λιάζεται κάτω από τον ήλιο κι αυτός.
Ο λευκός άντρας τρέχει σχεδόν και τον αρπάζει με λαχτάρα και βάζει το καλαμάκι του άγνωστου ,πρώην ιδιοκτήτη του καφέ, στο στόμα του και πίνει...πίνει , καθώς εγώ εμβρόντητη παρακολουθώ την έκφραση του προσώπου του , που ξαφνικά είναι ίδια με τα πρεζόνια λίγο πιο πάνω, που "χτυπάνε" ενέσεις μπροστά στα μάτια των περαστικών, με τους άστεγους, που ζητιανεύουν στη μέση του πουθενά και κάποιους άλλους, που ψάχνουν ξανά και ξανά τα σκουπίδια των πλούσιωνΑθηναίων,που πάνε ακόμα στη λαϊκή.
Αυτή η χώρα έχει ξεφτίσει και κακοπέσει πολύ μέσα σε έξι χρόνια κρίσης κι όποιος προσποιείται το αντίθετο, ας πάει σε ψυχίατρο, αν φυσικά έχει λεφτά για τη θεραπεία!
Ποιος θα αντέξει 99 χρόνια να μας κάνουν τα αφεντικά ή μάλλον να είναι τα αφεντικά οι εταίροι, οι λομπίστες κι όλοι οι ντόπιοι και ξένοι παρατρεχάμενοι;
Α, ρε ,Ερντογάν, ώρες -ωρες ζηλευω τα 78.741.053 εκατομμύρια των υπηκόων σου, Οχι γιατί έχουν εσένα Σουλτάνο, αλλά γιατί είναι πολλοί. Γι αυτό μόνο... Για την αριθμητική τους δύναμη.
Ο πατέρας μου στην κατοχή, στα βουνά ,όταν δεν πολεμούσε Γερμανούς και Ιταλούς, διάβαζε αγγλικά και ιστορία, από παλιά βιβλία.
Ετσι μετά τον πόλεμο ήταν μια μικρή ιστορική βιβλιοθήκη.
Μου περιέγραφε συχνά με γλαφυρά λόγια την μάχη του 1014 μ.Χ. ,όταν ο Βασίλειος ο Β, αυτοκράτορας του Βυζαντίου, ο επονομασθείς και Βουλγαροκτόνος, νίκησε το στρατό του Βούλγαρου βασιλιά Σαμουήλ, τύφλωσε ,με πυρωμένο σίδερο, τα μάτια όλων των αιχμαλώτων, αφήνοντας για οδηγό τους ένα μονόφθαλμο ανά εκατό τυφλούς και ύστερα τους ανάγκασε να γυρίσουν πίσω στη Βουλγαρία. Οταν τους είδε ο βασιλιάς τους, ο Σαμουήλ έπεσε λιπόθυμος και δύο μέρες μετά πέθανε.
Ο πατέρας μου, υποστήριζε πάντα και θαρρώ το πίστευε κιόλας, πως όσοι επέστρεψαν στην πατρίδα τους "μονοφθαλμοί" ήταν πολύ τυχεροί ,γιατί , όπως έλεγε :
ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΜΟΝΟΦΘΑΛΜΟΣ, ΠΑΡΑ ΤΥΦΛΟΣ. Ακούς, Αλέξη!
Εγώ όμως, που διαφωνούσα ,και παιδί και τώρα, προχθές το δικό μου τον καφέ ευθύς μες στο σκουπιδοτενεκέ τον πέταξα και, αν και βλέπω και από τα δύο μάτια,ούτε χαρά έχω, αλλά και τυφλή αισθάνομαι...
ΒΙΒΗ ΓΕΩΡΓΑΚΑ
Προσωπιδοφόροι μες στον άλλον αιώνα
τις θηλιές ετοιμάζουν.
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ (Αξιον Εστί)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου