Το ΤΑΚΑ -ΤΑΚΑ

                                          

Απομεσημερο Πέμπτης,βγαίνω από το μετρό Αμπελόκηποι και κατηφοριζω αργά κάτω από τον ήλιο την Αλεξάνδρας.
Ο κόσμος περνάει άγνωστος δίπλα μου, δεν με κοιτάει, δεν μου μιλάει, έχει τα δικά του προβλήματα...
Το γήπεδο της Λεωφόρου στέκει παλιό και ήσυχο, αναδύοντας από παντού μιαν έντονη μποχα κατρουλιλας, μιαν αφορητη έλλειψη νερού, σαπουνιου και παστρας. Ξεπεσμος.
Στου γιατρού περιμένουν κιόλας μαζί δύο ηλικιωμενες κυρίες. Η μία ξερακιανη και στεγνη, ενώ η άλλη χοντρουλα και καταθλιπτικη.
Μέσα σε δέκα λεπτά,η παχουλη, έχει πει δύο φορές :
-Όταν είχα τον άντρα μου τα πράγματα ήταν αλλιώς. Είναι κι αυτή η κρίση, άστα...
Ο γιατρός με κοιτάζει επιτιμητικα:
-Από πέρυσι τον Ιούνιο έχουμε να τα πούμε...
Δεν ανοίγεις κι ένα Facebook να τα λέμε και τσάμπα, σκέφτομαι, αλλά απέξω μου μειδιώ, σαν την Τζοκόντα, χωρίς το Λεονάρντο ντα Βίντσι! (ή τον Ντι Κάποιο κατά περίπτωση).
Μου λέει παραινεσεις, μου γράφει νέες εξετάσεις, μου εξηγεί τι εστι "ποιοτική διατροφή" και χάνεται για λίγο σε κάτι, που λέγεται πια "πρωτόκολλο" ασθενούς... Χαμός.
Θα θελα να του πω για το μνημόνιο 1,το μνημόνιο 2,το μνημόνιο 3,τον παγοκοφτη, όχι της Σαρον Στοουν,αλλά της κυβέρνησης, την αυξανόμενη αδυναμία μου να πληρώνω συμμετοχή σε εξετάσεις, γιατρούς,φάρμακα και να τρώω συγχρόνως (άκου, ποιοτική διατροφή!) , αλλά το κάνω "γαργαρα",πληρώνω, παίρνω απόδειξη (!)και δίνω ραντεβού με το γιατρό για το σύντομο μέλλον της ολοκλήρωσης της αξιολόγησης της ζωης και της επιβίωσης μας.
Το βράδυ το περνάμε όμορφα και οικονομικά με τα εξαδέλφια μου από τον Καναδά, στο μεζεδοπωλειο, που δουλεύει ο γιος μου στο Περιστέρι.
Και τι δουλειά κάνει;
Βοηθός μάγειρα (sous chef, που λένε και οι Γάλλοι).
Την Παρασκευή κατεβαινουμε Νεράντζα και χάνω την ιστορική επίσκεψη του Κυριάκου (ή Κούλη) στο Περιστέρι. Δράμα.
Στο δρόμο γλιτώνουμε παρά τρίχα το δυστύχημα από φορτηγαρα, που εισέρχεται παράνομα στην παλιά εθνική... Κλάμα.
Λέτε να μας ευχηθηκε "καλό ταξίδι" ο πατέρας Μητσοτάκης;
Ας είναι :Για να ζήσεις χρειάζεσαι τύχη! Το έχω ξαναπεί.
Ο πατέρας μου είχε έναν αγαπημένο εξαδελφο τον Ποτη, που τη δεκαετία του πενήντα έπασχε από φυματίωση.
Όταν χειροτερευε, νοσηλευοταν τότε σε σανατορια...
Θα πρέπει να ήταν 1957 ή 1958,εγώ μωρό κι ο αδελφός μου πενταχρονος.
-Μην τολμήσεις να πάρεις το παιδί στο νοσοκομείο, είχε διατάξει τη μάνα μου, ο πατέρας, αν και απέξω πάντα στα κάγκελα βλέπαμε το θείο από μακριά...
Εμένα σε γειτόνισσα με άφησε, αλλά τον αδερφό μου, που πάντα ζωηρός ήταν, τον πήρε μαζί της.
-Μην πεις στο μπαμπά, που πήγαμε, τον ορμηνεψε και μάλλον με κανένα κουλούρι ή γλυκό τον δωροδοκησε...
Ο Νώντας συμφώνησε να μη το μαρτυρησει,όμως το βράδυ, σαν ο πατέρας γύρισε από τη δουλειά, το πρώτο πράγμα, που ρώτησε αυτό ήταν :
-Γιατί, μπαμπά, στο τρένο ένας κύριος κάνει στα εισιτήρια :
ΤΑΚΑ- ΤΑΚΑ;
Οι παλιοί το ξέρουν, πως κάποτε τα εισιτήρια στα τρένα ο ελεγκτής τα ακύρωνε με ένα μηχάνημα ,σαν συρραπτικο, ανοίγοντας μια τρύπα:ΤΑΚΑ -ΤΑΚΑ
Η προσπάθεια εξαπατησης της μάνας μου, αν και κατά βάση αθώα κι αδολη ήταν , γρήγορα ξεσκεπαστηκε.
Ο θείος Πότης νέος πέθανε κι εγώ μιαν ανάμνηση του κρατάω να του κουνάω το χέρι έξω από τα σίδερα του νοσοκομείου κι από τα όμορφα του μάτια δάκρυα να τρέχουν.
Στην Νεράντζα αέρα σήκωσε , όμως η φύση είναι ανοιξιάτικα ανθισμενη.
Για τη Γιουριβιζιον μεγάλη μου σκασιλα και, όπως είναι γνωστό :
Από παιδί κι από τρελό πάντα μαθαίνεις την αλήθεια... Πάντα!
ΒΙΒΗ ΓΕΩΡΓΑΚΑ