Θα ήθελα ένα "τάιμ άουτ", μία μεγάλη διακοπή χρόνου, σε ένα διαφορετικό σήμερα , αλλά αυτό δεν γίνεται... Να πάρω ανάσες, να σκουπίσω τον ιδρώτα από όλους τους δακρυσμένους μου πόρους, να ανασυνταχθώ, αλλά δυστυχώς αυτό δεν γίνεται... Να σηκώσω το ψηφιακό μου χρωματιστό μολύβι και ακόμη και άτεχνα να ζωγραφίσω ανθρώπινες λύσεις , με όλα τα χρώματα, από την αρχή, αλλά αυτό είμαι σίγουρη πως δεν γίνεται!
Η χώρα μου, μικρογραφία ή μάλλον μεγαλογραφία "μπουρδέλου", όπου χρήση κάνεις αυτού που προσφέρει, δηλαδή αγοραίου έρωτα και τίποτε άλλου, μονάχα , άμα διαθέτεις χρήμα και ανάλογα το ποσό είναι και οι παρεχόμενες υπηρεσίες... Κανείς ποτέ δεν σε ρωτάει, αν θα ήθελες κάτι άλλο, αν θα μπορούσες να οικοδομήσεις με δικά σου υλικά ,κάτι διαφορετικό, από το δοθέν "αγοραίο", που για να το πάρεις, το θες ,δεν το θέλεις, θα πάρεις δάνεια κι άλλα δάνεια και πάλι δάνεια, και καπάκι συμφωνίες και μνημόνια, με αγγλικό ή ευρωπαικό δίκαιο, γιατί είναι αλήθεια, είσαι πια πτωχός, πτωχευμένος, αναξιαπαθής, αναξιόπιστος, δευτερο-ίσιος και κάτω σε σύγκριση με τους άλλους Ευρωπαίους. Και γιατί να σε ρωτήσει κανείς, θα μου πεις. Ποιος είσαι εσύ για να σε λάβει κανείς υπόψη του; Εχεις ενιαίες απόψεις για το ποιος είσαι, πούθε έρχεσαι και κατά πού θα μπορούσες να πας; Εχεις αραγές μέτωπο για να υποστηρίξει τις πολυποίκιλες , σοβαρές ή απλά "ανόητες" θεωρίες σου, να δοκιμάσεις να τις κάνεις κάποτε ΠΡΑΞΗ και όχι εκθεσιολόγια, κινήσεις σε καθρέφτη, χαμόγελα στο άχρωμο πλήθος, στον άγνωστο ψηφοφόρο, στο κενό; Εχεις δύναμη , δύναμη γροθιάς, δύναμη παραγωγικών μέσων, δύναμη κύματος, δύναμη χρόνου ή έστω δύναμη ψυχής; Δεν έχεις. Λυπάμαι, δεν έχεις.
Εγκλημα χωρίς τιμωρία, αλλά δεν έχεις και δεν ξέρω, αν και πότε θα μπορέσεις να αποκτήσεις. Γιατί ο χρόνος δεν είναι ποτέ ατέρμονος και δεν είναι σίγουρο, πως είναι δικός σου, δικός μου, δικός μας τελικά.
Στο Τζάνειο η κουνιάδα μου μετράει το χρόνο της αντίστροφα σε έναν εφιαλτικό θάλαμο νοσηλείας, που αν αρχικά ήταν για τέσσερα (!) ή έξι κρεββάτια, τώρα φιλοξενεί ΟΚΤΩ κρεββάτια με βαριά ασθενείς...
Δεν ξέρω, τι και πόσα αισθάνεται, αν και εύχομαι να μην έχει πια κανένα συναίσθημα, όμως τα δάκρια στις άκρες των ματιών της, μου δείχνουν ,πως ακόμη κι όταν ο χρόνος τελειώνει, χωρίς μάλιστα δική σου ευθύνη και δόλο, ακόμη κι αμέλεια, εσύ προσεύχεσαι για ένα ακόμη "τάιμ άουτ" και ξέρεις κάτι. Κι εγώ για το ίδιο προσεύχομαι κι ας μην πιστεύω στις προσευχές ούτε στις μελλοντικές καλές προθέσεις των εταίρων για επιμήκυνση χρόνου στην αποπληρωμή των δανείων και των πολλών ανεκπλήρωτων υποσχέσεων...
ΤΑΙΜ ΑΟΥΤ, παιδιά, γιατί το χρόνο μας το χρειαζόμαστε.ΤΑΙΜ ΟΥΤ!
ΒΙΒΗ ΓΕΩΡΓΑΚΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου