Είμαι στην Ομόνοια σήμερα το πρωί, μπροστά στο πάλαι ποτέ φαρμακείο του Μπακακου, που τώρα έχει γίνει αρτοζαχαροκαφεπωλειο. Έχω χαρά, γιατί έχω ψωνίσει για τα εγγόνια του συχωρεμενου του αδελφού μου πασχαλινά δώρα.
Μετά από καιρό είμαι ενθουσιασμενη από τη γλυκιά προσμονή μιας επικείμενης συνάντησης με τα μικρά, που σημασία δε δίνω στη γκρίνια και την πολυκοσμία και την εν γένει κακομοιριά κι υποβάθμιση της άσχημης πια περιοχής. Τότε μπροστά μου ένας αλλοδαπός αρχίζει να "παρενοχλεί" μια ηλικιωμένη γυναίκα, που σέρνει ένα καρότσι, σαν εκείνα της λαϊκής... Δε γνωρίζονται ούτε το καρότσι της είναι γεμάτο για να προκαλεί με την τυχόν αφθονία του.
- Φύγε, σε παρακαλώ, του λέει η γυναίκα από πίσω μου. Φύγε. Τίποτα αυτός. Θρασυτατος, προκλητικός κι αυθάδης συνεχίζει το στενό μαρκάρισμα του για να την κλέψει, να τη μαδησει μπροστά στα μάτια του κόσμου. Ούτε βοήθεια από κανένα ούτε αστυνομία πουθενά ούτε τίποτα. Ετοιμάζομαι να του ρίξω τις τσάντες στη μούρη, να του επιτεθω, να υπερασπιστώ εγώ ή μεγάλη την πιο μεγάλη από μένα.
Και τότε η γυναίκα με το καρότσι αρχίζει να τρέχει, να τρέχει απελπισμένη, σέρνοντας το προς τα κάτω στην οδό Αγίου Κωνσταντίνου. Και το κλεφτρονι ξωπίσω της, δυστυχώς. Τριγύρω οι άστεγοι στη σειρά μέσα στα βρώμικα σκουτιά τους. Κι οι πολύχρωμες αφίσες των εκλογικών υποψηφίων, που πασχιζουν να μας σώσουν ξανά και ξανά μέχρι τελικής πτώσης. Ουστ, μωρέ. Ουστ!
ΒΙΒΉ ΓΕΩΡΓΆΚΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου