ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΠΑΛΙ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ!

                                                                  

Μόλις έμπαινε ο Σεπτέμβρης στο χωριό μας την Αυλωνα Μεσσηνίας ο παππουλης μας (ο ιερέας και αδελφός του πατέρα μου παπά Τάσης) έλεγε σοβαρά στη μάνα μου Ουρανία :
-Αιντε, κυρά Σωκραταινα, καιρός να ετοιμαζομαστε...
Βέβαια ο παππουλης θα έμενε στο χωριό με την αδελφή του, τη θεία Ελένη, για να ξεχειμωνιασουνε εκεί, ενώ εμείς θα γυρναγαμε (η μάνα μου, ο αδελφός μου Νωντας κι εγώ) στο σπίτι μας στο Αγιαντωνη για να ξεχειμωνιασουνε στη φτωχικη μας την παράγκα μαζί με τον πατέρα μας,που, το έχω ξαναπεί, λόγω καρδιάς δε ταξίδευε ούτε στο χωριό του.
Παππου και γιαγιά δε γνώρισα ούτε από πατέρα ούτε από μάνα, μα τα δύο αυτά αδέλφια του πατέρα μου, ο παπά Τάσης και η θεια Ελένη, επάξια πήραν τη θέση των παππούδων στις αναμνήσεις, στη ζωή και στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του δικού μου και του αδελφού μου.
Την εξαδελφη μου, την Ασπασία, δε πρέπει, όμως, να λησμονησω, που την ικανότητα και τη νοικοκυροσυνη της πολλοί είχανε θαυμασει.
Από όλους, που αναφέρω, ζωντανή στεκω ακόμη εγώ κι ωστόσο και ο εξαδελφος μου, ο Νωντας ο μεγάλος, που ζει στο Τορόντο, με την όμορφη του οικογένεια, κι οι εξαδελφες μου Άσπα κι Αλέκα, του θειου Θοδωρου.
Ας είναι. Μόλις έμπαινε ο Σεπτέμβρης αρχιζαμε τα πακεταρισματα. Αλλού ο τραχανας κι οι χυλοπιτες, αλλού αμύγδαλα και καρύδια, αλλού λίγο λάδι (περσινό), λίγο κόκκινο κρασί, σύκα τσαπελες, λίγο μελι, ακόμη και αυγά ,καλά κλεισμενα να μη σπάσουν στο ταξίδι.
Συχνά αναρωτιέμαι, πως μια μάνα με δύο μικρά (δημοτικού) παιδιά κουβαλαγε Αυλωνα -Αθήνα όλα αυτά τα πράγματα, χωρίς τα σημερινά μας μέσα κι ευκολίες κι απορώ.
Τη μέρα της αναχώρησης σηκωνομαστε αξημερωτα να ετοιμαστουμε, να πιούμε γάλα ή κακάο και να πάρουμε την κατηφόρα από το σπίτι μέχρι κάτω στο Αλωνι, που θα ερχόταν το λεωφορείο του χωριού για να μας πάει στην Κυπαρισσία να μπούμε στο τραίνο,"ζαλωμενοι" σαν υποζυγια όλοι με βαλίτσες, τσάντες και πακέτα
Ξέχασα να σας πω για τα ψωμιά, που ζύμωνε η θεία Ελένη, η Ασπασουλα κι η εξαδελφη μου η Τουλα να πάρουμε μαζί μας.Και παξιμαδια, από λειτουργιες κι ένα κουτάκι με πρωινά φρέσκα σύκα.
Φιλιομαστε κι αγκαλιαζομαστε και δε λέγαμε να ξεκολλησουμε από τα ράσα του παπουλη και την αγκαλιά των συγγενων, που είχαν έλθει να μας ξεπροβοδισουν.
-Την ώρα, που ξεκινούσε το λεωφορείο φορτωμένο κόσμο και πράγματα, φαινοντουσαν δάκρυα στα μάγουλα του παπουλη, που βιαστικά τα σκουπιζε λέγοντας :
-Καλή Χρονιά. Να είστε καλά παιδιά εκεί στην Αθηνα.
Σας περιμένουμε το καλοκαίρι.
Και στα αλήθεια μας περίμεναν για πολλά ευτυχισμένα καλοκαίρια.
Ανοίγουν τα σχολεία αύριο κι είπα να σας θυμίσω κάτι που εμένα με αγγίζει.
Πολλά είναι τα προβλήματα, μα αν κάποιοι σε αγαπάνε και σε γνοιαζονται τα ξεπερνάς ευκολότερα, με δάκρυα χαράς και νοσταλγία.
Καλή Χρονιά σε όλους, παιδιά κι όχι παιδιά. Τη χρειαζόμαστε, νομίζω όλοι!
ΒΙΒΗ ΓΕΩΡΓΑΚΑ