ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ…

                                    

Γράφει η Ρούλα Τικοπούλου

Αλήθεια ποιος θυμάται τον Θανάση, τον Περιστεριώτη άνεργο Θανάση Καναούτη που πριν 7 χρόνια τον έσπρωξαν από το Τρολει για ένα απλήρωτο εισιτήριο, σε κεντρική στάση του Περιστερίου;

Κάθε φορά που περνάω από αυτό το μέρος, το βλέμμα μου πέφτει στο μικρό εικονοστάσι, απέναντι από την τράπεζα Πειραιώς, που πάντα έχει και ένα λουλούδι αφημένο από περαστικούς, φίλους, και πάντα μου έρχεται στο νου τα λόγια του 19χρονου Θανάση: ‘‘Είμαι άνεργος, κι εγώ και η οικογένειά μου. Δεν έχω χρήματα, ούτε για το εισιτήριο, ούτε για το πρόστιμο.’’

Ήταν ακόμα βλέπετε  στον καιρό του μνημονίου, που η χώρα στέναζε από ανεργία, αυτοκτονίες, έφριττε από ζητιάνους που έψαχναν απεγνωσμένα σε κάδους σκουπιδιών, και ανθρώπους που δεν είχαν ούτε λεφτά για ένα εισιτήριο.

Έκανα ρεπορτάζ τότε και μίλησα με ανθρώπους που έζησαν ην απάνθρωπη σκηνή, με αντιφατικές όπως πάντα αφηγήσεις. Όλοι όμως συμφωνούσαν ότι αυτό ήταν ότι πιο παράλογο είχε συμβεί  στα χρονικά και ότι το 19 χρονο παιδί έφυγε τζάμπα και άδικα.

Ο Θανάσης είχε χαρακτηρισθεί «ζταμπαζής» και «απόβρασμα» για ένα εισιτήριο αξίας του 1,5 ευρώ, άσχετα αν δεν μπορούσε να βρει δουλειά, έστω αυτή των 300 ευρώ, άσχετα αν ο ίδιος παρακαλούσε για λίγη επιείκια από το χέρι που του στέρησε την πολύτιμη ζωή του.

Αυτά όμως δεν το «κατάλαβαιναν» οι υπαίτιοι της εξαθλίωσης  αυτής της χώρας, έβαζαν πρόστιμα αράδα και χωρίς διακρίσεις. Διότι ήταν αυτοί που έφεραν την ραγδαία φτώχεια στη χώρα, με την εφαρμογή των μνημονίων, και τις πολιτικές της Ε.Ε και του ΔΝΤ.

Εν έτη 2020 η χώρα βαδίζει και πάλι στα παλιά γνώριμα χνάρια της φτώχειας, της ανεργίας της αβεβαιότητας (μόλις 19%) η ανεργία στους νέους το τελευταίο τρίμηνο) και κύριος είδε τι θα γίνει το επόμενο διάστημα, εάν και πότε κατασταλάξει το μείζον πρόβλημα του αόρατου εχθρού.

Αυτό που εύχομαι είναι, να μην βρεθεί ποτέ ξανά ανθρώπινο χέρι  υπερασπιζόμενο με θέρμη το απάνθρωπο σύστημα, να σπρώξει ένα παιδί, ένα Θανάση τότε, ένα Δημήτρη σήμερα, από οποιοδήποτε ΜΜΕ αλλά να φερθεί με σύνεση και κατανόηση στα νιάτα μας.

Είναι τα δικά μας παιδιά, αυτά που ζητούν μια μικρή θέση στον ήλιο και μείς τους ρίχνουμε σκιές και μαυρίλα, αποτελειώνοντας είτε με εξορία, είτε με ανεργία, είτε γκρεμίζοντας από ένα τρόλει.

Έτσι για ένα εισιτήριο!

Στην μνήμη του Θανάση!