ΠΌΣΟ ΔΎΣΚΟΛΟ...

                                                               

Νομίζω ήταν το 2002, που είχα στείλει στην εφημερίδα ΤΑ ΝΈΑ για τη Στήλη των Αναγνωστών μια επιστολή διαμαρτυρίας για το Μακεδονικό ζήτημα με τον τίτλο :ΤΗ ΜΈΡΑ, ΠΟΥ Ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΉΓΕ ΕΚΔΡΟΜΉ ΣΤΑ ΣΚΌΠΙΑ! Παρότι συνήθως η εφημερίδα αυτή δημοσίευε τις επιστολές μου και με διαφορετική θεματολογία κάθε φορά , τότε περνώντας την από λογοκρισία δεν τη δημοσίευσε. (Την έστειλα δύο μάλιστα φορές κι έχω κρατήσει αντίγραφο της στο αρχείο μου). Από τότε έχουν περάσει δεκαεφτά ολόκληρα χρόνια και αν σκεφτείς κάθε πότε αλλάζουμε γενιές, έχουν αλλάξει, ας πούμε, στη χώρα μας δύο γενιές Ελλήνων. Από την εποχή των Αρχαίων Ελλήνων προγόνων μας πόσες , άραγε, και από τη δημιουργία του Μακεδονικού Αυτοπροσδιορισμου στη γείτονα χώρα, από το 1940 περίπου επί εποχής Τίτο, πόσες γενιές; Οι άνθρωποι γεννιούνται, ζουν και πεθαίνουν προσπαθώντας στην καλύτερη περίπτωση να ζήσουν όμορφα, ποιοτικά και με αξιοπρέπεια και στη χειρότερη απλά να επιζήσουν, ελπίζοντας πάντα σε κάτι καλύτερο, ειδάλλως θα έπρεπε να αυτοκτονησουν μαζικά, αδιακρίτως σε ποια χώρα και σε ποια ιστορική συγκυρία τους έχουν τοποθετήσει επάνω στον παγκόσμιο χάρτη. Αυτόν της παγκοσμιοποιησης, της ανισοτητας και των κρίσεων του καπιταλισμού. Οι άνθρωποι δυσκολεύονται συνήθως να επιλύσουν τα καθημερινά, απτά κι αδυσώπητα αδιέξοδα προβλήματα τους και καταφεύγουν στη διαμάχη των σπουδαίων, ιστορικών, μεγαλεπηβολων θεμάτων της χώρας και της κοινωνίας, ταυτίζοντας την εκάστοτε επιθυμία τους με τη δυνατότητα συμβατής λύσης. Θα μου πείτε κι αυτό απαγορεύεται; Η αλήθεια είναι, πως όχι. Μονάχα, που δεν τους επιτρέπεται. Γιατί σχεδόν ποτέ κανείς από εμάς δεν θα πάρει καμία σοβαρή απόφαση σε κανένα οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό ή εθνικό θέμα της χώρας. Όσο δύσκολο μας είναι να κατανοήσουμε ένα μεγάλο πρόβλημα, ακόμη πιο δύσκολο να βγάλουμε μια κοινή πλειοψηφικη απόφαση γιαυτό και το σπουδαιότερο να πράξουμε τα δέοντα. Οι άνθρωποι ή δεν κουνιούνται από τους καναπέδες τους ή κι όταν κουνιούνται είναι για να πάνε να πιάσουν τις καρέκλες, που άλλοι έχουν ή από άλλους κατάφεραν και πήρανε. Ποσο δύσκολο είναι να στεγάσεις έναν άστεγο; Πόσο δύσκολο να ταΐσεις έναν πεινασμένο; Πόσο δύσκολο να σώσεις ένα παιδί, πριν πνιγεί στη θάλασσα; Πόσο δύσκολο να φτιάξεις δουλειά για τον άνεργο; Πόσο δύσκολο να βοηθήσεις τον άρρωστο, να μαζέψεις τα σκατα του σκύλου σου από το δρόμο, να κάνεις ανακύκλωση από σεβασμό στο περιβάλλον, να ζητήσεις από το κράτος σου να πάψει να σε μαδαει με δυσθεώρητους φόρους, τους δανειστές να σου διαγράψουν τα πανωτόκια; Πόσο δύσκολο να είσαι ευγενικός, διαχρονικα έντιμος, κοινωνικά χρήσιμος, να αγαπάς και να επιτρέπεις να σε αγαπούν; Παρασκευή βράδυ και σκέφτομαι ότι τα κράτη, οι λαοί, οι γείτονες θα έπρεπε να συμβιώνουν ειρηνικά, ισότιμα, αλληλέγγυα και ξεκάθαρα. Να βλέπουν τις γενιές να διαδέχονται η μία την άλλη χωρίς φόβο, χωρίς πάθος και χωρίς υστεροβουλια... Μα αυτό είναι τελικά δύσκολο. Ελπίζω όχι ακατόρθωτο! ΒΙΒΗ ΓΕΩΡΓΆΚΑ