ΤΑ ΔΥΟ ΠΛΥΝΤΉΡΙΑ

                                                                                 

Συχνά ,όταν βρίσκομαι στα μαγαζιά, που πουλάνε απορρυπαντικά πλυντηρίου, εκείνα που πασχίζουν να σου πουλήσουν ταχατες τη μια μάρκα φτηνότερη ή ποιοτικότερη από την άλλη, τη δευτερη συσκευασια , δώρο στην πρώτη, με κουπόνια εκπτωτικά για την επιλογή σου, ακόμη και συμμετοχές σε κλήρωση για τη χριστουγεννιάτικη γαλοπούλα ή κρουαζιέρα στην Καραϊβική , τότε είναι, που φέρνω στο μυαλό μου ξανά την εξομολόγηση ενός φίλου.
Χρόνια παντρεμένος, με ενήλικα παιδιά, δουλεια καλή και οι δύο τους, σπίτι δικό τους, ούτε πλούσιοι ούτε φτωχοί, ας πούμε ανήκουν στην πλέον ανύπαρκτη ελληνική μεσαία τάξη.
Από ερωτα κάποτε, ομολογεί πως με γάμο δεσμεύτηκε σε αυτό το : Μαζί σε χαρές και σε λύπες, μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος!
Κι όμως ούτε κι ο ίδιος δε ξέρει ,τι ακριβώς έφταιξε και ,σαν δύο γνωστοί ξένοι, τυπικά στο ίδιο σπίτι ζούνε πια με τη γυναίκα του.
Το ένα παιδί τους σπουδάζει στην επαρχία, το άλλο ζει μόνο του κι οι δυο γονείς το σπίτι μοιρασμένο στα δύο έχουνε ,δύο χωριστές κρεβατοκάμαρες, δύο μπάνια χωριστά και μια υποχρεωτική συγκατοίκηση σε σαλόνι και κουζίνα.
- Πού πήγε η όμορφη γυναίκα, των νεανικών μας χρόνων; με ρωτάει, αν και ξέρει, πώς δεν είμαι κατάλληλη να απαντήσω.
Και τώρα όμορφη είναι για την ηλικία της,μονολογεί, αλλά με κοιτάει, σαν να μη με βλέπει. Σαν να μην υπάρχω για την ακρίβεια...
Μπορεί να φταίει η σοβαρή ασθένεια, που πέρασε. Ποιός ξέρει; Αν κι εγώ της συμπαραστέκομαι σε κάθε πρόβλημα υγείας της.
-Γιατι δε φεύγεις από το σπίτι, αφού ζείτε σε δύο διαφορετικά στρατόπεδα; τον ρωτάω εγώ. Ο μισθός σου φτάνει για να ζήσεις αλλού.
- Α,όχι,όχι! Διαμαρτύρεται ενοχλημενος.
Δεν πάω πουθενά. Το μισό σπίτι είναι δικό μου.
Δεν πάω πουθενά.
Και συνεχίζει...
- Δεν με πειράζει, που φτιάχνει φαγητό για εκείνη και τα παιδιά κι εμένα δεν με υπολογίζει. Μπορώ και μαγειρεύω και μόνος μου. Δεν με πειράζει, που το δωμάτιο μου το καθαρίζω μόνος μου. Μέχρι και τα μπαλκόνια έχουμε μοιράσει. Εκείνο, που ειλικρινά με στενοχώρησε, ήταν που με έβαλε να αγοράσω δικό μου πλυντήριο ρούχων, λες και θα της λερωναν τα ρούχα μου το δικό "της" πλυντήριο. Ήταν στα αλήθεια εξευτελιστικο αυτό το γεγονός!
Σκέφτομαι συχνά αυτό το φίλο με τα δύο τους πλυντήρια. Έχουμε κανένα χρόνο να ιδωθουμε, αλλά τηλεφωνιομαστε πάντα σε γιορτές κι επετείους.
Τι να της κάνει τις προσφορές στα απορρυπαντικά ο άνθρωπος, όταν το πρόβλημα βρίσκεται στα πλυντήρια.
Τι λέτε κι εσείς , Αλέξη, Κούλη και οι λοιποί;
Πού να πλένουν τα κίτρινα γιλεκα τους οι Γάλλοι διαμαρτυρόμενοι, τις ιδέες τους, για να μενουν ζωντανές κι όχι ξεβαμενες και σκορπισμένες σε δύο πλυντήρια, όπως οι δικές μας;
Κάτι βράδια , που λόγω νυχτερινού ρεύματος, ακούω το δικό μας πλυντήριο να διαμαρτύρεται, καθώς στιβει μεσα στο κοινό μας μπάνιο, αναρωτιέμαι, πώς να ακούγονται και τα δύο πλυντήρια , καθώς θα στίβουν στο σπίτι του φίλου μου μέσα στη νύχτα;
Σα στιψιμο ή σαν κλάμα;
ΒΙΒΉ ΓΕΩΡΓΑΚΑ