Άκου Βιολιά!

                                                                           

 Σήμερα όλη τη μέρα κάνω εξωτερικές δουλειές. Ακόμη κι εγώ, που ,ως γνωστόν, λατρεύω το "έξω", γυρίζω σπίτι και σωριάζομαι στο κρεβάτι. Από την κούραση πιάνω τον εαυτό μου να θέλει να σηκώσει το χέρι στον οδηγό του μετρό για να κάνει στάση... Στο σταθμό Περιστέρι κατεβαίνω για να συνεχίσω με λεωφορείο . Μια ηλικιωμένη κυρία, πολύ περιποιημένη και πολύ μεγάλη , κατεβαίνει μαζί μου. Και μια αλλη κυρία, νέα, με στολή στρατιωτική ,μαζί μας. Η πρώτη κυρία ,πιο αργή, μένει πίσω , δυσκολεύεται να ανεβεί στις κυλιόμενες σκάλες ανόδου.
-Περιμενετε , της λέμε και οι δύο να σας βοηθήσουμε.
Τα καταφέρνει τελικά και χαμογελώντας μας ευχαριστεί λέγοντας:
-Να είστε καλά. Να πάρετε τα χρόνια μου και την όμορφη ζωή μου!
Η κυρία με τη στολή τη ρωτάει την ηλικία της κι εκείνη μας απαντά:
-Ενενήντα... Είμαι ενενήντα χρονών!
Εγώ θα ήθελα να ρωτήσω, τι εννοεί με την ευχή για την όμορφη ζωή της, αλλά διστάζω και την αποχαιρετώ με ένα:
- Υπέροχη η ευχή σας !
Αχ. Αν ζούσε ο Νώντας, ο αδελφός μου, θα ήταν κιόλας 66 ετών, αλλά μας άφησε πριν δεκατέσσερα χρόνια. Γι'αυτό και όλο τραγούδια αναμνήσεων έβαζα σήμερα κι άκουγα.
Ούτε που κατάλαβα, πως πέρασε η μέρα πηγαίνοντας στις διάφορες δουλειές.
Μπορεί να μου έκανε καλό η ολοήμερη ταλαιπωρία, κατά βάθος.
Είναι κάτι φορές, που κοιτάω τους ανθρώπους κι είναι, σαν να μην υπάρχουν και είμαι μόνη μέσα στο χωροχρόνο κι όμως μου αρέσει αυτή η μοναξιά κι αυτή η αποστασιοποίηση.
Κατά βάθος είμαι ένας καλός άνθρωπος κι αν μερικές φορές καμωνομαι την κακιασμενη ,ένα παιχνίδι τακτικής είναι και τίποτα παραπάνω.
Οι άνθρωποι , άμα είσαι ,σαν την καρδιά ενός μαρουλιού ,ποτέ δε σε παίρνουν στα σοβαρά και βιαστικά σε ποδοπατάνε κι είναι γεγονός αυτό και όχι μία απλή μου υποψία.
Όμως ,ας είναι. Τώρα στο σπίτι έχω γυρίσει κι ο άντρας μου κι ο γάτος μας ο Σαμπης με χαρά με περιμένανε. Η θλίψη κανένα δεν ωφέλησε ποτέ κι ο φίλος μου ο Άρης ο Αλεβίζος παππούς έγινε δεύτερη φορά κι έβγαλε και το καινούριο του βιβλίο στα βιβλιοπωλεία.
-Ο μπέμπης μου έφερε χαρά και τύχη, μου λέει κι είναι η φωνή του, σαν κι εκείνη την ευχή της γριάς κυρίας για όμορφη ζωή.
Καλοταξιδο το βιβλίο σου, φίλε μου, σκέφτομαι και το τραγούδι του Γιώργου Κουρουπού "Άκου Βιολιά" βάζω κι ακούω ξανά και ξανά.
Η ζωή είναι γλυκιά, αδελφέ μου Νώντα και η αγάπη μου για σένα παντα ζωντανή. Ακους;
ΒΙΒΗ ΓΕΩΡΓΑΚΑ