ΜΑΝΔΑΡΙΝΟΙ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

                                                     

Αυτό που αποκομιζουμε, σαν συμπέρασμα κάθε φορά, δεν είναι συνήθως παρά η προσωπική μας άποψη για τα πράγματα. Σωστή ή λαθεμενη, εσωτερική ή δημόσια, στη χειρότερη των περιπτώσεων θα επηρεάσει τις προσωπικές ή οικογενειακές μας επιλογές και ευτυχώς όχι πολλούς ανθρώπους και ασφαλώς όχι το κοινωνικό σύνολο.
Έτσι ο ατομικισμος, όσο δεν ενδυεται το προσωπείο και το μανδύα της άκρατης φιλοδοξίας, της φιλοχρηματιας, της διαπλοκής και της συνδιαλλαγής "του δώσε μου για να σου δώσω" και "βολέψου και άσε τους άλλους να κουρεύονται" παραμένει μια ιδιωτική επιλογή, που ιστορικά επέτρεψε στους ανθρώπους να ζουν τη ζωή τους, όπως μπορούσαν και οι εν γένει συγκυρίες το επέτρεπαν.
Αυτά για πρόλογος.
Καθώς διάγω αισίως τη μέση ηλικία μου, μπορώ να ομολογήσω ότι η Ελλάδα μας σε εκείνο, που υπερέχει είναι ο μικροαστισμος της κοινωνίας της (με κύρια ευθύνη αυτού του φαινομένου να είναι η διακυβέρνηση των κομμάτων από τη μεταπολιτευση και εδώθε) και η έλλειψη πρωτοπορίας (που μάλλον εδώ οι αιτίες είναι πολλές και διαφορετικές).
Έτσι δομημένη λοιπόν η κοινωνία με το όνειρο του μέσου Έλληνα το διορισμό στο δημόσιο και για life style εκείνο της ξανθιάς της Μπαρμπι και για άντρα τον Τζων - Τζων, ήλθε η κρίση η οικονομική η παγκόσμια και στα δόντια και νύχια των διεθνών αρπαχτικων, ντόπιων και ξένων, μας πήρε και μας έριξε . Είτε τα πεις μνημόνια είτε μας πεις κορόιδα, κανείς ποτέ δε σώθηκε με τις δικές μας επιλογές και της χώρας τις μακροχρόνιες δεσμεύσεις.
Τυχαίο δεν είναι, που τα νούμερα δε βγαίνουνε κι η ανεργία πάνω κάτω ίδια δυσθεώρητη παραμένει...
Παιδιά λιγότερα γεννιούνται κι οι θάνατοι από αυτοκτονίες και επιπόλαια τροχαία μάλλον αυξάνονται.
Αυτοί που πολιτικά πασκιζουν να μας εκπροσωπησουν κάθε τόσο (ψηφίστε μας για να σωθούμε, γιατί εσείς με τίποτα δε σώζεστε), αδιακρίτως τοποθέτησης επάνω στη σκακιέρα, εκ του αποτελέσματος, πασχίζουν για την καρέκλα τους και για ένα χορταστικό κομμάτι από την πίτα...
Αυτό δείχνει το ανακατεμα πια φιρδην μιρδην της τράπουλας δεξιά ή αριστερά ή πάνω - κάτω.
Μία συλλογή από κομμάτια παζλ, που δε φτιαχνουνε ποτέ μια ωραία εικόνα ή έστω μια χρήσιμη κοινωνικά.
Οι μανδαρίνοι της εξουσίας, καρεκλοκενταυροι της εναλλαγής και γραφειοκρατες, ως επί το πλείστον, χωρίς φανερή ιδεολογία, θα μείνουν αναλώσιμοι και προσωρινοι στο τραίνο, που τρέχει ολομετωπα για να χαθεί στο χρονοντουλαπο της ιστορίας κι αυτό να το θυμάστε.
Κι εκεί στο βάθος νατοι κι οι παγκόσμιοι ηγέτες χωρίς πυγμή, χωρίς πυξίδα, χωρίς οράματα να τρέχουν για το ατομικό τους τζοκιγκ ευημερίας.
Σε λίγο τελειώνει κι ο Αύγουστος. Από Σεπτέμβρη λέω να συνεχίσω τη γυμναστική, όχι, κάτι εξειδικευμένο, αλλά απλό, συνηθισμένο και φτηνό για όπως ταιριάζει σε πτωχευμενους από κρίση και αξίες Έλληνες.
Μπορεί να πάω και χορωδία. Στου Δήμου, που είναι δωρεάν. Αν προλάβω τις οντισιόν... Ε;
ΒΙΒΉ ΓΕΩΡΓΆΚΑ